L'uomo Bellissima

We treffen ons in de ontbijtzaal van Haus Quentin. En met "ons" bedoel ik de enige andere gasten, een Nederlands echtpaar, dat duidelijk ruzie makend over een familiekwestie aanschuift bij het ontbijt. De woordenwisseling gaat gewoon door aan tafel in de veronderstelling dat ik hun conversatie toch niet kan verstaan. Tot mijn gastvrouw aan tafel bij mij komt informeren of alles naar wens is. Met een ferm "ja, dank u!" treedt er een ijzige stilte in. We spelen stommetje en vermijden oogcontact. Het is een bijzonder stel, een beetje ordi. Hij met een restant krullend haar in de nek, zij met een gevaarlijk diep decolete, te zwaar voor de kleine ronde tafel waaraan zij zitten. Veertigers waar de glans een beetje vanaf is. Net als vanaf de lak van hun Renaultje dat naast mijn auto geparkeerd staat. Ik verbreek de stilte en begin over het mooie uitzicht vanuit de ontbijtzaal. Saved by the bell! Gezamenlijk richten zij zich nu tot mij en zijn vanaf dat moment een en al vriendelijkheid. Ergens tussen de kaas en de jus d'orange leggen zij hun handen in elkaar en wisselen verliefde blikken uit. Ik analiseer voor mijzelf: reddende actie of verkeerde inschatting? Als ik vertek word ik uitgebreid nagezwaaid...
De autorit naar Korbach is wonderschoon. Strijkkwartetten van Mozart begeleiden het wenden en keren langs fris groene dalen en donkergroen beboste vergezichten. Ik vind het niet erg om achter een langzaam rijdende vrachtwagen te zitten. Prima om alle kleuren en het spel van licht en donker goed in mij op te kunnen nemen, terwijl mijn voet speelt met het gaspedaal zoals een musicus met Mozart's strijkkwartet.
Daar waar het Sauerland naar het oosten toe afvlakt ligt het stadje Korbach met zijn historische stadskern. En een juweel is het. Ik ga een nieuwe dosis kunst en cultuur niet uit de weg, maar alles is hier afgepast en overzichtelijk. Op de torenspits na, want die staat scheef. Rond het middaguur wil ik koers zetten naar Hildesheim, maar ik schrik van de afstand, nog bijna 200 kilometer. Ik kies daarom voor de stad Goettingen, op weg naar Bad Grund, mijn tweede logeeradres.
Goettingen is een levendige studentenstad barstenvol met jongelui. Stad van strakke lijven en schijnbaar eeuwig leven. Stad waar de take-away tot kunst is verheven. Ik wil ook, maar ik geef er niet aan toe. Op zoek naar een broodje beland ik op een schaduwrijk binnenplaatsje aan het einde van een kleine winkelpassage, gelegen achter de Markt. Het geluid van de straat valt hier helemaal weg, alleen het getjilp van de mussen weerkaatst tussen de achtergevels. "L'uomo Bellisima" staat er op het uithangbord van de laatste winkel voor het terrasje. In mijn fantasie maak ik een verbinding tussen deze "mooie mens" en de jonge serveerster die mijn broodje met kaas komt brengen. Ze is dan ook werkelijk een plaatje. De scene verandert drastisch wanneer een man in een rolstoel, geduwd door zijn vrouw een plekje zoekt op het terras. Veel geschuif met stoelen om een doorgang te creeren langs het perk met de bloeiende acacia. Wat niet helemaal lukt, waardoor de zwaarlijvige man omhoog geholpen wordt door zijn vrouw en neergezet in een wankel stoeltje op de ongelijke klinkertjes. Liefdevol neemt hij afscheid van haar. Ze gaat alleen boodschappen doen, een moment van kortstondige vrijheid tegemoet. Even geen zorg, hij redt zich wel even alleen. De "mooie mens" zit blijkbaar ook van binnen. Hij slurpt zijn soep en laat zijn lepel vallen. Als ik hem opraap en schoonveeg met mijn servet, zegt hij hem niet nodig te hebben. Even later hoor ik hem achter mijn rug toch driftig lepelen: het sneeuwt acaciabloesem in zijn soep...
Ik verlaat het drukke Goettingen op weg naar de Harz waarvan de eerste contouren zich al spoedig aankondigen. Het is benauwend warm en de lucht trekt melkwit dicht. Ik klim het bos in en na wat haarspeldbochten en een flinke afdaling val ik Bad Grund binnen, het plaatsje aan de 7 dalen. Een prachtig verscholen plekje in het bos, mijn uitvalbasis voor de komende dagen. Ik haal wat brood en beleg, zodat ik maximaal kan genieten van het uitzicht vanuit mijn kamer. Tot aan de invallende duisternis. Buiten is het oorverdovend stil. Ook deze dag mag ik weer prijzen, want buiten de ontmoetingen met mooie mensen was er ook nog een bonus: mijn verblijf in het vagevuur wordt bekort met 40 dagen, een aflaat die ik verdiende door in de Stiftskirche van Bad Gandersheim een gebed te zeggen en wat in het offerblok te doen. Want naar het vagevuur ga ik, daarvoor waren mijn gedachten in Goettingen te frivool!