De lachende Engel

Door de indrukken van gisteren slaap ik een gat in de nieuwe dag en zie nog net hoe een oranje zon zich verheft boven de nevel die als volle melk in de dalen ligt. Mijn rotspunt vangt het eerste zonlicht en kijkt met heldere blik op de bleke wereld rondom. Ik waag mij aan een vroege wandeling in deze schimmigheid en ervaar het dorp waar ik te gast ben als totaal verlaten. Niet de geringste beweging, geen geluid te horen. De natte bomen doemen als spookgestalten op uit de mist. Maken in mijn verbeelding een beleefde buiging wanneer ik passeer om daarna gelaten de ontwikkelingen van deze dag af te wachten. Wordt het een zich schrap zetten tegen de wind die aan de laatste bladeren rukt, of wordt het een zich voor de laatste maal koesteren in de herfstzon met de kruin fier in de blauwe lucht?
Het duurt nog tot laat in de ochtend tot het panorama van hoog en laag zich weer helder voor mij ontvouwt. Onder een strak blauwe hemel, jawel! In Obernhof bezoek ik de kloosterkerk van Arnstein, hoog gelegen boven de Lahn. Ik betreed de kerk door het paradijs, het voorportaal, en word welkom geheten door een engeltje met een hemelse glimlach op het gezicht. Een vrome glimlach, maar ook ’n tikkie brutaal. Waarschijnlijk meegekregen uit het paradijs waar het vandaan komt. Blijkbaar heeft dit engeltje niets op met de onrustige, lawaaierige wereld die ik mee naar binnen breng. “Til er toch niet zo zwaar aan! Kom binnen en ervaar dat je verwacht wordt en wees welkom!” Zonder schroom fotografeer ik vervolgens het kerkinterieur met het fraaie altaar, en natuurlijk het engeltje. Hoef ik nou eens ’n keer geen “say cheese” te zeggen…..

De rit door het Gelbachtal naar Montabaur is van een betoverende schoonheid. Licht en donker wisselen elkaar af in een caleidoscoop van kleuren. Geel, brons en goud kleuren de heuvels rondom, de lariksen strooien met oranje. Het zonlicht geeft een prachtig reliëf aan de omgeving. Ik heb ogen te kort voor al dit moois, want het draaien en keren op de smalle dalweg vergt alle aandacht. Dat dit een dodenweg is, bewijzen de kruizen langs de kant die de vele ongelukken markeren die hier gebeurd zijn. Als uit het niets verschijnt plotseling de mededeling “pas op” op de display van de auto. Nog niet eerder gezien. Instinctief minder ik gas als ik een scherpe bocht in stuur. Meen ik een lach te horen? O ja, engelen bestaan dus toch…..

Montabaur is de centrumplaats van de zuidelijke Westerwald regio. Een romantische oude stad met haar vakwerkhuizen, smalle straatjes, een oude stadsmuur en het van verre zichtbaar slot. Ik begin mijn stadswandeling in een rokerig café aan de grote Markt. Een milchkaffee. Ik hou niet van sterke koffie. De sfeer is gemoedelijk, want het is lunchtijd. Plots ontstaat er consternatie aan de voordeur wanneer er zich een huilende vrouw meldt met twee kleine kinderen aan de hand. De neus in bloederig verband en overduidelijk twee blauwe ogen. Een van de cafébezoekers ontferm zich over de sjofel geklede, snikkende kinderen die zich als in een roes gedwee laten meevoeren. Ook al zit ik achter in de zaak, ik voel me ongemakkelijk met de situatie. Ik reken snel af en onwillekeurig wordt mijn blik getrokken naar de fotootjes van mijn eigen kleinkinderen in mijn geopende portemonnee. De aanblik van die huilende kinderen neem ik mee naar de St. Peter in Ketten kerk wanneer ik voor een levensgrote Madonna met Kind sta. Moeder en kind stralen een serene rust en vrede uit. En dat al sinds ca. 1450. Ik wens mijn lachende engeltje zijn waarschijnlijk eerste cafébezoek toe. Ook daar is werk aan de winkel…..
Na terugkeer wentel ik mij in de goede zorgen van mijn gastheer. Samen proosten wij op het goede leven met een glas Rioja, waarna hij een overdadige broodmaaltijd voor mij tevoorschijn tovert. Deze chef, hij kan het koken niet laten. Enthousiast vertelt hij over zijn kookavonturen in Andalusië tijdens grote jachtpartijen voor Duitse notabelen. En dat de Rioja daar onder de Spaanse zon beter smaakt dan thuis. Een verhaal dat overloopt van heimwee. Ook zijn er nieuwe gasten aangekomen. Ik roem het fraaie uitzicht. Het is eruit voor ik mij realiseer dat zij op de binnenplaats uitkijken….. Lucky me!