Pelgrim naar het "Nieuwe Jeruzalem"

Dank allemaal voor de lieve, aardige en meelevende reacties die zich vandaag, direct bij terugkomst op mijn hotelkamer, melden via mijn mobiel. Ook vandaag waren jullie weer mijn reisgenoten, een dag die weer veel bijzondere en onverwachte zaken bracht. Bovendien is het weer omgeslagen, maar daar was op gerekend. Al kwam die verandering sneller dan verwacht.
Deze dag heb ik uitgekozen voor een bezoek aan de stad Limburg a/d Lahn met zijn imposante Dom en zijn vele karakteristieke, middeleeuwse straatjes in het oude centrum. Maar daar gaat tijdens het ontbijt een waarschuwing van mijn gastheer aan vooraf: Vandaag is het Allerheiligen in Rheinland-Pfalz, maar in Hessen is het een gewone werkdag en dus zal Limburg volstromen met winkelend publiek. Er zal geen parkeerplekje meer te vinden zijn en bij het zoeken naar die ene vrije plaats zal de sfeer ronduit agressief zijn. Met de stadsplattegrond naast mijn ontbijtbord uitgespreid, is dit niet een echt fijn begin van wat toch een hoogtepunt moet worden van mijn bezoek aan deze streek. De schoonzoon brengt redding door het idee te opperen om met de trein te gaan en wil, na mijn instemmend geknik, zijn positieve bijdrage beklinken met een glaasje champagne. Waarschijnlijk ook uit een zeker schuldgevoel om het gekookte ei dat hij gisteren voor mij verprutste. De dag is al zeker een uur oud, maar toch bedank ik beleefd.

Na het ontbijt kom ik niet echt snel weg, want ik moet eerst mee naar de gewelvenkelder waaraan mijn gastheer twee jaar heeft gewerkt om deze om te toveren tot een ontvangstruimte voor groepen. Ook deze ochtend verwacht hij een gezelschap voor het ontbijt en men is druk doende de laatste voorbereiding hiervoor te treffen. Zo te zien zal het de gasten aan niets ontbreken. Een prominente plaats wordt ingenomen door een waterput waarin zich een bron bevindt. Verder is de inrichting van deze 13e-eeuwse kelder typisch Duits. Meneer geniet duidelijk van mijn belangstelling…
Een klein uur later sta ik op het stationnetje van Balduinstein, zo weggenomen uit de Faller modelbouw catalogus. Ik ben weer even terug op de treinbaan uit mijn jongensjaren en geniet van de hele entourage om mij heen. Van de seinpalen en van de overwegbomen die hier nog met de hand bediend worden. Van de opschriften en uithangborden die ik ook op mijn eigen stationnetje Zindelstein plakte. Alles is weer van plastic om mij heen en ook de bomen zijn weer groen! Het gras is van strooimateriaal en mijn vader stapelde persoonlijk de stukken zachtboard op tot heuse rotspartijen. De andere wachtende passagiers op het perron staan in stokstijve houding op hun doorzichtig, kunststof sokkeltje… De betovering wordt verbroken als de enige aanwezige spoorwegbeambte streng de ketting laat zakken en ons toegang geeft tot het overliggende perron. In de trein wordt mij omstandig uitgelegd hoe ik een kaartje moet kopen in de automaat: Nach Limburg -hin und zürück- zweiter Klasse, voor € 4,40. Voor ik op mijn plaats zit, is de halve rit al voorbij, maar mij ontgaat niet dat sinds de invoering van deze kaartjesautomaten in de trein vooral de kleinere stations een kommervol bestaan moeten leiden. Dichtgetimmerde ramen en afbladderende gevels. Graffiti over de volle breedte. Planten die metershoog tussen de tegels en de sporen groeien. Kon ik zelf nog maar eens zo’n stationnetje in elkaar plakken…

In Limburg voeg ik mij in de rij van romantici die al sinds het begin van de 19e eeuw de machtige Dom van de HH. Georgius en Nicolaas bezoeken. Dit schilderachtige samenspel van natuur en architectuur, zo indrukwekkend gelegen op de rots boven de rivier de Lahn.
De zeven torens, in aantal overeenkomend met het getal van de sacramenten, moeten dit “Nieuwe Jeruzalem” symboliseren. Omdat er nog een dienst gaande is wachten de bezoekers op het Domplein en vanaf een bankje heb ik zicht op het gedrongen front met gevel en westelijke torens. Het is een indrukwekkend geheel en ziet er uit als een burcht. Ik start mijn met veel moeite gedownloade audiotour, maar het luisteren wordt mij onmogelijk gemaakt omdat de zware klokken beginnen te luiden. Hetzelfde gebeurt mij even later nog een keer als in een volgend hoofdstuk het orgel begint te spelen. Leve de nieuwe media, ik pak wel een folder….. Heb geen klein geld, pak toch de folder en draag deze zonde mee de kerk rond. Het interieur is ruimtelijk en in de voortdurende wisseling van licht en schaduw lijkt de ruimte weidser dan de feitelijke maten van het grondplan. De muurschilderingen behoren tot de meest uitgebreide en best geconserveerde versieringen uit de 13e eeuw in Duitsland. Ik vind het prachtig. Ik zie ook hoe zonden gestraft worden en bij het verlaten van de kerk maak ik mijn misstap snel goed door bij de maansikkelmadonna met groot geld voor iedereen een kaarsje te branden. Dit wordt gelukkig in dank aanvaard, want even daarna valt een felle bundel zonlicht door de hoge vensters. Het is het laatste zonlicht van vandaag. Er staat een gure wind en het begint te regenen als ik afdaal naar de stad. Voor het eerst komt de paraplu tevoorschijn. Het winkelend publiek is verdwenen als sneeuw voor de zon. De smalle straatjes met hun glimmend natte hobbelkeitjes zijn helemaal van mij. In de ene hand mijn paraplu, in de andere hand maakt mijn camera overuren. Wanneer het vakwerk mij voor de ogen begint te draaien zoek ik het station weer op voor de boemel terug naar Balduinstein. Ik rij terug naar Gutenacker onder een loodgrijze lucht waartegen de kleurende beuken en berken prachtig afsteken. In het bos jaagt de wind de plakkende bladeren in een oneindige dans op grote hopen, rusteloos... onstuitbaar…
Op mijn rots staat een bankje. En een boom met de kruin afgewend van de wind. “Betreden op eigen risico” staat er te lezen. Ik zou niet durven nu de avond valt. De kat –op zoek naar prooi- heeft er maling aan. Heeft immers 7 levens. Ik leef met 7 hoofdzonden waaraan ik als pelgrim nog eens fijntjes herinnerd werd bij het passeren van het “Haus der sieben Laster” op mijn weg naar de Dom van Limburg. Je kunt niet alles hebben…