Een lach uit de hemel, epiloog

Vandaag op Allerzielen verlaat ik het Taunusgebergte op weg naar huis.

De heilige Elisabeth in Marburg en Cnaeus Cornelius in Saalburg laat ik achter in de tijd, in de wetenschap dat zij mijn leven verrijkt hebben, niet in de laatste plaats door een ambiance van prachtige natuur en stedenschoon. Ik zoom uit. De grote en kleine Feldberg zijn nog slechts silhouetten waarvan het blauw langzaam oplost in de achtergrond. Ik wil de snelweg mijden, nog op zoek gaan naar een laatste, passende afsluiting. Naar iets dat een belofte kan inhouden voor de toekomst. En dan herinner ik mij ineens het lachende engeltje in het klooster Arnstein in Obernhof a/d Lahn. Zou zij daar nog altijd zijn en zo ja, zou zij genegen zijn mij een extra duwtje te geven de toekomst in, na deze onzekere tijden? Ik meander het fraaie Lahntal door en even buiten Obernhof zie ik het geelwitte klooster hoog boven de rivier liggen. Over de brug neem ik een steile weg omhoog door het herfstbos en draai al enige de parkeerplaats op. Als ik de kloosterkerk betreed door een voorportaal, genaamd het paradijs, lacht zij mij al toe, met een lach die rechtstreeks uit de hemel lijkt komen. Het is een ondeugende, maar ook een gelukzalige lach, die iets verraadt van het paradijs waar het engeltje vandaan komt. Van de onrust en het lawaai van de wereld beneden moet zij niets hebben. Kan mij op dit moment ook even gestolen worden. “Neem het leven niet te zwaar! Kom binnen en ervaar dat je hier verwacht wordt, dat je welkom bent op deze plek van vreugde vredige stilte.”

Ik geniet intens van de stilte op deze hooggelegen plek. Alleen het dwarrelend blad is de enige beweging hier, het vormt gestaag een deken die alles toedekt wat vermoeid mag gaan rusten. Ik banjer door de natte bladeren op het de kleine begraafplaats. Diverse kaarsjes, door glaasjes beschermd tergen de wind, branden bij de graven. Hier en daar liggen verse bloemen. Allerzielen, de dag waarop men de overledenen een extra duwtje naar de hemel kan geven. Rotsvast geloof in het vagevuur als tussenstation naar het hemelrijk…

Hier eindigt mijn zwerftocht, maar voor ik het opstuivend regengordijn van de snelweg naar huis opzoek, tilt mijn engeltje mij hemelhoog het dal uit en stuurt mij bovenover en onderlangs over een smal weggetje, op misschien wel de mooiste route van de afgelopen dagen. En met een geschenk aan boord: ik ben anders dan ik gekomen ben. Ik moet er zelf ’n beetje om glimlachen!

Iedereen weer hartelijk bedankt voor het lezen van mijn verslagen en de inspirerende reacties daarop!