Stappen terug in de tijd

Celle, woensdag 22 mei 2024.

Een waterig zonnetje geeft hoop op een drogere dag dan gisteren. De ochtend druipt nog na van de nachtelijke regen, maar het voelt fris en de natuur is vol beloften. Ik rij naar het plaatsje Celle aan de rand van de Lünenburger Heide. Door eindeloze bossen waarin de weg als een meetlat is neergelegd.

Het is inmiddels weer gaan regenen en ik kies een veilige positie achter een vrachtauto geladen met boomstammen. Ik heb de tijd. Met ware doodsverachting wordt er ingehaald, achterlichten verdwijnen in opspattende regenslierten. Kilometers naaldbomen, slechts af en toe onderbroken door wat open plekken met bebouwing. Veilig bereik in Celle waar ik mijn auto parkeer in de parking aan de Nordwall. Ik vraag hoe ik in de Altstadt kom en krijg te tip om dwars door de C&A aan de overkant te steken. Met enige gêne maak ik die oversteek, terwijl Beyoncé mij toeschreeuwt vanuit de plafondluidsprekers. Aan de andere kant stap ik de Middeleeuwen binnen met een prachtige overkill aan vakwerkhuizen. Overal om mij heen zie ik de karakteristieke erkers en godsvruchtige spreuken op de balken. Het is markt, maar door de regen komen de klanten zichtbaar later. Paraplu’s schuiven als bewegende paddenstoelen over de natte keien. Een oud vrouwtje heeft wat plantjes op haar rollator om wat kleur te brengen in haar ongetwijfeld grijze bestaan. Vanonder mijn Tilley Hat beschouw ik deze bijzondere mix van oud en nieuw en zoek ik mijn weg tussen de kramen door naar het Museums Café voor mijn traditionele Milchcafé mit Käsetorte. De serveerster is uiterst vriendelijk en vraagt bezorgd of ik niet op de tocht zit en of alles naar wens is. Was ik een middeleeuwse jongeling dan zou ik haar ongetwijfeld schaken, met haar lach en wapperende blonde haren…

De middag breng ik door in Kloster Wienhausen waar ik mij om half twee meld voor een rondleiding.

Voor de reformatie was het een vrouwenklooster voor de nonnen van de cisterciënzerorde en zij lieten een ware schat aan middeleeuwse kunst en cultuur na. Een bezoek aan dit klooster staat hoog op mijn wensenlijstje. Ons gezelschap van belangstellenden is klein maar geïnteresseerd: een moedige, oudere dame in een rolstoel die met wat hulp van haar dochter voornemens is alle hindernissen aan treden en andere oneffenheden te slechten, een man –negen maanden zwanger- met een fototoestel op zijn buik en een stel van middelbare leeftijd met gelijke regenjacks en dito wandelschoenen. Onder leiding van een te zacht pratende, en daardoor moeilijk te volgen kloosterlinge stappen we de Middeleeuwen binnen. Afgezien van een kleine zaklantaarn wijst zij ons, niet afgeleid door moderniteiten, de weg naar wand- en gewelfschilderingen, eeuwenoude glas-in-lood vensters en de cellen van de nonnen, nauwelijks 8 m2 groot. De diverse kapellen zijn overweldigend in hun overdaad aan versieringen. Toch ademt alles rust en sereniteit. De Bijbel uitgelegd als een stripboek in glas, hout en verf. De beroemde 14^e- en 15^e-eeuwse wandtapijten die alleen met Pinksteren getoond worden bekijk ik als hoge uitzondering. De hele hemelschare trekt in abdijsteken aan mij voorbij. Mijn audiotour probeert daarin ordening aan te brengen, maar na 2,5 uur haak ik af en stap ik terug in de realiteit van de 21^e eeuw. Met een kloostergids onder mijn armen, dat wel, om de herinnering aan mijn bezoek aan Kloster Wienhausen nog even vast te kunnen houden. De man met de buikcamera maakte geen foto’s en kocht geen gids. Ik vraag me af wie rijker is?