Heen en weer

Dag 4, dinsdag 24 oktober 2022

De mooiste hangbrug van Duitsland, midden in de Hunsrück, overspant het Mörsdorfer Bachtal met een lengte van 360 meter en op een maximale hoogte van 100 meter boven de beek. Voor een geslaagde energietransitie waarbij het plaatsje Mörsdorf werd voorzien van een groot aantal windturbines, werd als dank deze hangbrug geschonken aan de plaatselijke bevolking en werd bekostigd door de opbrengst van parkeergeld en horeca. Met honderdduizenden bezoekers per jaar bedruipt deze attractie zichzelf in ruime mate, zelfs zo dat de toegang tot de brug gratis kan zijn. Plukjes bezoekers trekken vanuit het dorp over de hoogvlakte over naar het begin van de brug, afgetekend tegen die felle herfstlucht van blauw en wolken. Wanneer het kerkje van Mörsdorf even in het zonlicht komt, wordt de wanstaltige verhouding zichtbaar met de windturbines op de achtergrond. De kerk als hoogste punt van het dorp en als baken voor de bevolking is definitief verleden tijd.

De ‘Geierlayschleife’ zoals de oversteek wordt genoemd is aan mij niet besteed. Ik kies positie op een bankje aan het begin van de brug waar honderden op sensatie beluste bezoekers zich door de eerste meters van de 85 centimeter brede constructie persen. Al schommelend, als hamsters in een tredmolen, 360 meter heen en 360 meter terug. Huilende baby’s in kinderwagens, angstig jankende honden, elkaar passerende zwaarlijvige mannen en vrouwen, alles moet over de brug die overigens geen krimp geeft onder het gewicht. Heen en weer, ver boven het herfstbos en teruggekomen is men in ieder geval een ervaring rijker.

Terug in dorp loop ik een herdenkingskapelletje binnen voor de slachtoffers van de 1^e Wereldoorlog. Ruim 40 jongemannen uit deze gemeenschap die niet terugkeerden van de slagvelden worden hier herdacht, slachtoffers van de ‘andere’ kant. Een videopresentatie toont de bekende beelden: door familie uitgezwaaide soldaten naar het front, de ellende van de loopgraven, alles trillend en in zwart-wit in beeld gebracht. Na dik honderd jaar is er maar weinig veranderd, we zien nu alleen alles scherp en in kleur. Bloed is rood, vuur is oranje en wit-blauw-rood vecht tegen blauw-geel. Ze gaan weg en komen hopelijk terug…

Het handelsstadje Kastellaun, middenin het typische boerenlandschap van de Hunsrück, is uitgestorven. De leegstand van de winkels verklaart de vele lege plekken in de parkeergarage. Voor we naar de ruïne van de burcht Sponheim klimmen, passeren wij het beeld van een bok die in tweeën gespleten lijkt. De begeleidende tekst duidt op een plaatselijke legende, maar is verder onleesbaar. Thuisgekomen start ik een zoektocht naar deze geschiedenis die in 1^e instantie op een dood spoor eindigt. Via een berichtje naar de Tourist-Info Kastellaun krijg ik de belofte, morgen het verhaal van de Kastellauner bok toegestuurd te krijgen. “Wordt dus vervolgd” zal ik maar zeggen…