Pareltjes aan de Moezel

Dag 3, maandag 24 oktober 2022

Over de oostelijke oever van de rivier meanderen wij mee met de Moezel, stroomopwaarts naar Beilstein, het rustig gelegen vakwerkstadje met zijn burcht en Karmelietenklooster. De berghellingen zijn bekleed met veelkleurige vlakken van de wijnaanplant, al naar gelang van de soort druif dat er wordt verbouwd. Van geel tot oranjebruin, nu nog fel, maar allengs fletser en fletser als het blad van de wijnranken valt. De druiven zijn geoogst, de wijnfeesten gevierd, wat laatste trossen wachten nog op de eerste vorst voor het maken van de beroemde Eiswein. Zonmomenten trekken lichtvlekken over de hellingen als laatste groet van een vergane zomer waaraan geen eind leek te komen en die garant stond voor een rijke oogst.

Vanaf Burg Metternich, hoog boven Beilstein, ontvouwt zich dit mooie panorama. Het dorp dat enigszins verscholen ligt in een bocht van de rivier en tegen de hellingen is opgebouwd trekt ondanks het late seizoen nog vele bezoekers die in wisselende tempi de vele trappen op en af gaan. En ze zijn er allemaal: senioren en joggers, mensen met kinderen of honden, of met allebei. Men ploetert zich een weg naar boven, naar het strategisch gelegen kasteel dat in 1689 door de Fransen werd verwoest. De man van de kaartjesverkoop, in zijn veel te kleine hokje, zou wel eens een cursus gastheerschap kunnen gebruiken. Ondanks het zonnige weer hangt er toch een zweem van somberheid over deze ruïne; de vloekende, veelkleurige tent van het  panorama-terras doet daar niets aan af. Na te zijn moegestreden, bevolken de van boven komende toeristen de ruim aanwezige terrassen in het dorp. Of men bestijgt de 108 treden naar het vroegere Karmelietenklooster om een bezoek te brengen aan de barokke, drieschepige Hallenkerk, waarvan het interieur met zijn beschilderde wanden goeddeels bewaard is gebleven. Hier wordt de Zwarte Madonna vereerd, een 12^e-13^e eeuws Mariabeeld, vermoedelijk afkomstig uit Spanje. De vele aangestoken kaarsjes getuigen van de bijzondere devotie die met dit genadebeeld verbonden is. Mijn kleindochters branden hun kaarsjes, voor familieleden die zij nauwelijks gekend hebben. Ik vertel hen over de Kruisgang, wat een Piëta is en waarom men vroeger ging biechten in een biechtstoel zoals hier met verfijnd houtsnijwerk en mooie gevelopzetstukken.  Nieuwsgierig kijken zij achter het gordijntje, naar iets waarvan zij het bestaan niet kennen. Niet goed? Wissen en opnieuw beginnen, dat is hun wereld. Met Instagram en Tiktok als hun biechtvader…

Cochem, later op de middag, is druk en lawaaiig. De wind blaast wanstaltig grote herfstbladeren door de straten. Het terras van Wirtshaus & Restaurant ‘Dudelsack’ biedt uitzicht op de oever aan de overzijde die in aangenaam strijklicht ligt. De Flamkuchten valt een beetje tegen, maar de Gulaschsuppe is top, speciaal aanbevolen door de chef.

Na deze welverdiende stop kronkelen wij ons een weg naar huis en klimmen wij weer de Hunsrück op naar het dorpje Macken waar ons de stilte van de avond wacht. Als de kerkklok 11 staat vertrouw ik dit bericht toe aan het internet. Als een kaarsje, dat rondgaat. Speciaal voor jullie.

..