"Een glaasje water, my Dear?"

Vandaag heb ik de beroemde Russische schrijver Dostojewski ontmoet! Nou ja, een glimp van hem opgevangen. Hij schijnt hier in Bad Ems in Hotel Algier te logeren, waarschijnlijk een stuk chiquer dan mijn armzalige zolderkamer in de Bahnhofstraße. Maar mij hoor je niet klagen. Niet over het gefluit van de locomotieven of over mijn steenharde zeewieren matras. Nee, zelfs de stank van de plee is te verdragen in de wetenschap dat ook ik deel uit maak van dat grote, bonte gezelschap dat hier de geneeskrachtige werking van het bronwater ondergaat. Zien en gezien worden is hier het motto! Ik heb al veel beroemdheden aan mijn lijstje kunnen toevoegen, zoals Tsaar Alexander II, Kaiser Wilhelm I, Koning Karl van Württhemberg en Koning Leopold I van België. Zes jaar geleden, in 1870, was ik hier ook en heb mij toen een bezoek gepermitteerd aan de prachtige Kursaal waar Jacques Offenbach een uitvoering gaf met zijn Parijse Ensemble. Maar in de eerste plaats ben ik hier natuurlijk voor mijn gezondheid. En dat betekent vroeg op. Om 6 uur, nog voor het ontbijt, begeef ik mij naar de bronnenhal waar ik op strenge aanwijzing van mijn behandelend arts een aantal glazen bronwater drink die mij worden ingeschonken door bedrijvige dienstmeisjes, in een glas met mijn persoonlijk nummer erop. Intussen praat ik, met het glas in de hand, met de omstanders voor zover deze niet staan te dringen in de eerste rijen vooraan bij de bron. Het liefst doe ik dit op de promenade, niet te ver weg, want ik blijf graag naar de muziek uit de hal luisteren. Dan ga ik ontbijten en wat rusten. Aan het begin van de middag ga ik eerst baden en dan volgt de middagmaaltijd, vaak in hetzelfde restaurant waar ik mij dan probeer te houden aan de vermanende woorden van mijn arts om mij zeer te matigen met vette meelspijzen, pasteien en dergelijke. Na mijn middagdutje ga ik genieten van de schoonheid van de natuur. Ik neem het rotspad naar de Bäderlei, 280 meter omhoog, en klim via de Mooshütte naar de nieuwe Konkordiaturm vanwaar ik een magnifiek uitzicht heb over Bad Ems. Ik ga dit wild-romantische pad te voet en zal regelmatig ingehaald worden door dames en heren op ezeltjes die voortgedreven worden door een ezeldrijver in zijn blauwe boerenkiel. Maar hoe wij ook omhoog gaan, dit uitstapje hoort bij het standaardprogramma van elke kuurgast. Bij elke bocht heb ik weer een nieuwe, grandioos uitzicht op de omgeving. En misschien zie ik wel kabouters als ik de Heinzelmannshöhlen passeer! Als tenminste de nieuwsgierigheid van de mensen ze niet verjaagd hebben uit hun ondergrondse rijk…
Ik loop het pad voorzichtig vanwege de vele losse stenen onder de deken van herfstbladeren. Op het hoogste punt beklim ik de uitkijktoren. Hier blaast de huilende wind de bladeren in mijn gezicht waardoor ik maar even kan blijven, om daarna weer aan de afdaling te beginnen.
Na terugkomst in de late namiddag zal zich het ritueel van het bronwater herhalen. Op de klanken van het orkest 7 glazen in de morgen en 7 glazen in de middag, op doktersadvies nog aangevuld met pastilles die de zuivere mineralen bevatten. Gewoon in de mond laten smelten. Lekker is anders… O, wat zal ik een moeite hebben om bij het avondeten het doktersadvies om mij te matigen niet in de wind te slaan!

Die maaltijd gebruik ik in de Burghof, terug in Gutenacker. Hertenragout met huisgemaakte Spätzles. De dokter weet me hier toch niet te vinden… Ik lees aan tafel in het dagboek van Dostojewski over de heilzaamheid van de kuur, zijn bewondering voor de hardwerkende dienstmeisjes en natuurlijk over de schoonheid van het landschap: “Wat is Zwitserland, wat is de Wartburg in vergelijking met dit laatste stukje van de route naar Ems? …Het stadje Ems ligt in een diep ravijn tussen beboste heuvels… Tegen de rotsen (de schilderachtigste ter wereld) is het stadje gelegen. Er zijn wandelpromenades en parken – en alles is er even lieflijk.”
Interessante man die Dostojewski, zou toch eens wat meer van hem moeten lezen…

Aan de tafel tegenover mij heerst grote vrolijkheid. Een hele familie is uit eten. Opa, oma en diverse kinderen met aanhang. En ook twee hele kleintjes die het onbetwiste middelpunt van het gezelschap zijn. In de armen en op schoot bij opa en oma terwijl de anderen zich kostelijk amuseren. Opa werpt mij een trotse blik toe.
En opeens verlang ik vreselijk naar huis…