Pilgrim for one day

Vrijdag, 9 juni 2023.

Pilgrim for one day

Om 8 uur gaat het los, vallen de eerste schoten en worden de eerste bierpullen geheven. Het schuttersfeest hier in Cobbenrode is begonnen. Ik laat het vogelschieten voor wat het is, teveel lederhosen, teveel vilten hoedjes met veer, nee ik maak na het vorstelijke ontbijt een vroege autorit naar Arnsberg met de opdracht ‘vermijd autowegen’ aan mijn navigatie. Ik kom maar sporadisch een tegenligger tegen, of ik laat me bewust inhalen door een achterop komende snelheidsduivel. De rit is van een grote schoonheid wanneer de heuvels en dalen zich aaneenrijgen. Donkere sparrenbossen wisselen af met de van dauw glinsterende weidegebieden. Het geel van de brem tegen het donkergroen van de statige sparren en overal omzoomd door het rood en blauw van de weidebloemen. Ik geniet ervan, zeker wanneer de weg zich laat vergezellen door een roestig spoorlijntje. Even ben ik weer reiziger op mijn eigen modelbaan, zijn de sparren van plastic en de rotsen van gestapeld hardboard, een ingenieus idee van mijn vader.

Minder aantrekkelijk is de enorme kaalslag die ik op sommige plaatsen van de route tegenkom ten gevolg van de verwoestende werking van de schorskever. Vele duizenden hectare afstervend en gekapt bos bieden een troosteloze aanblik. Overal liggen stapels boomstammen te wachten op vervoer, waardoor de houtprijs ook nog eens extra zal dalen. Herstel zal jaren gaan duren, maar er gloort hoop: tussen de stronken van de vergane sparren, staan nu lange rijen stekjes van esdoorn en elsbes die straks beter bestand zullen zijn tegen stormen en plagen.

Arnsberg is de Alte Markt met zijn 17^e- en 18^e-eeuwse huizen, zijn op- en aflopende straatjes met hobbelkeitjes, en de Glockenturm als onderdeel van de middeleeuwse stadsmuur. De daaraan vast gebouwde Stadtkapelle, een 14^e-eeuwse hallenkerk is helaas gesloten. Langzaam maar gestaag klim ik naar de Schlossberg waarop de ruïne van een burcht ligt. Van daar heb ik een prachtig uitzicht op het oude centrum en het Ruhrdal. Ik mag aanschuiven bij een ouder stel op een bankje op een vooruitgeschoven positie. We komen aan de praat, mijn accent verraadt dat ik uit het westen kom. Zij van de Lüneburger Heide. Ook zij kennen geen heuvels, reden om hier een paar dagen te verblijven. We genieten van het uitzicht en delen de blauwe verten...

In de middag breng ik een bezoek aan het zusterklooster van Oelinghausen, gelegen ergens achteraf op de vredigste plek op aarde. De uit rond 1380 stammende gotische kerk ligt daar tussen het groen van de ruisende kastanjebomen. De toortsen regenen roze druppels op het gazon, een merel blaast de longen uit zijn lijfje. Deze kerk is wel open, bovendien wordt het barokorgel bespeeld en tref ik in de crypte een devoot oud vrouwtje. Met enige schroom brand ik een kaarsje voor iedereen die me te binnenschiet en omdat zij vriendelijk naar mij lacht durf ik ook nog een foto te maken van het aanwezige genadebeeld, een aandoenlijke Maria met Kind. Ik verzamel wat ‘zum mitnehmen’ bidprentjes van Petrus (naar wie de kerk is vernoemd), Maria (omdat ik daar een zwak voor heb), de Heilige Christophorus (beschermheilige van de reizigers) en Jacobus (van de pelgrims). Ik ben immers een reiziger en een pelgrim, al is het maar voor 4 dagen, en ik moet nog veilig terug naar Cobbenrode…

Patrick Hadley’s ‘The trees so high’ begeleidt mij op de terugweg, terwijl de zon lichte vlekken over de bossen uitstrooit. Het trekt langzaam dicht, misschien is er onweer op komst.

Op het moment dat ik mijn karaf ‘Muscateller Lieblich’ bestel trekt een muziekkorps aan het hotel voorbij en rent iedereen, gasten en personeel, de eetzaal uit om de optocht toe te juichen. Jonge koppeltjes waarvan de meisjes in het lang zijn met bloemen in het haar en de jongens als pinguïns gestoken zijn in het zwart-wit. Daar komen de schutters met hun houten speelgoed geweertjes. En dan de jagers in het groen. Ook de vilten hoedjes keren huiswaarts. Dan weer een muziekkorps, in onbalans met veel te schelle lyra’s en fluiten. Een moeilijk lopende oude man sluit de rij, maar hij mag rekenen op extra applaus, want hij is een bekende van de hotelfamilie. Dan herneemt het ‘normale’ leven weer zijn loop: door mijn 5-gangen diner ter gelegenheid van het schuttersfeest ben ik ineens weer pelgrim af. Toch zou ik dat een schot in de roos willen noemen!