Hochtaunusstraße

Er is voor vandaag spectaculair weer voorspeld. Stevige buien, maar ook zonnige momenten, zelfs een klap onweer wordt niet uitgesloten. Een autorit zal dus de beste optie zijn, zodat ik zelf mijn momenten kan kiezen om droog van stad en land te kunnen genieten.

Uit het rijtje Duitse middelgebergten heb ik dit keer voor de Taunus gekozen, reden om vandaag de Hochtaunusstraße te rijden, want die belooft mooie vergezichten, idylische stadjes en in dit jaargetijde adembenemende herfstkleuren. Vandaag hang ik de toerist uit die constant een rij auto's achter zich aan heeft, veel te veel op zijn rem staat en daardoor nauwelijks tijd heeft om van de omgeving te genieten. Hoewel de vergezichten het voorlopig nog laten afweten door zware, laaghangende wolken, zien de bossen er schitterend uit. Dan weer rij Ik door tunnels van oranje-geel, dan weer rij ik de loodgrijze lucht tegemoet, waartegen de kleurende beuken en berken prachtig afsteken. Ik laat een spoor van plakkende bladeren achter, die opwaaien en zich daarna in een oneindige dans te ruste leggen. Draaien en keren, klimmen en dalen, ik snij met de wielen door diepe plassen.

En dan wordt het lichter. De nevelflarden trekken langzaam op langs de hellingen en de eerste zonnestralen kondigen zich aan. Blauw mengt zich in het kleurenpallet, hoogste tijd om de benen te strekken. Dat doe ik in Bad Camberg met zijn stadspoorten en aardige vakwerkhuizen in het centrum. Op de Marktplatz hangt een landerige maandagmorgensfeer. Er zijn weinig mensen op straat, wat jongelui hangen rond bij de ijssalon. Er wordt uitbundig gelachen wanneer een van de meisjes een bolletje ijs verliest. Het klinkt hol op dit pleintje met zijn vakwerkgevels en hobbelkeitjes, waartussen het bolletje aardbeienijs langzaam ligt weg te smelten. De mooiste gevels gaan op de foto. Waarom eigenlijk? Ik heb dit al honderd keer gedaan. En wat doe ik ermee? Alleen om te bewijzen dat ik er geweest ben? Misschien... 

Wanneer ik voor de etalage van een grote speelgoedwinkel sta, weet ik het: het zijn nostalgische herinneringen aan mijn spoorbaan thuis met zijn bergen en zijn plakhuisjes. Een baantje van amper 1 bij 2 meter dat mijn vader in de ombouw van een opklapbed had gemaakt. Bij ons thuis, boven op de overloop was dat mijn wereld: bergen van zachtboord, huisjes met vakwerk en sporen met veel te krappe bochten... Vertrekpunt voor mijn gedroomde reizen was steevast het stationnetje 'Zindelstein', Gleis 1 oder 2. Misschien verwezenlijk ik nu wel die jongensdromen, wanneer ik reis in dit land van Märklin treintjes en Faller huisjes...

Regen ontneemt mij het zicht boven op de Großer Feldberg, met zijn 878 meter het hoogste punt van de Taunus. Drie spookachtige torens van het zendstation steken hun kop in de natte regenslierten. Met knappende oren ben ik hier naartoe gereden in de hoop iets van het omringende landschap te kunnen zien. Maar alles hierboven heeft zijn kleur verloren en is de wereld niet meer dan een 100 meter groot. Niets is magisch aan deze plek, waar ooit de sterke Siegfried zijn Brünnhilde wakker kuste, nadat hij moedig de gladde rotsen had beklommen en het verzengende vuur had getrotseerd, dat de grot waarin zij lag te slapen omringde. Geen roze gloed in het grijs, geen silhouetten van mannen op weg naar heldendom, geen magische liefdesgrot. Nattigheid is mijn deel en het fluitende geluid van de tuidraden van de zendmasten in de opstekende wind. De hemel boven mij komt in beweging, de aangekondigde buien zijn gearriveerd. Al snel klettert, gutst en stroomt alles op de weg terug van de top. En het bliksemt, kort maar krachtig: de toorn van Wodan omdat ik net even te dicht bij kwam?