Zoutleeuw, verborgen parel van het Hageland

Dag 1, dinsdag 1 november 2022

Ik ben neergestreken in café ‘De Met’ op de Markt (‘Met’) van het stadje Zoutleeuw in de Belgische provincie Vlaams-Brabant. De komende dagen zwerf ik langs de grenzen van het Hageland, een streek van velden, weiden en fruitbomen en met mooie steden als Diest, Sint-Truiden en Aarschot. Het gebied raakt aan de taalgrens, maar vandaag heb ik tot op heden geen woord Frans gehoord…

In tegenstelling tot de verwachting van wind en regen, laat het weer zich op deze 1^e november van zijn beste kant zien: een stevige bries, dat wel, maar verder vrijwel wolkeloos. Scherp licht in de ogen, de natuur dunt langzaam uit. De meeste akkers zijn inmiddels leeggehaald en de bomen worden naakter en naakter, het bladeren tapijt aan hun voeten wordt alsmaar dikker.

Het terras voor ‘De Met’ is redelijk vol, dus ik kies voor een plekje binnen. Er zitten veel stamgasten aan de bar, het bier vloeit al rijkelijk op dit vroege uur. Hun conversatie is sappig en zangerig. Naar mij toe nieuwsgierig, maar vriendelijk. De man achter de toog vraagt of ik koffie wil. Ik knik instemmend, maar ik had liever ’n cappuccino besteld.  Aan het tafeltje naast mij neemt een heer in korte broek plaats, nadat hij van de leestafel de ochtendkrant heeft opgehaald. Een vaste bezoeker, dat kan niet missen. Zonder te bestellen wordt hem door de serveerster zijn koffie gebracht, een grote kop met een dot slagroom erop. Ik laat haar weten dat ik die ook graag zou hebben gehad.  Als er uiteindelijk twee koffies voor mij klaar staan, brandt hierover aan de bar een discussie los: over wat, wanneer en hoe die vreemdeling nou precies besteld had? Met een vriendelijk knikje van een mevrouw die zich opoffert om mijn kleine koffie te nemen, eindigt het dispuut en krijg ik mijn gewenste koffie met dot alsnog geserveerd. De man in korte broek naast knikt instemmend voor de gekozen oplossing en leest onverstoorbaar verder in zijn krant.

Ik maak een stadswandeling door en rond Zoutleeuw en laat mij imponeren door de gotische Sint-Leonarduskerk, een juweel dat vermeld staat op de UNESCO Wereld Erfgoedlijst. Serieuze tegenvaller: ondanks dat het vandaag Allerheiligen is, de kerk is per 1 november gesloten voor publiek… Ik wandel langs het fraaie stadhuis en de Halle, kijk op tegen de voorname gevels van de patriciërswoningen en slenter langs de Kleine Gete, waar eens honderden schepen aanmeerden toen er nog een open vaarverbinding met Antwerpen was. Het is nu een rustig kabbelend waterloopje dat door het centrum van het stadje stroomt. In volg de Kleine Gete tot buiten de stadspoorten waar deze verdwijnt in het goud, geel en groen van het buitengebied. Hier heerst het geluid van de wind in de bomen, wind die het afgevallen blad op hopen blaast, weer oppakt en elders neerlegt, in een eindeloze cyclus van vallen en opstaan…

Ik keer terug naar de stad en bezoek op deze Allerheiligen het kerkhof. Weinig hof en niet naast de kerk, maar gelegen tegen de achtergrond van een grauw bedrijventerrein met rommelige fabrieksgebouwen. De afgelopen dagen zijn de graven verzorgd en is het er één bloemenzee. Nu is het er druk en ontmoet men elkaar om het leven van alle heiligen en martelaren te vieren en de overleden dierbaren een extra duwtje naar de hemel te geven, in het diepste geloof dat je nog te redden bent uit het vagevuur. Het vagevuur als tussenstation.

Eind van de middag arriveer ik bij mijn B&B, ‘Kamer en Aambeeld’ in het buitengebied van Zoutleeuw. De ontvangst door mijn gastheer is vriendelijk, mijn kamer in de verbouwde koeienstal is perfect. Twee ramen die uitkijken op het noordwesten. Een opkomend regenfront ligt als een bergkam op de horizon. Sneller dan verwacht valt de avond in. Het roze schijnsel van de straatlantaarns valt de kamer binnen. Ik doe de luiken dicht, sluit de wereld buiten. Op het kerkhof zullen nu wel honderd lichtjes branden…