De grenzen opgezocht

De nieuwe dag begint met een tropische hoosbui die de hotelgasten langer dan gebruikelijk aan hun ontbijt gekluisterd houdt. Nog een extra kopje koffie of thee, voor mij de gelegenheid om met mijn gastheer nog wat herinneringen op te halen uit ons gezamenlijk omroepverleden. Maar om een uur of tien stopt het met regenen en gaat iedereen zijns weegs.
Ik steek gelijk de grens over naar het Duits klinkende Gemmenich om via de Belgische zijde naar de Voerstreek te rijden. Ook dit is Limburg, Belgisch weliswaar, maar toch zo anders. Bovengrondse elektriciteitsleidingen begeleiden mij door het frisgroene landschap, afgewisseld door flarden nevel die tegen de heuvels aanhangen. Deze kant van de grens, op dit uur van de dag is pure poëzie:

'Alles nat
nu de hemel breekt
Alles stil
wanneer plassen blijven liggen
op de laaggelegen plekken
en het wankel evenwicht
van verandering spreekt
Zoals na elke regen.

In de verte hoor ik zingen,
het is gedaan, de pandemie is over!
Gooi de luiken open,
het virus is verdronken!
Door de aarde opgezogen.
Laat nu je donkerste gedachten verlichten
door duizend regenbogen'

De lucht trekt stukken blauw, de vogels bevolken de elektriciteitsdraden als muzieknoten op een notenbalk, glinsterend in de eerste vlekken zon van deze ochtend. Het landschap aan deze zijde biedt fraaie uitzichten en er moet veel en scherp gestuurd worden. Ik ben in mijn element want mijn inspanningen worden keer op keer beloond met de mooiste panorama's onder de meest fantastische wolkenluchten. Honderden kleuren groen en grijs verdringen zich aan de horizon tot mijn beeld doorsneden wordt door het spoorviaduct van Sint-Martens_Voeren, een indrukwekkende overspanning van 250 meter over het dal van riviertje de Voer. Met z'n 11 bogen is deze gebouwd vanaf 1917 tijdens de Duitse bezetting van België in de Eerste Wereldoorlog. Omdat Nederland zijn neutraliteit behield en Duits spoorwegverkeer over haar grondgebied weigerde, werd door de Duitsers flink geïnvesteerd in deze 'Voerlijn' die zo min mogelijk op gelijk niveau gekruist mocht worden. Een flinke ingreep in het glooiende landschap, waarmee op het hoogtepunt 12.000 arbeiders, vaak onder dwang, zich bezighielden. Vandaag de dag behoren deze goederensporen, van Tongeren naar Aken, tot de drukste van België. De stilte hier wordt dan ook met regelmaat doorbroken door passerende goederentreinen. Geen verstoring van die stilte, eerder een accentuering ervan.
Na alle 'Voer-dorpen' verlaat ik de Voerstreek en daar waar het landschap openvalt steek ik weer de grens over. Het is aan Nederlandse zijde duidelijk meer toeristisch van sfeer met zijn vele hotels en restaurants en volle parkeerplaatsen.
De kerk van Sint Geertruid is gesloten en ik wandel wat over het keurig onderhouden kerkhof. In een apart hoekje liggen de kindergraven waarbij mijn aandacht, overigens zonder enige moeite, getroffen wordt door het graf van de kleine Thomas, 2009 - 2013. Zijn naam staat geschreven in Lego-steentjes en zijn graf wordt bevolkt door tientallen dinosaurussen, groot en klein. Daar weer bovenuit torent een wijze uil die toezicht houdt over het spul daar beneden. Tegen de grafsteen aan staat een serviesbordje met op de rand geschreven: 'Voor mijn lieve vriendje'. Hier wordt het verhaal vertelt van een tragedie, van een nog pril mensenleven dat werd afgebroken zonder dat er nog sprake was van enig begrip van tijd. Waar dino's en knuffelberen nog met elkaar konden spelen en Lego mee bouwde aan je toekomst.
De lucht is inmiddels dichtgetrokken en in Noorbeek, tijdens de lunch op het terras van eetcafé 'D'r Pley' barst het opnieuw los. Met z'n allen schuilen onder de enige aanwezige parasol. Ook dat schept een band. Ik vlucht de Sint Brigida binnen waar ik kan schuilen in de Mariakapel. Ik tel 40 eurocenten voor een kaars die ik opsteek voor kleine Thomas...
Voor het avondeten maak ik nog een wandeling rondom het wijndomein St. Martinus waar mijn rode 'Bergdorpje' vandaan komt. De heuvelroute (en dat zal beslist niet de enige zijn in deze omgeving) die prachtige uitzichten biedt op het dal van de Lombergerbeek en op de trotse kerktoren van Vijlen.
Ik daal en ik stijg langs goudgeel graan en sappig groen waaraan vlekkeloos bruin vee zich tegoed doet.
Eens werd hier mergel uit de grond gehaald en stond hier Nederlands eerste cementfabriek. Wat bakstenen ruïnes markeren de plek van wat eens een bloeiende industrie was en waar nu de koeien loom tegenaan liggen. Op het hoogste punt, tegen de bosrand aan, ligt het wijndomein St. Martinus. Aan de wijnranken hangen heel veel kleine, nog groene druiventrossen. Kunnen nog wel wat zon gebruiken voor er in oktober geoogst gaat worden. Zoals deze zomer, hebben ook de druiven het moeilijk. De kwaliteit zal zich later moeten bewijzen als de flessen van deze jaargang ontkurkt gaan worden...
Voor het slapen gaan schenk ik mij een laatste glaasje rood in en proost op St. Martinus. Dat de ranken rijke vrucht mogen dragen en dat de wijnen vreugde en troost moge brengen. Mij brengt het slaap. En terwijl ik geeuw klap ik mond en laptop dicht...