'Constable Country'

De nieuwe dag begint wolkeloos en vannacht is de temperatuur flink onderuit gegaan. Er ligt rijp op het keurig gemillimeterde gras voor mijn tuinhuis. Ik speur de heldere hemel af naar de opkomende zon en inderdaad die verschijnt-in een spervuur van vliegtuigstrepen-aan de zuidoostelijke horizon. Het is windstil nu, het blad dat nog angstvallig vastgehouden wordt, krijgt opnieuw nog enig uitstel van executie…
Ik douche mij met het laatste restje lauwe water uit de elektrische boiler en ga toch fris en fruitig richting ontbijt, de tweede B van mijn B&B, waarvan mijn gastvrouw de ware kunst verstaat. In haar heerlijk warme woonkeuken bereidt zij mij een ontbijt alsof ik vandaag het land moet gaan bewerken. Bewerken ga ik het niet, maar toch wil ik op deze stralende dag het land, de country side, intens beleven. En wel in het hart van ‘Constable Country’ op de grens van Essex en Suffolk. Hoewel ik geen wandelaar ben en mijn voeten hier allemaal nog niets van weten heb ik mij voorgenomen de ‘Constable Trail’ te lopen in de Dedham Vale en de oevers van het riviertje de Stour te volgen. En dat allemaal omdat John Constable (1776 – 1837), Engelands grootste romantische landschapsschilder, daar zijn voetstappen heeft achtergelaten. In de velden en op het pad langs de rivier dat hij elke ochtend nam om naar school te gaan. Ik wil deze heilige grond ook betreden en van elk uitzicht genieten nu het weer zo perfect is. “Oh fair enough are sky and plain”! Vandaag moet het gebeuren!
Mijn vertrekpunt is het middeleeuwse dorpje Dedham dat in een streek van uitzonderlijke natuurlijke schoonheid ligt. Ik zal hier door een van mooiste laaglanden van Engeland lopen, in het bijzonder door de grazige weideoevers van de Stour. Dedham Vale was het thuis van Constable en ik zal op deze wandeling langs veel van de plekjes komen die hij geschilderd heeft. “Schilderen is slechts een ander woord voor voelen” heeft hij eens gezegd om uitdrukking te geven aan zijn verbondenheid met deze streek. Ook zal ik de watermolen van Flatford passeren, vastgelegd in misschien wel zijn beroemdste schilderij ‘Flatford Mill’.
Voorbij St. Mary’s Church trek ik de weilanden in. Ik loop van hek naar hek, van houten bruggetje naar doorgangen in de zo karakteristieke Engelse hagen. Het vee, bestaande uit paarden en schapen, graast onverstoorbaar door wanneer ik het omzichtig passeer. Ik beklim heuveltjes en daal af in stukjes bos tot ik helemaal onderin een glinsterend beekje oversteek. In de open ruimte staan veel solitaire bomen, voornamelijk heel oude eikenbomen en nu wordt pas zichtbaar wat de jongste storm heeft aangericht: overal afgewaaide takken en stammen die letterlijk in tweeën zijn gescheurd. Het afgevallen loof op de grond treurt, bovenin de boom ruist het nog. Maar dit geluid laat zich overstemmen door het geratel van motorzagen in de verte. Engeland ruimt massaal op na de storm.
Ik ben helemaal alleen in dit fascinerende landschap. Ben in mijn eigen schilderij gekropen. Een herfstschilderij dat helaas nog steeds niet intens wil kleuren. Ik schilder met groen en licht, met strepen van een helder blauw… Hier schilderde Constable en componeerde Ralph Vaughan Williams zijn lofzang op de leeuwerik. Ik voel hun aanwezigheid en starend in de verte welt een groot geluksgevoel in mij op. Onmiskenbaar en niet te stoppen…
Maar ik moet verder, heb mijzelf een opdracht gegeven. Bij Broom Knolls loop ik mis en maak een omweg via St. Mary’s Church in Lawford. Op een bankje op het kerkhof gaan de schoenen uit en rust ik een kwartiertje. Ik pak de route weer op in de hoek van het kerkhof waar duizenden blauwgroene bromvliegen zich in het zonnetje tegoed doen aan…? Een smet op de sereniteit om mij heen.
Ik glibber af naar de river Stour en vorder voetje voor voetje op mijn wandeling. Flatford Mill is overspoeld door dames met hun schetsboeken. Zoeken allemaal het exacte plekje waar Constable de watermolen moet hebben geschilderd. Ik leg het onderwerp snel vast met mijn Samsung en trek verder over de weideoevers van de Stour. Alles is nu slechts vlak, licht en wolken. De enige donkere accenten zijn de scheve knotwilgen langs het nu gerimpelde water. Want het is opnieuw gaan waaien. Blijkbaar zoeken de isobaren elkaar weer op, er zit verandering in de lucht. De toren van St. Mary’s Church komt in zicht, mijn ‘Constable Trail’ is bijna volbracht…
Terug bij mijn tuinhuis brandt de buitenlamp weer en op de mat staat een paar grijze, bemodderde wandelschoenen. Stille getuigen van een volmaakte dag…