Hellenthal, dinsdag 29 oktober 2024

In dichte regensluiers ben ik voor nog een paar dagen cultureel zwerven op weg naar het voor ons dichtstbijzijnde stukje buitenland, de Eifel. In de week dat doorgaans de herfstkleuren op zijn mooist zijn, ga ik het gebiedje tussen Moezel en Saar, ten zuiden van Trier, verkennen. Gezien de afstand maak ik vandaag een extra overnachting in Hellenthal, in de Nord-Eifel, zodat ik op de heenweg het dorp Heimbach en de abdij van Mariawald kan bezoeken. Ter hoogte van Keulen wordt het wegdek droger, wissel ik Radio 4 voor Spotify en kondigen vaalgele strepen aan de horizon een weersverbetering aan. Zodra ik de snelweg verlaat begint het flink te heuvelen en breekt de bewolking steeds verder open. Ragscherp tekent de Eifel zich af tegen het azuurblauw van de lucht en in Heimbach laat ook de zon zich zien. In de dorpskerk neem ik eerbiedig mijn Tilley-hat af voor het Maria’s Gnadenbild, centraal geplaatst in de grootste kunstschat van het Ruhrtal, het laatgotische vleugelaltaar. Door de eeuwen heen trekt deze kleine, maar bijzondere Piëta, afkomstig uit de abdij van Mariawald, duizenden pelgrims. Ik voel mij heel even één van hen, een gevoel dat snel verdwenen is als ik achter mijn traditionele Milchkaffee met Käsetorte zit. De plaatselijke Konditorei stroomt vol met vakantiegangers en ik sta graag mijn tafeltje af aan een gezin met 2 kinderen, dat op zoek is naar een vrij tafeltje en schuif zelf even door. Er volgt een moeilijke bestelling, want het zijn beide gluten-kinderen. Een beetje beschaamd prik ik verder in mijn Käsetorte…

De weg naar het een paar kilometer verderop gelegen Mariawald is onbeschrijfelijk mooi. Vanuit het Ruhrtal klim ik steil omhoog door een omgeving die in deze late herfst nog met goudpenseel bestreken wordt. Door wonderschoon gekleurd bos, waarin bij elke windvlaag een gordijn van bladeren naar beneden komt. Van de abdij van Mariawald is alleen de kloosterkerk te bezoeken, maar een opgeplakt A-4 tje verwijst mij naar een filmzaaltje waar 2 video’s getoond worden (uit 1959 en 1976) over het leven van de trappistenmonniken in deze abdij. Een leven van vrijheid en liefde in totale zwijgzaamheid. De zwart-wit beelden zijn fascinerend en nemen mij mee terug in de tijd. Even weg van de onvrijheid, haat en bla, bla van tegenwoordig. Terug in de profane wereld, koop ik om mijzelf te troosten in de kloosterwinkel een kleine flacon Mariawalder Klosterlikör, door de monniken zelf gemaakt, met liefde en zonder er een woord aan vuil te maken…

Boven Hellenthal daalt de avond. Nog wat oplichtende strepen aan de westelijke hemel, geven hoop op mooi weer morgen. Boven en onder mij branden de lichtjes op de heuvels rondom, ik huiver als ik de balkondeuren sluit. Ik ga er niet meer op uit, ondanks het door mijn gastheer aanbevolen restaurant. Rijden in het donker is niet mijn favoriete bezigheid, dus ik eet mijn met liefde gemaakte boterhammen maar op en maak er een kop koffie bij. De likeur laat ik (voorlopig nog) links liggen…