Worms, vrijdag 6 mei 2022

De nieuwe dag begint wolkeloos na de regen van gisteren. Ik ontbijt samen met een echtpaar aan een grote tafel, een beetje als in een B&B.

De nacht was stil, mijn slaap ongetwijfeld diep, want ik heb niets meegenomen uit dromenland. Ook mijn spierpijn, afgelopen woensdag op kasteel Doorwerth opgedaan als ridder Corneel, is verdwenen. Het ontbijt is rijkelijk voorzien, mijn eitje perfect gekookt. In de tuin is het een gekwetter van vogels, terwijl ik uitkijk over de uitgestrekte rijen met wijnstokken, omzoomd door madelieven en klaprozen. Kleurrijke accenten in een zee van groen.

Vanochtend breng ik een bezoek aan de stad Worms en in het bijzonder aan de Dom St. Peter. Met zijn 6 torens begroet hij mij vanaf de hoogste heuvel van de stad reeds van verre. Gebouwd tussen 1130 en 1181 is het een grandioos voorbeeld van van hoog- en laatromaanse bouwkunst. En ik tref het: voor de vele aanwezige schoolklassen staan alle deuren open en is ieder hoekje en gaatje van dit kerkgebouw bereikbaar, tot het met verguld hout en marmer versierde hoofdaltaar. Ik volg de schoolkinderen op gepaste afstand, maar met zekere tred. Mijn camera, een mooie Canon verkregen uit de gevonden (en nooit opgehaalde) voorwerpen van het kasteel, maakt overuren. Ik verlaat mijn groep wanneer er op het altaar selfies gemaakt worden. Hier botst iets met mijn katholieke opvoeding en mijn ervaring als misdienaar. In de Mariakapel vraag ik moeder en kind uit 1400 om enig begrip voor dit gedrag, voor deze kinderen van anno nu. Ik zie het kind flauwtjes glimlachen: wat zou het zich graag even onder deze mensenkinderen begeven...

Niet alleen het interieur, maar ook de buitenkant van dit bouwkerk nodigt uit om vastgelegd te worden. Wat prachtig staat hij daar, torenhoog boven de ook niet misselijke, bloeiende kastanjebomen. Zij omlijsten mijn onderwerp in een compositie, zoals ik die van mijn vader geleerd heb.

Ik vervolg mijn zwerftocht door Worms en ga op zoek naar de synagoge, die ik vind in de Judengasse. De stad kende een van de oudste Joodse gemeenschappen en het huidige complex, tussen 1958 en 1960 getrouw gereconstrueerd, nadat het in de Kristallnacht van 1938 tot de grond werd afgebrand, bevat een mannen- en vrouwensynagoge, en rituele baden voor mannen en vrouwen. Het geheel staat op de nominatie om erkend te worden als UNESCO Wereld Erfgoed. Alle Joodse sites worden streng bewaakt en bij de ingang ontstaat enige verwarring over mijn hoofdbedekking. In de verwachting een keppeltje te moeten dragen, blijk mijn Tilley hat voldoende om mijn hoofd mee te bedekken. Onderuit mijn tas vis ik het laatste mondkapje, want ook dat is verplicht. Na mijn bezoek wijst een vriendelijke dame achter de receptiebalie mij de weg naar het Joodse kerkhof 'Heiliger Sand' dat dateert uit de 11e eeuw en is gelegen even buiten de stadswallen. De oudste zerk stamt uit 1076 en is door de tijd enigszins scheefgezakt. Hier heerst rust, letterlijk eeuwige rust. Het geluid van de vogels is geen verstoring, maar geeft slechts een accent aan deze rust.

In de middag verlaat ik Worms weer, keer mijn rug naar de Rijn en na een vlakke aanloop trek ik het Pfalzer Bergland in. Hoger en hoger klim ik in het duizendvoudig voorjaarsgroen tot ik in Imsbach aan de voet sta van de Donnersberg, met 687 meter de hoogste top van de Pfalz. Bewegende zonneplekken trekken langs de beboste hellingen, doven langzaam uit en verschijnen elders weer. De terugweg naar de Weinstraße gaat door diepe valleien, waardoor weg, spoor en beek zich een richting zoeken. Ik laat mij leiden door een niet al te snelle vrachtwagen, veilig rijdend op zijn achterlichten. Kale, overhangende rotsen wisselen af met donkere bossen en dan weer oplichtend groen en wit van het fluitenkruid. Een prachtig landschap dat zeker niet onderdoet voor de Eifel of de Ardennen.

Onprettig gestoord door een oplichtend dashboardlampje breek ik voor vandaag mijn zwerftocht af. In het namiddaglicht dansen de muggen. De merel fluit zijn longen uit zijn lijf. Dat gaat al eeuwen zo. De dom weet het, en de zerken op de Joodse begraafplaats. ook de Donnersberg is op de hoogte. Laten we op dit alles zuinig zijn!