Ludwigshafen, zaterdag 7 mei 2022

In Ludwigshafen ben ik op zoek naar het autobedrijf van de gebroeders Talay, een officiële Opel dealer, waarvan ik na enig speurwerk op internet vermoed dat er ook op deze zaterdagmorgen een monteur aanwezig is. Achtervolgd door het nog steeds brandende lampje van mijn motormanagement, heb ik vannacht alle doemscenario’s voorbij zien komen, van stranden tussen de wijnstruiken tot een kostbare reparatie in den vreemde. Te vluchtig ontbeten, ongeschoren op pad. Meneer Talay, onmiskenbaar van Turkse afkomst en keurig in het pak gestoken, ontvangt mij persoonlijk en hoort geduldig mijn verhaal aan. “Neemt u rustig plaats, de monteurs zijn druk bezig, dus het kan wel even duren voor zij ernaar kunnen kijken”. Ik geef mijn autosleutel af en meneer verdwijnt naar achteren. Even maak ik mij zorgen over of men wel weet hoe mijn automaatje werkt als hij dadelijk de werkplaats ingereden wordt. Meneer Talay zelf komt de wagen ophalen, start de motor en stapt weer uit. Dan wenkt hij mij, ik vrees het ergste. “Welk lampje bedoelt u?” Ik sta met de mond vol tanden als het lampje gedoofd blijft. Tussen nu en gisterenmiddag en na vele tussentijdse probeerstarts bleef het lampje toch echt branden. Ik stamel iets van ‘magische vingers’ en ik heb het volste vertrouwen in meneer Talay wanneer hij mij verzekert dat ik veilig en zonder schade terug naar huis kan rijden. “Wel nog even naar laten kijken bij de eigen garage, dat lijkt mij verstandig”, krijg ik nog als goede raad mee. Ik neem dankbaar afscheid van mijn weldoener, maar ik betrap mij erop dat ik de eerste kilometers wel heel erg veel op mijn dashboard kijk…

Ik heb inmiddels alweer meer dan honderd kilometer gereden en het vertrouwen en het vakantieplezier is terug. Vandaag doe ik het zuidelijk gedeelte van de Weinstraße en wil de Kalmit beklimmen, met 673 meter de hoogste top van het Haardtgebergte. De aanloop is vlak en met een beetje dichtgeknepen ogen tegen het felle zonlicht zie ik eindeloze bollenvelden en een duinenrij. Maar deze duinen groeien bij nadering uit tot forse, zwaar beboste heuvels, bekroond met burchten en ruïnes. En nergens is de wijn ver weg, de godendrank die voor de geschiedenis, de cultuur en het leven en de welvaart van de bevolking zo bepalend is. Een zee van glooiend groen, die over de miljoenen wijnstokken ligt en niet alleen die. Ook amandel- en vijgenbomen, edel kastanjes en zelfs cipressen en ceders gedijen hier goed. Een beetje ‘Toscane van het noorden’… Ik mag het zelf ervaren, die overdadige zonneschijn en het beschutte gevoel dat deze heuvels bieden.

Uitgangspunt voor mijn tripje is het plaatsje Edenkoben waar ik in een zuurstokroze ijssalon als lunch een paninibroodje en een glas Johannesbeeresap bestel. In Villa Ludwigshöhe, de voormalige zomerresidentie van koning Ludwig I van Beieren, wil ik de Max Slevogt Galerie bezoeken. Slevogt, een van de belangrijkste vertegenwoordigers van het Duitse impressionisme. Hij is het meest bekend geworden door zijn ‘en plein air’ geschilderde landschappen. En dat is voor mij de reden om hier naar toe te komen. De Villa ligt bergop, erachter vertrekt een stoeltjeslift naar een roofridderslot waardoor de hele weg naar boven vergiftigd is door dagjesmensen. Lange rijen strak geparkeerde auto’s aan beide kanten van de weg, er is geen doorkomen aan. Bovendien staat de Villa in de steigers en is er geen enkele activiteit te bespeuren. Na een paar gewaagde manoeuvres weet ik mijn auto te keren en verlaat ik –zwaar teleurgesteld- de berg. Gelukkig blijft door al dit stijgen en dalen mijn dashboardlampje nog steeds uit…

Rest mij nog de Kalmit, met zijn uitzicht over de Rijnvallei. Een laatste stevige klim over keien en boomwortels wordt beloond met een fantastisch panorama bij de Ludwighafener Hütte op 673 meter. Diep beneden mij glinsteren vaal de stadjes en dorpjes aan de Weinstraße, alsof ik boven Google Maps hang, maar dan in real time en in 3D. Ergens aan de horizon ligt mijn tijdelijke thuis dat ik morgen weer oppak en als dierbare herinnering mee naar huis neem.

En meneer Talay? Die vertelt zijn vrouw over een bijzondere gebeurtenis eerder op de dag. Hij laat al draaiend de voor- en achterkant van zijn handen zien. Leeg. Vrouw teleurgesteld. Want morgen is het Moederdag. Maar wacht even, misschien lukt het nog een keer…