Laat de linker hand niet weten wat de rechter doet

Marburg, zaterdag 30 oktober 2021.

'Laat de linker hand niet weten wat de rechter doet...'

Om 8 uur gaan de luiken open en kondigt de zaterdag zich aan. Van de heuvels aan de overkant van het Lahntal worden de contouren voorzichtig zichtbaar, de details -door de nacht uitgewist- zijn nog niet terug en tegen dit donkergrijs kringelt witte rook omhoog uit tientallen schoorstenen.

Loodrecht, want het is windstil. In een kleine serre die het gevoel geeft boven het dal te hangen geniet ik van mijn ontbijt. Er zijn nauwelijks andere gasten, maar de mondkapjes-dicipline blijft gehandhaafd, tenminste van mijn kant. Mijn aardige gastvrouw neemt het niet zo nauw, maar wil voor mij niet onderdoen. Ze hangt haar kapje ergens tussen nek en onderlip en begint een verhaal over haar doorgemaakte Corona-besmetting, lage immuniteit ten gevolge van kanker en vraagt tussen neus en lippen door hoe ik mijn eitje wil hebben. Business as usual. Bij vertrek geeft ze mij een schouderklopje en wenst mij succes met mijn bezigheden in Marburg.

De rit daarnaartoe is van een intense schoonheid ondanks het ontbreken van de ochtendzon.

Mistflarden hangen als spoken aan de loodgrijze heuvels en de lucht trekt snel dicht. Het zou zomaar kunnen gaan regenen.

Mijn auto laat ik achter in een enorme parkeerkolos, ergens in de Altstad, maar al snel zoek ik mij een weg omhoog naar de burcht door nauwe steegjes, over eindeloze trappen en langs al dan niet gerestaureerde vakwerkhuizen. Hier heeft de tijd echt stil gestaan. En voor ik het weet ben ik de weg kwijt. Een vriendelijke meneer zet mij weer op het goede spoor en na het passeren van 2 eerbiedwaardige kerken krijg ik de residentie van de Hessische landgraven weer in zicht. Slingerende trappen brengen mij van niveau naar niveau en doen de stad steeds verder onder mij wegzinken. Langzaam en vechtend tegen de verzuring in mijn bovenbenen klim ik naar boven waar ik beloond word met een prachtig uitzicht over Marburg en omgeving. Elisabeth van Thüringen zal in 1228 ongetwijfeld vanuit deze burcht met gemengde gevoelens hebben neergekeken op de stad, afwegende hoe pracht en praal te rijmen viel met de noden van de armen. Haar plichten lagen hier boven, haar hart in de stad beneden. Elisabeth geeft niet thuis, de sloebers zijn echter wel gebleven. Zelfs hier, waar nog maar een handjevol toeristen naar boven komt geklauterd, hangen zij ineengedoken in een vieze slaapzak tegen de burchtmuren.

Bierfles binnen handbereik en met mondkapje op, dat wel...

Als de ochtend overgaat in de middag, wanneer alle klokken van de stad 12 slaan, daal ik af aan de andere kant van de heuvel en richt ik mijn blik op de dubbele torens van de Elisabethkirche, nu nog ver onder mij. Van deze kant komen ook klimmers omhoog, hijgend en puffend en snakkend naar wat te drinken. Ik kan hen melden dat boven de horeca open is, maar heb meer aandacht voor mijn eigen kuitspieren die zich hevig verzetten tegen het afremmen op de hobbelige keien. Het is inmiddels inderdaad gaan regenen, maar de gotische kerk gewijd aan de heilige Elisabeth biedt onderdak. Hier is zij alom aanwezig, ondanks het verder sobere interieur van deze nu protestantse kerk. Ik onderga de highlights die ondanks een grote renovatie zichtbaar zijn, van anderen die verborgen zijn achter schotten en bouwstellingen koop ik een ansichtkaart. Zo houdt de heilige Elisabeth toch nog haar geheimen. Haar graf en schrijn mocht ik niet aanschouwen, haar wonderen des te meer. Beelden, altaarstukken en gloedvolle, kleurige Vensters getuigen van haar goede daden en wonderen die zij verrichtte.

De suppoost achter de balie loopt met mij mee naar buiten als ik hem de weg terug naar de Altstad vraag. Hij wijst mij het begin van de terugweg die ik even later op mijn telefoon controleer. En ja hoor, het kaartje toont keurig de positie van mijn auto. Wonderlijk...

Met spierpijn in boven- en onderbenen schrijf ik dit verhaal terwijl mijn oog valt op het flesje mineraalwater achter mijn laptop: 'Elisabeth Quelle' staat er op het etiket... Zou het...? Misschien...?