Cuba is dichterbij dan je denkt...

Sint-Pancratius, St. Martinus, Sint-Vincentius, Peter Joseph Savelberg, eerbiedwaardig dienaar Gods, ik ben duidelijk in Limburg waar ik in Vijlen eindelijk na anderhalf jaar de scherpe randjes van de Coronacrisis probeer weg te slijpen. Een beetje cultureel zwerven in het uiterste zuiden van ons land met misschien een uitstapje naar de Voerstreek in Belgisch Limburg. Voorzichtig wat stapjes de grens over, voorzien van alle noodzakelijke inentingsbewijzen en goed bedoelde adviezen voor het nieuwe normaal. En toch heb ik het gevoel iets illegaals te gaan doen.
Mijn tripje begint in Heerlen waar ik in de schaduw van de Sint-Pancratiuskerk op het terras van 'de Kromme Toeter' van mijn cappuccino geniet. Het terras loopt langzaam vol. Voorzichtig geschuifel tussen de tafeltjes. Ook hier blijkt de anderhalve meter zeer rekbaar. Veel jeugd, aankomende studenten die spreken over een wereld uit een ver verleden en die ze dan moeiteloos projecteren op de toekomst. De Sint-Pancratius heeft er vrede mee, heeft in zijn lange geschiedenis ergere stormen doorstaan, getuige de vele zichtbare reparaties aan de buitenzijde van het gebouw. Het interieur laat zich lezen als een geschiedenisboek. De constructie, beelden en schilderijen vertellen immers elk hun verhaal. Het gebouw herbergt als het ware het collectieve geheugen van de 'Herlese' gemeenschap door de eeuwen heen.
Dan op weg naar mijn logeeradres, Hotel Restaurant 'Cuba Libre', een stukje Caribbean in het Limburgse heuvelland. Weerzien na 27 jaar met een oud-collega die daar nu de uitbater is. Bijpraten onder het genot van een kopje koffie. Over collectief geheugen gesproken...
Ik voel mij gelijk thuis op dit plekje aan het kruispunt tussen de terrassen die bevolkt worden door ouderen, passanten en wereldburgers. Vooral deze laatste categorie weet de weg te vinden naar 'Cuba Libre' in het hoogste bergdorpje van Nederland. Het zijn de contrasten die ook mij aanspreken: golvend heuvelland, maar ook palmen en flamingo's. Vakwerkhuizen die niet op de horizon staan, maar tegen de glooiingen aangeplakt liggen. Afbeeldingen van sigaren rokende vrouwen, lastdieren die manden met rijke oogst dragen en natuurlijk vette Amerikaanse sleeën in de meest bizarre pasteltinten sieren de wanden. Het getuigt van grote moed hier een Cubaans Hotel Restaurant te runnen, maar het gezegd: het lukt wonderwel en zelfs de alom aanwezige Che Guevara ziet dat het goed is...
Langzaam schuift de zon achter de glooiende Limburgse heuvels. Een zon, maar ook het ambacht en de liefde die ik proef in mijn glas rode wijn van wijndomein St. Martinus. Fonkelend rood dat mijn Caribbean stoofpot begeleidt en dat de schemer kleurt die nu snel over het landschap valt. Ik trek de gordijnen dicht en vertrouw dit bericht toe aan het internet.
Letters, woorden, zinnen kruipen onder mijn toetsen vandaan, en verdwijnen in cyberspace.
Ik laat los, ik begin morgen weer met een schone lei. Hopelijk met een zon die weer tevoorschijn klimt van achter heuvels en palmbomen...