'Mooi rood is niet lelijk!'

‘De morgenstond heeft goud in de mond’

Ik onderga het gouden uur op een vroege wandeling door het zondag stille Macken.

Ochtendrode schapenwolkjes klimmen vanuit de horizon omhoog. Schapen en pony’s staan in de flarden mist die over de velden ligt. Langzaam keren kleur en contrast terug in huizen en schuren die op dit vroege uur geen enkel teken van bewoning of activiteit laten zien. De hemel lijkt in brand te staan en legt een roze gloed over de wit gepleisterde dorpskerk en vakwerkhuizen. De tuinen liggen in herfsttooi, het vocht bedauwde gras onder de appelbomen ligt bezaaid met afgevallen vruchten. Overal keurig gestapeld haardhout doet een komende strenge winter vermoeden. Ik loop zonder jas en geniet van de stilte. Ik ervaar het klokgelui van de dorpskerk eerder als een accentuering dan van een verstoring van deze stilte. Alles op deze zondagmorgen ademt vrede.

Later deze ochtend klimmen wij vanuit het Moezeldal omhoog naar de hoogvlakte van de Hunsrück, dat tijdloze boerenlandschap van bergachtig bosland, afgewisseld met weiden en akkers. De afgevallen bladeren liggen als gouden munten op de leeggehaalde aarde. In het bos wordt de bodem toegedekt met een al maar dikker wordende bladerdeken. Ook als wapen tegen de komende winterkou…

Herfst

In de ongesnoeide takken hangt nog voorbije zomer,

die nog lang beste maatjes met de herfst was.

Maar nu eist het najaar zijn eigen plek op en

laat de wind over het land razen.

Laat de takken eerbiedig voor zich buigen.

Voor de bladeren is er geen houden meer aan.

Nauwelijks tijd om te kleuren worden zij in een oneindige dans

op grote hopen geblazen

rusteloos, onstuitbaar…

Tussen Moezel en Rijn trekt de lucht dicht, het zal regenen vannacht. ‘Ochtendrood brengt regen in de sloot’. En zo wordt ook deze belofte ingelost…