Bissersheim, donderdag 5 mei 2022

Ik ben neergestreken in Bissersheim, een grauw wijndorpje even terzijde van de Deutsche Weinstraße. Gelegen in Duitslands voornaamste wijngebied Rheinland-Pfalz is het slechts een kronkelige dorpsstraat met in alle zijstraten uitzicht op de wijnvelden rondom. Het eerste groen aan de struiken toont fris en steekt weldadig af tegen het blauwe luchtperspectief van de heuvels op de horizon. De lucht is dichtgetrokken en maakt deze uithoek een beetje somber, mede door de wat rommelige indruk van de omgeving. Hier snellen de toeristen voorbij, zij hebben geen oog voor de productie die hier gedraaid wordt. Alles gaat hier om wijn, vanaf het eerste frisse groen aan de ranken tot aan de pluk van de rijpe druiven in de herfst, van het onderhoud van de velden tot aan de altijd weer riskante wijnproductie zelf. Schuren met voertuigen en allerhande apparaten, loodsen met tonnen en ketels, kratten vol flessen, hier leeft men het eerlijke leven van brood en wijn. Geen oog en geen tijd voor de misschien wat vele windmolens in de omgeving of bovengrondse hoogspanningsmasten. En voor een beetje modder op de wegen. Ik voel mij hier gelijk thuis, de komende paar dagen zit ik er middenin, in Gästehaus Eschment op het gelijknamige wijndomein.

Met gemengde gevoelens ben ik vanochtend vertrokken. Ondanks deze Bevrijdingsdag ontbreekt mij nog dat gevoel van totale vrijheid, mede ingegeven door de toestand in de wereld die veel omvattender en dichtbij is dan ik zou wensen. Genieten in vrijheid en ik mijmer 2000 kilometer naar het zuiden wanneer ik de felgele stroken koolzaad zie afsteken tegen het helblauw van de morgenlucht. Als immense vlaggen van vrijheid gedrapeerd over het landschap.

In Deidesheim overspoelen mij nostalgische gevoelens tijdens mijn bezoek aan het Deutsches Film-

und Fototechnik Museum. Werkelijk alles dat in mijn leven aan fotospullen door mijn handen is gegaan of gewenst was uit bladen of catalogi ligt hier uitgestald. Voor 4 euro maak ik een trip down memory lane, zie werkelijk al mijn fototoestellen terug. En die van mijn vader, en van diens vader. Het museum is één grote vitrinekast waaraan ik mij vergaap en al gauw verlies ik mij in herinneringen aan de tijd dat fotograferen nog magisch was en niet alleen maar registreren via een mobieltje van een wereld die zo snel mogelijk weer ‘gedelete’ dient te worden.   Hier liggen de toestellen waarmee je je in hun zoeker kon afzonderen tot het ideale beeld op je netvlies stond en voor de eeuwigheid werd vastgelegd.

Ik sluit langzaam deze eerste reisdag af, loop nog even het erf op. Hoopvol oplichtende strepen aan de avondhemel. Morgen mooi weer. Ook de merel op de schoorsteen van de schuur kondigt het aan, zijn buurman verderop kan het alleen maar beamen. Hun melodie echoot tussen de oude huizen, even nog dan valt de avond en wordt het stil. Ik mis het nu al, hun lied van vrijheid…