Ockfen, woensdag 30 oktober 2024

SPOILER: Ik slaap vanavond in het bed waarin ook Gert Leers, de ex-burgemeester van Maastricht, heeft geslapen, zo weet mijn gastvrouw mij te melden, duidelijk om mij een plezier te doen. Een Hollandse politicus die ook sliep in haar pension in Ockfen, een gehucht vastgeplakt aan de wijnbergen, hoog boven de rivier de Saar. De verplaatsing vanuit Hellenthal begon na een fantastisch ontbijt en een hartelijk afscheid van mijn gastvrouw, waarbij traditiegetrouw een pot Doesburgse mosterd werd overhandigd als dank voor de goede zorgen. Op slechts een half uur rijden stap ik in Kronenburg de middeleeuwen binnen. Over glimmende keitjes, nog nat van de ochtendnevel, loop ik door pittoreske straatjes met authentieke huisjes, ga trapjes op en af en klim uiteindelijk naar de burcht ruïne voor een weids uitzicht over de bosrijke omgeving in herfsttooi. Ik sta er hoger dan de Pfarrkirche St. Johann-Baptist, een bijzondere kerk waarvan het dak gedragen wordt door slechts één pilaar, midden in het schip. De Maria en het Kind uit de vroege 18^e eeuw kijken bewonderd toe naar zoveel vernuft.

De verdere rit naar Trier is er een van licht en donker, van zichtbaar en onzichtbaar. Het ene moment dansen vlekken zonlicht vriendelijk over het glooiend landschap, dan weer tonen de heuvels zwart hun boosheid en sturen verraderlijke mistflarden op mij af. Het maakt het driepittertje van mijn Kareltje weinig uit, onverstoorbaar doet het zijn werk.

Hoewel ik later deze week een bezoek zal brengen aan Trier, moet ik er nu wel doorheen en dat is best een opgave: veel wegopbrekingen, veel files en vertragende stoplichten. Met een fikse vertraging rij ik dan uiteindelijk langs de Moezel en sla samen met de Saar linksaf richting Ockfen. Het karakter van het landschap is duidelijk veranderd. Hier draait alles om wijn. De zuidhellingen kleuren oranje door de wijnstruiken die langzaamaan hun blad verliezen. Alleen de late druiven blijven nog aan de wijnstokken hangen, wachtend op de eerste nachtvorst. De wijnfeesten lopen ten einde, er was overigens weinig reden tot feestvieren: bijna 80% van de oogst is mislukt door overvloedige regenval en door kou in het voorjaar. En mijn gastvrouw kan het weten: zij kent haar hellingen en de noeste werkers tussen de wijnstruiken. In alle seizoenen slaat zij hen gade en hoort zij hun verhalen. Nu breekt de stilte aan, die ik voel als ik naar de berg kijk die nagloeit in de avondzon. Ik heb hier mijn plekje gevonden voor de komende dagen. Ockfen heeft een stationnetje, dus Trier by train?

Daar ga ik eerst maar eens een nachtje over slapen…