Cnaeus Cornelius

Als ik wakker word is het wintertijd, een krom bedenksel van de mens met een ontregeld bioritme tot gevolg. Evenals zich zelf sluitende rolgordijnen en atoomklokken, een bonus-uur vakantie is dan wel het minste wat er tegenover mag staan. Dat extraatje gebruik ik om het dal beneden mij te zien ontwaken op deze stille zondagmorgen. Er is nauwelijks een beneden of een boven, dikke mist heeft het dal in bezit genomen. Alles druipt en het geluid van de vallende druppels accentueert nog maar eens de stilte van dit uur. Ik trotseer de vochtigheid en maak een vroege wandeling in herfstige sferen. De bomen houden zich behoedzaam stil al kunnen zij het vallen van de laatste bladeren niet verhinderen. Bladeren die alle narigheid van de afgelopen jaren zullen bedekken, in het bos en op de straten en waar 'het gedwongen normaal' in een dik bladerdek zijn rust zal vinden.

Later, in het ontbijtzaaltje, vang ik een gesprek op tussen 2 mannen met Aziatisch uiterlijk, waarschijnlijk medici of farmaceuten, die diep wetenschappelijke gegevens uitwisselen over bijwerkingen van Coronaprikken bij kinderen. De voertaal is Engels en de feiten zijn niet om vrolijk van te worden. 

En dan ineens een lichtpuntje: een streepje zon en een vlekje blauw te midden van het grijs.

'Elisabeth' denk ik! De druk converserende mannen verdwijnen en ik kan mij klaarmaken voor een reis naar het zuiden van slechts 80 kilometer, maar meer nog een reis in de tijd...

Ooit diende ik, in een ander leven en in een andere tijd, als infanterist in het leger van Keizer Hadrianus en was samen met zo'n 600 andere soldaten gelegerd in een castellum aan de noordgrens van het Rijk met de provincie Germania Inferior. Dat was omstreeks het jaar 160 AD en Cn(aeus) Cornelius was mijn naam. Ver van mijn geboorteland verdedigde ik daar de wankele grens tegen de Germanen die zich meer en meer begonnen op te roeren. Menigmaal moest ik de veiligheid van het castellum achter mij laten om over de ommuring het onveilige gebied binnen te trekken naar een van onze voorposten. Hoewel de vijandige elementen zich niet vaak lieten zien, was alles aan dat gebied vijandig: de indrukwekkende verlatenheid van het landschap, de geheimzinnige bossen en de onberekenbaarheid van het weer. Ja zelfs het licht was er onvoorspelbaar...

In het anno nu sta ik in Kastell Saalburg op de overblijfselen van wat eens mijn barak moet zijn geweest. Opnieuw wordt mijn blik gevangen door dat licht uit het noorden dat strijkt langs de heuvelrug van de Hoge Taunus en zet de limes in een mysterieuze gloed. Er gaat een schok van herkenning door mij heen, want hier ligt een deel van mijn bestaan. En de gedachten terug aan die tijd komen met kracht: het strenge kampleven tussen de huurlingen van het legioen op die godvergeten plek daar aan de grens, de voorzichtige contacten met de burgers buiten de zuidpoort en de troost die ik vond in het schrijven (...). En dan was er altijd dat brandend verlangen naar de warme zon van mijn geboorteland...

Ik huiver in de najaarskou, maar ik wil mij vastklampen aan deze herinneringen. Dit is het moment. De sluiter van mijn camera maakt overuren op zoek naar dat ene beeld. Mijn vervlogen beelden keren terug in de scherpte, Kastell Saalburg komt weer tot leven. Ik voel een drang dit vast te leggen en voor altijd te bewaren. Al kost het me een paar natte knieen, langzaam versmelten heden en verleden zich en voel ik mij onverbrekelijk verbonden...

Vanuit Saalburg stuur ik jullie dit bericht via internet. Langzaam vervaagt de limes weer en zakt het castellum terug in de tijd. Cnaeus Cornelius wordt weer Cees en die kijkt nog eenmaal in dat prachtige licht, de zon tegemoet. Het is ongetwijfeld ook jullie zon. Geniet er maar van...