Mijn droombeeld achterna.....

Er zijn van die plaatsen op deze aarde, die een warm plekje in je hart innemen zonder dat je er ooit echt geweest bent. Of die je denkt beter te leren kennen door er bijvoorbeeld langere tijd te verblijven. Plaatsen als een soort liefde op het eerste gezicht. Onaangekondigd omringen zij je, tonen zich van hun beste kant, maar laten je korte tijd later verward en met een leeg gevoel weer achter. Daarmee scharen zij zich in de rij van plaatsen waar je niet aankomt na een lange, vermoeiende reis, maar waar je je bestemming verlegt om daarmee je droombeeld steeds verder voor je uit te schuiven. Niet uit verveling, waardoor je plotseling van koers verandert (in de hoop een eigen wereld te scheppen, overtuigd dat alles even fantastisch wordt), maar eerder uit berekening, in de wetenschap dat het op een goede dag ook eens verkeerd zou kunnen uitpakken. Alleen al dit besef houdt je alert en bepaalt mede de keuze van je bestemming.....

Ik trek een rechte lijn van Doesburg naar het dal van de Lahn en zet mijn navigatie op “secundaire wegen” als ik vanochtend in alle vroegte vertrek. De langste route, de meeste tijd. Ik veroorloof mij dit grote aantal kilometers dwars door de Eifel en kies bewust voor deze “verspilling” van brandstof, want door de lange rit raakt je hoofd leger en leger,en wordt er plek gemaakt voor nieuwe indrukken. De herfst toont zich ditmaal van zijn grimmige kant: Nevelflarden veranderen al snel in donkergrijze regenwolken en als de wind eenmaal opsteekt, huilen de bomen kletsnatte herfstbladen. Groot is het contrast met de behagelijkheid interieur van de auto. Het celloconcert van Elgar via de radio past wonderwel bij deze sfeer van vergankelijkheid. Ik kies bewust voor de route naar Altenahr via het dal van de Liers, misschien wel het mooiste stukje van de hele Eifel. Dorpjes waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan, waar de seizoenen het nog voor het zeggen hebben. De Liersbach glinstert in het eerste aarzelende zonlicht, want plotseling is daar dan toch de zon die de herfstkleuren fel doet oplichten tegen de altijd groene naaldbossen.
Ik volg het riviertje de Ahr van Altenahr naar Ahrweiler. Ook deze keer weer. Maar het Ahrtal oogt vermoeid. De druiven zijn weer van de hellingen, de laatste verkleurde wijnbladeren hangen mistroostig aan de kale stokken. Ook de toeristen zijn weggetrokken, het lange seizoen is ten einde, de oktoberfeesten voorbij. Toch neem ik twee flessen Ahrwijn mee naar huis, om de herinnering aan dit bijzondere dal met zijn noordelijkste wijnbouw levend te houden.

Laat in de middag kom ik aan op mijn bestemming, in Gutenacker, een vlekje hoog boven het dal van de Lahn, op de grens van het Westerwald en de Taunus. Slechts 161 inwoners telt het. De oude huizen, sommige met het karakteristieke vakwerk, schurken zich tegen de “Kipp”, een machtige basaltblok dat hier uit de hoogvlakte steekt. Heel begrenst allemaal en heel overzichtelijk. Het uitzicht vanuit mijn hotelkamer is een panoramafoto: Links sluit de “Kipp” het beeld af met daarachter de kleurende bossen van het Westerwald, rechts het blauwgrijze luchtperspectief van de Taunus. En daar tussendoor slingert de Lahn zich een weg door het nauwe dal, dat in herfsttooi onbeschrijfelijk mooi is. De late najaarszon kruipt weg achter de kaler wordende takken en het bos wordt in diepe slaap gewiegd. De avond valt snel en alle kleur wordt tot zwart. Eerst nog schoorvoetend, maar al snel bij honderden, ontsteken zich de lichtjes als trillende sterretjes. Niet in keurige rechte lijntjes, maar achteloos over het heuvelland uitgestrooid. Dit is het moment dat de magie aan zet is, dat het schemerland tot leven komt bij het schijnsel van de maan. Het fluistert tussen het basalt op de heuveltop en het ruist rondom de open plekken in het bos. Ik krijg vanavond bezoek in mijn nederig hart, van hen die al lang niet meer onder ons zijn. Zij schreven over dit herfstig schemerland, dat naar binnen gluurt door het vensterglas. Ik sluit de terrasdeur zorgvuldig en trek de gordijnen dicht. Willoos laat ik mij meevoeren op flarden van mist, over het water, door het herfstig bos…..

HERFSTDAG

Het is tijd, Heer. De zomer was groots.
Leg uw schaduw op de zonnewijzers
en maak in ’t veld de winden tomeloos.

Beveel de laatste vruchten vol te zijn;
geef hun nog twee zuidelijker dagen,
dring op hun voltooiing aan en jaag
de laatste zoetheid in de zware wijn.

Wie nu geen huis heeft, bouwt er geen meer.
Wie nu alleen is, zal het lang nog blijven,
zal waken, lezen, lange brieven schrijven
en rusteloos in lanen gaan, heen en weer,
als winden bladeren voorwaarts drijven.

Rainer Maria Rilke