EEN BLIK OP AMIENS

EEN BLIK OP AMIENS

Vannacht ben ik beroerd geweest. In de schemer van mijn kamer niet gezien dat de gekochte paté bedorven was. Althans het bovenste laagje in het potje. En dat werd ruim uitgesmeerd op de eerste geroosterde boterham. Tot 3 uur in de morgen trof het inwendige zijn voorbereidingen, daarna was er geen houden meer aan. Met alle kracht en heel efficiënt werd het lichaam gereinigd en van de vreemde indringers ontdaan. Opgelucht heb ik daarna tot het eerste ochtendlicht geslapen en mij tegen mij wil in laten wekken door de druk tjilpende mussen voor mijn raam. Ik liet mij het ontbijt extra smaken na de gebeurtenissen van afgelopen nacht en ik stond weldra voor de keuze hoe de nieuwe dag in te vullen. Opnieuw een rit langs de Somme of een stadswandeling door Amiens, waar ik door mijn lange bezoek aan de kathedraal nog niet aan toegekomen was. Na de indrukwekkende maar heftige dag van gisteren koos ik voor de laatste.

Achter de kathedraal vind ik het standbeeld van Pierre l’Ermite. Op het concilie van 1095 sprak hij de historische woorden “Dieu le veut” (“om Gods wil”) en verdedigde daarmee vurig de roep om een kruistocht naar het Heilige Land. Hij leidde de eerste kruistocht met succes, waarna hij zich terugtrok in een klooster. Op zijn beurt moest het standbeeld van Pierre l’Ermite in de Tweede wereld verstopt worden om niet in de smeltovens van de Duitsers terecht te komen. Om Gods wil…
De Perret-toren, gebouwd door architect Perret tussen 1949 en 1952, beheerst samen met de kathedraal de skyline van Amiens. Dit appartementengebouw van gewapend beton telt 30 verdiepingen en is 104 meter hoog. Een risicovolle onderneming gezien de waterrijke ondergrond. De enige beperking die Perret kreeg opgelegd was dat hij niet hoger mocht bouwen dan het hoogste punt van de kathedraal. Om Gods wil…
In een stil, afgelegen parkje ontmoet ik mijn geweten. Daar staat ze, groen bemost en grijsgescheten, met het lieve gezicht gericht naar de dagelijkse stroom leven op de ringbaan. Doe ik niet hetzelfde na 64 jaren van leren, van wikken en wegen, van kwetsen en weer goedmaken? Ik mijmer me creatief in het zonnetje…
Amiens is ook de stad van Jules Verne. Of liever gezegd van zijn vrouw die van Amiens was. Omdat hij dichter bij zijn schoonfamilie wilde zijn, woonde hij van 1882 tot 1900 in het fraaie huis aan de boulevard die nu trots zijn naam draagt. Daar schreef hij zijn beroemde boek “De reis om de wereld in 80 dagen”. Hij nam actief deel aan het leven in Amiens en opende in 1889 officieel het circus dat ook al zijn naam draagt. Het is nu nog een van de weinige vaste circusgebouwen in Frankrijk.
In een volgend parkje word ik aangesproken door een vriendelijke dame met rood haar. De duidelijk aanwezige grijze uitgroei verhult nauwelijks haar werkelijke leeftijd. Aanleiding is mijn gedrentel rondom een standbeeld van een onduidelijke uitvinder van een nog mysterieuzere uitvinding. Door mijn toedoen ontstaat er een verwarrende conversatie in de landstaal van mevrouw. Zij blijft rustig en heel geduldig, met haar gebaren is zij op haar best. Het gaat hier om de uitvinding van de scheepsschroef wordt mij al snel duidelijk. En als je dan ook nog uit Amiens komt dan verdien je al gauw een standbeeld… Vooroordeel nummer 1: De Fransen zijn arrogant. Na drie dagen moet ik de eerste nog tegenkomen. Men is vriendelijk en behulpzaam, maar men stopt wel akelig laat voor een zebrapad. Vooroordeel 2: Ze zijn niet schoon. Wel op zichzelf, maar zeker niet op hun omgeving. Wat ik aan zwerfvuil heb zien liggen is onvoorstelbaar. Heeft niets meer te maken met de Franse slag, is ronduit zwaar milieubelastend en doet afbreuk aan het overigens zeer fraaie stadsbeeld van Amiens.
Om lunchtijd loop ik de wijk Saint-Leu binnen, een industriezone opgebouwd vanaf de 11e eeuw. Kanaaltjes werden afgeleid van de Somme en naar deze wijk gebracht. Hierop werden dan molens gebouwd en voor veel geld verhuurd aan de ambachtslieden. Voor de verwerking van graan en olie, voor smederijen en ook stond deze wijk bekend om zijn textiel. Door de industriële revolutie kwijnde de handel hier langzaam weg en verloederde de wijk. Hoewel er een herwaardering heeft plaatsgevonden en menig student er inmiddels onderdak heeft gevonden, kunnen de veelkleurige huisjes en de bonte muurschilderingen het verval niet helemaal aan het oog onttrekken.
De universiteit die tegen deze wijk aanleunt, stroomt leeg richting Subway en KFC. De hoop van de natie, behendig eenarmig, omdat de andere hand steevast het mobieltje vasthoudt. Dicht in de kraag, want ook vandaag wil het nog niet echt lente worden. Ook ik zoek een gelegenheid om te lunchen. Het wordt: “Le Porc Saint Leu” aan de Quai Belu, met uitzicht op de kathedraal. De verwarmingselementen op het terras en het glas Bordeaux brengen mij snel op temperatuur. Het is aangenaam warm in deze plastic tent, waarvan de deur behendig wordt open- en dichtgeritst wanneer de klandizie in of uit wil. Stukje zelf gecreëerde lente, de boze wereld buitengesloten. Mijn drukke programma van deze dagen doet zich gelden: een onweerstaanbaar verlangen een uurtje te gaan liggen. Ik peil mijn geweten, en… geef toe. Op nummer 34 aan de Rue Debrie in Camon schuiven om 4 uur de gordijnen dicht…