Waar Moezel en Rijn elkaar ontmoeten

Dag 5, woensdag 26 oktober 2022

Gisteren namen wij afscheid in Kastellaun bij het beeld van de ‘gespeten’ bok met de belofte de geschiedenis van deze merkwaardige figuur voor u te achterhalen. Vanochtend, nog vóór negenen, kreeg ik een email van de plaatselijk Tourist-Information met het volgende verhaal:

De inwoners van Kastellaun hadden een wijnberg aan de Moezel gepacht, vermoedelijk in Winningen. De pacht moest betaald worden met de levering van 2 bokken. Toen er een jaar volgde met een slechte oogst konden zij deze pachtprijs niet betalen en kwamen zij op het slimme idee deze keer slechts één bok te slachten en deze in de lengte te splitsen. Door hem nu zo op een wagen te plaatsen dat het van de zijkanten zou lijken dat het ging om twee dieren, zou de prijs gehalveerd worden! Natuurlijk kwam het bedrog uit en moesten de bedriegers voor enige tijd de gevangenis in.

De deurwaarder kwam echter tot inzicht en liet het erbij voor dat jaar. Maar voor het volgende jaar moest weer de oorspronkelijke pacht betaald worden.

De als belediging bedoelde spotnaam ‘Castellauner Bokken’ voor deze boerenslimheid wordt door de burgers van Kastellaun overigens met eren gedragen!

Vandaag verkennen wij Koblenz, de stad waar de Moezel in de Rijn stroomt. Op de Deutches Eck om precies te zijn, daar waar het samenstromen vrij gemoedelijk gaat: slechts een rimpeling op de plek waar de twee elkaar ontmoeten. Geen brakbruin Moezelwater dat het grauwe Rijnwater vertroebelt. Het is rustig op de wandelpromenades langs het water, de terrassen zijn leeg of helemaal gesloten. Herfstbladeren jagen tussen de bomenrijen door en vormen hopen in de luwte. De kaler wordende bomen geven steeds meer uitzicht op de rots vesting aan de overzijde van de Rijn.

Wij kiezen voor de Altstadt, hier splitsen zich onze wegen: stadswandeling, winkelstraat en kerkbezoek. Ik kies voor het laatste, want het centrum van Koblenz is meerdere fraaie kerkgebouwen rijk. In de voormalige Jezuïetenkerk van St. Johannes de Doper sta ik voor een kleine Piëta, het genadebeeld uit de periode rond 1500. Het beeldje, oorspronkelijk afkomstig uit de buurt van de rivier de Lahn, wordt hier al vereerd sinds 1587. De legende vertelt dat bruiloftsgasten het beeldje in 1529 in de Lahn gooiden. Daarover ontstond een fikse ruzie waarbij de werper zijn rechter hand verloor. Voorbeden aan Maria voor het beeld van genade zorgden voor genezingen van verlamming en hoofdpijn. Het genadebeeld overleefde de verwoesting van de kerk in 1944 praktisch onbeschadigd. Tot op de dag van vandaag trekken biddende mensen langs het beeldje van de rouwende Maria en delen hun nood en dankbaarheid met haar.

Een oude man in een rolstoel, duidelijk weggezakt in zijn eigen kleine wereld, wordt naar voren gereden. Zijn vrouw fluistert hem iets liefdevols in het oor en zet hem recht voor Maria. Alleen staat hij daar, terwijl zij een kaarsje haalt. De ogen neergeslagen, nauwelijks bewust van de situatie. Als zijn vrouw het kaarsje aansteekt en in de houder plaatst, richt hij zijn blik op naar Maria. In zijn en in haar ogen schittert het kaarslicht. Een moment van communicatie met God…