'Ship of the Fens' - Een epiloog

“Your day breaks, your mind aches”
Deze woorden uit de Beatles-song “For no one” spelen op de dag van vertrek door mijn hoofd en hoewel deze laatste vakantiedag tot diep in de avond zal duren, wordt het er een van afscheid nemen. Afscheid nemen van mijn herfstig Stebbing, dorp zonder stroom, maar met voldoende warmte om met weemoed in het hart aan terug te kunnen denken. Afscheid nemen ook van mijn eiland dat mij toch weer een aantal verrassingen wist te bereiden die mij diep in het hart wisten te raken. Ik laad mijn hele leven weer in de auto, zeg mijn gastvrouw vaarwel (wat zal ik haar ontbijt, waar ik de hele dag op kon leven, missen!) en rij het dorp uit. Ik werp nog een laatste blik op het kerkje van St. Mary the Virgin waarvan ik helaas het bijzondere koorscherm heb moeten missen (“Closed till the next action”(?)) en kies Ely met zijn kathedraal als bestemming. Ely ligt in ‘The Fen Country’, het vlakke, waterrijke landschap dat zich uitstrekt van Cambridgeshire tot aan The Wash in het noorden. Een bijna Hollands landschap van drooggelegde landbouwgronden, doorsneden met afwateringskanalen. Vruchtbaar laagland onder de zeespiegel…
Wanneer het silhouet van de kathedraal, ‘The Ship of the Fens’, al van verre zichtbaar wordt aan de horizon, draai ik het volume van de cd met Vaughan Williams’ ‘In the Fen Country’ nog wat harder om dit magische moment extra aan te zetten. De hoge bewolking boven de lage horizon breekt, lage wolken zitten elkaar als spelende kinderen achterna, de zon werpt lichte plekken over de verkavelde landbouwgronden. Een dambord in keurige vlakken groen en zwart…
De kathedraal is een machtig bouwwerk uit de 11e eeuw in Romaanse bouwstijl, later uitgebouwd en verfraaid in Gotische stijl. Hoewel de kerk gewijd is aan de Heilige Drie-eenheid is dit nog steeds een pelgrimsoord voor de Heilige Etheldreda, een koningsdochter uit East Anglia. Ondanks dat zij de gelofte van eeuwige maagdelijkheid had afgelegd trouwde zij om politieke redenen tweemaal. Toen haar 2e echtgenoot haar toch avances begon te maken kwam er door goddelijke tussenkomst een vloed opzetten die zeven dagen duurde en de echtelieden van elkaar scheidden. Hun huwelijk werd ontbonden en Etheldreda nam de sluier aan. In Ely stichtte zij een abdij waar zij een streng bestaan leefde. In 679 overleed zij aan een grote tumor in haar nek, een kenmerk van de zwarte dood, de pest. Tijdens een van de verplaatsingen van haar schrijn in verband met bouwwerkzaamheden werd deze geopend en bevatte deze het gave en ongeschonden lichaam van Etheldreda. Een wonder en een pelgrimsoord waren geboren…
Op die plek verrees de huidige kathedraal, die zelfs na de ontbinding van de kloosterorden onder Hendrik de VIII weinig schade opliep. Maar het schrijn van Etheldreda werd vernietigd, en ook de vele beelden in de Lady Chapel. Heel tastbaar is daar te zien hoe waarschijnlijk een soldaat in opdracht met een kei of staaf in de hand het ene na het andere hoofd van de romp scheidde… Mijn rondleider wordt steeds enthousiaster en toont de ‘chap form Holland’ kleine versieringen die de vernielingsdans ontsprongen: een zeemeermin, een konijn, een haan… We verplaatsen ons naar het Victoriaanse labyrint bij de ingang. Wanneer men dit helemaal afloop, legt men precies de afstand af tot het hoogste punt van de toren, namelijk 66 meter. Met zijn keren en draaien wordt men herinnerd aan het feit dat het leven nimmer in een rechte lijn zal verlopen. Het labyrint symboliseert zo de levensweg die men dient te gaan vanuit het donker naar het licht van het Kruis. Ik kies er voor de 66 meter, oftewel de 288 treden te beklimmen van de westtoren. Met gids, dat wel, want na een uitleg over de bouwkundige staat van de toren –scheef, scheuren, verwrongen gietijzeren ramen- zou niemand de klim naar boven nog in zijn eentje te durven ondernemen. Na een half uur sta ik –minder hijgend dan verwacht- op het dak van de toren met een iets te lage balustrade naar mijn zin.
Ik kijk neer op de unieke achthoekige vieringtoren, ‘The Octagon’, die werd geconstrueerd in de 13e eeuw en de ingestorte, oude Romaanse toren verving. “De vieringtoren bestaat uit een lichte, eikenhouten constructie, maar ziet er even massief uit als de rest van de kathedraal” legt de gids uit en daarna komt hij met de getallen: “De lantaarn is 23 meter breed en 52 meter hoog. Het centrale dak gewelf bevindt zich 43 meter boven de vloer”. Ik sta op 66 meter en dat is mij hoog genoeg. Onzeker maak ik wat foto’s tegen de ondergaande zon in. Mijn jas fladdert in de wind, de Union Jack boven mij staat strak aan de mast. Ik zie het schaakbord in de verte, waaruit de kleur al langzaam begint te verdwijnen… Een mooi tijdstip en een mooie plek om afscheid te nemen. Een gevoel van dankbaarheid en lichte weemoed maken zich van mij meester voor ik als laatste aan de afdaling begin. Terug naar de lichtjes van Ely beneden mij, terug naar waar ik thuishoor… Na een sterke koffie bij Costa’s duik ik de nacht in, op weg naar huis…
Als ik in de nieuwe dag wakker word op de veerboot naar Hoek van Holland getuigd de spierpijn in mijn kuiten en dijen nog van dit bijzondere stukje ‘Way of Live’ dat ik ook deze keer weer mocht gaan…

Met dank aan al jullie inspirerende reacties…