"Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer?

"Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer?"

De ochtend is helder en koud, maar de paar wolkjes die voorbij zeilen laten toch wat vlokjes los. De ochtendzon zet het klooster van Möllenbeck in een oranjegouden gloed die mij uitnodigt voor een vroege ontdekkingstocht in de omgeving. Het grote boerderijcomplex, de hoge bomen, zij vormen slechts de omlijsting van het 1111 jaar oude klooster. Ik maak een omtrekkende beweging en leg het geweldige kloostergebouw van alle kanten vast met mijn camera. Van de hooggotische kloosterkerk tot de romaanse torens uit de 10e eeuw. Dit staat hier zomaar in de oorverdovende stilte van de morgen, geen mens te zien, alleen de vogels vliegen hun rondjes, van de met klimop overwoekerde bomen, hoog om de torens en dan weer terug.

Om klokslag 10 uur sta ik op het station van Rinteln te wachten op de trein naar Hameln, twee haltes verderop, een dieseltje van de NordWestBahn via enkelspoor. Heuvelrijen links en rechts en in het brede dal van de Weser zie ik overal de met zeilen bedekte bergen met bieten. Ook trekken duizenden ganzen in grote zwermen door dit dat dal naar het westen, op de vlucht voor de kou die ongetwijfeld komen zal.
Hameln is een prachtig stadje, economisch, cultureel en toeristisch centrum van het Weserbergland en wereldberoemd door de sage van de rattenvanger. Dankzij de gunstige ligging aan de Weser verwierf de stad grote rijkdom met de graanhandel en staat vol met prachtig versierde koopmanshuizen, juweeltjes van de Weserrenaissance. Ik maak in dit openluchtmuseum een stadswandeling langs al dit fraais, waarbij de kerstmarkt ook nog eens sfeerverhogend werkt. De hele dag door wordt er gegeten en gedronken, door jong en oud. Gesuikerde noren, champignons met knoflooksaus, halve meters (!) worst op een te klein broodje, met de uitpuilende delen als symbool van overvloed. Dat alles wordt weggespoeld met bier en glühwein. Leerkrachten loodsen als ware rattenvangers rijen met schoolkinderen behendig tussen de kramen door. Veel kramen met houtsnijwerk, sieraden en ratten, opvallend veel ratten, als snoep en als speeltje. Zelfs rattenpies en -bloed is verkrijgbaar... Ik hou het bij mijn Milchkaffee mit Käsetorte, de koffie feestelijk versierd met een kerstboom in het schuim. Ik vervolg mijn route en mijn blik speurt langs de fraaie gevels hoog boven het kerstgedruis. In de Bungelosenstraße word ik met mijn neus op de feiten gedrukt: een inscriptie aan de muur vertelt iets over de ontvoering van de kinderen, 130 in getal trokken zij door deze straat. Sindsdien zwijgt die Bunge, de trom die niet meer geslagen wordt. De straat blijft Bungeloos. Slechts twee kinderen keerden terug. Het ene was blind, waardoor het de plaats waar de kinderen waren verdwenen niet kon aanwijzen, het andere was stom, zodat het niet kon vertellen wat er was gebeurd. Eén jongetje ontsnapte de dans, omdat hij zijn jasje nog moest ophalen...
En liep ik de rattenvanger nog tegen het lijf? Ja inderdaad, op elke straathoek wel één! De mooiste echter vond ik in de Marktkirche, in een brandgeschilderd raam. Als jager met de vreemde, rode hoed. En terwijl hij de fluit beroert, begint het orgel te spelen ter begeleiding van een saxofoonspeler die de karakteristieke klanken van zijn instrument de kerkruimte in blaast. Wat een machtige combinatie is dit! Het rollende laag van het orgel dat omspeelt wordt door de enigzins weemoedige geluid van de saxofoon. Zie ik het goed, die wat verbaasde blik van de rattenvanger van onder zijn rode hoed? Zou hij misschien willen ruilen van instrument? En heel even maar...
In de trein terug zie ik de grijze contouren van de heuvels aan de horizon. Hoge wolken vangen nog het laatste zonlicht. De eerste lichtjes prikken in mijn blikveld wanneer ik weer uitstap in Rinteln. "Ausstieg links" met een grote stap op het perron. Ik voel mijn zere voeten en mijn volle hoofd. Gelukkig nog de hele avond te gaan om te herstellen...