Epiloog

Het zondagsontbijt is overvloedig, ik neem het er ruim van, want ik sla vandaag op de terugreis de lunch over. Na het afscheid en mijn dank voor het fijne verblijf in Gästehaus Eschment loop ik nog eenmaal de wijnvelden in en laat het prikkelend ochtendlicht op mij inwerken. Met toegeknepen ogen tuur ik in de verte naar de blauwe bergen van het Pfalzer Wald, de voorgrond gevuld met madelieven en boterbloemen met daarachter een zee van groen. Het was aangenaam hier, een oase van rust na alle drukte van kasteel en theater. De weg naar huis begint al slalommend door de dorpsstraat van Kirchheim voor ik de snelweg neem richting Koblenz. Al snel wijken de heuvels en maken de wijngaarden weer plaats voor het geel van de koolzaadvelden. In deze tijden van spijsolie schaarste is het koolzaad het nieuwe 'gele goud', al is dit maar voor één jaar, vanwege uitputting van de grond. Een geelgroen schaakbord voor zo ver het oog reikt.

Een dubbel gevoel overvalt mij. De crises van de afgelopen tijd, Corona en Oekraïne, -nog nooit zo tastbaar dichtbij geweest-, doet je beseffen wat vrijheid betekent, maar ook hoe breekbaar die is. Genieten in vrijheid, voor de één 'n utopie, voor de ander misschien te gewoon. Laat minstens dankbaarheid iets zijn dat we moeten kunnen opbrengen, voor het kunnen gaan en staan waar je wilt, en voor het ongecensureerd neer kunnen schrijven wat er onder je vingers vandaan komt.

In het prachtige gebied van de Rheinland-Pfalz, met zijn natuur en cultuur heb ik dit gevoel scherper ervaren. En dat neem ik mee naar huis en bewaar het goed. En stop het weer in mijn reistas bij een volgende gelegenheid...

Dank allen, medereizigers, voor jullie positieve reacties!

De foto's van mijn zwerftocht vind je hier.

Ze werden gemaakt met een Canon Powershot SX280 HS digitale camera.

Cees Sleven :copyright: mei 2022