Heenreis naar Macken

Dag 1, zaterdag 22 oktober 2022

We zijn op weg naar Macken, een dorpje van nauwelijks 300 inwoners, ingeklemd tussen Rijn en Moezel, ergens hoog op de Hundsrück in Duitsland. We vieren de

Dag 1, zaterdag 22 oktober 2022

We zijn op weg naar Macken, een dorpje van nauwelijks 300 inwoners, ingeklemd tussen Rijn en Moezel, ergens hoog op de Hunsrück in Duitsland. We vieren de 

herfst die deze dagen, na lang wachten, eindelijk losbarst in al zijn kleurenpracht. Bij Arnhem de grens over, waar vooral de Nederlanders gelijk plank gas gaan, omdat het weer kan en mag. Afgevallen bladeren jagen over de snelweg in slierten geel en oranje om daarna in de bermen tot rust te komen.

We hopen in Ahrweiler, in het dal van het riviertje de Ahr, op een heerlijk weerzien, na deze parel in de Noor-Eifel in het verleden al meerdere malen bezocht te hebben. We treffen Ahrweiler echter aan als een zich langzaam herstellende patiënt, ploeterend om de watersnood van begin juli 2021 te boven te komen. Winkelpuien, gevels, alles onder 60 cm boven straatniveau draagt nog de sporen van het verwoestende water. Afgevallen pleister, kromgetrokken hout, achtergebleven zandzakken, achteloos leunend onder winkelramen, vormen het bewijs van de ongekende en vooral onverwachte vloedgolf die het stadje aan de altijd zo vredige Ahr onder water zette. Maar de inwoners zijn veerkrachtig, storten zich op de wederopbouw. Steigers, afval containers, stapels met stenen, nieuwe kozijnen beheersen het straatbeeld. Het merendeel van de lege winkels hebben een papier tegen de ruit geplakt: “Zijn binnenkort weer terug!” Het pur schuim tussen de nieuwe kozijnen is nog vers. Nog even en het steigerwerk rond de Sankt Laurentius en de oude stadspoort kan worden weggehaald en hebben deze monumenten weer vaste grond onder de voeten.

Ik vraag een oude man naar een drogisterij in het stadje. “Is niet meer, het water meneer, weet u. Zoals zovele winkels, misschien wel voorgoed verdwenen…” De man is duidelijk geëmotioneerd, maar krijgt toch een twinkeling in de ogen als hij mij kan melden dat de apotheek weer open is, pas een paar dagen en helemaal vernieuwd.

We drinken onze traditionele Schwarzer Tee en Milchkaffee mit Käsetorte in een van de vele gelegenheden op de Marktplatz. De terrassen zijn volgestroomd, het is heerlijk najaarsweer. Gouden licht valt door de straten, ik denk dat het goed komt met Ahrweiler.

De rit naar Treis-Karden waar wij de Moezel zullen oversteken is van een adembenemende schoonheid. Eerst nog weidse panorama’s die eindigen in azuren verten, waarna wij de veelkleurige bossen inrijden om al snel scherp af te dalen naar de Moezel, een aanblik die zo vertrouwd is. Hier durf ik de komende dagen te lanterfanten, op zoek naar documentair geluk voor camera en reisverslag…

Ons onderkomen voor de komende week is een fantastisch vakwerkhuis met alleen maar traditionele elementen. Balken, pleisterwerk, krakende trappen en verder stilte, oorverdovende stilte. Ik laat de luiken voor mijn slaapkamerraam op een kier staan. Het vale licht van buiten trekt strepen op mijn dekbed. Naast ons staat de dorpskerk. Waakt over ons. Doet er verder het zwijgen toe. Een goede nachtrust is ons toegewenst…