Bericht uit Tongeren / Epiloog

Donderdag, 24 oktober 2024

Bericht uit Tongeren

Voor mij een weerzien, voor de andere reisgenoten een kennismaking met deze oudste stad van België. Tongeren stoelt op Romeinse fundamenten en daarvoor zijn wij hier. Om precies te zijn in de krochten onder de Onze-Lieve-Vrouwenbasiliek, waar in museum ‘Teseum’ geheel ondergronds de tijdlijn van Romeinse basilica tot Gotische kathedraal wordt verklaard. We worden vriendelijk ontvangen en, voorzien van een audiotoer, de weg gewezen naar begin van het ondergronds labyrint. Door middel van de modernste video- en computertechnieken ontvouwt zich op onze rondgang door het halfduister de geschiedenis van dit Godshuis. Met enige regelmaat wordt aangegeven waar je je precies bevindt onder de kathedraal en dat werkt op zijn minst surrealistisch.

Heden en verleden raken elkaar onder het straatniveau en voor wij weer het daglicht betreden krijgen wij een boodschap mee uit het verleden:

‘Quod fuimus,estis; quod sumus, vos eritis’:   

‘Wat wij waren, zijn jullie nu. Wat wij zijn, zullen jullie zijn’.

Een waarschuwing om goed om te gaan met ons erfgoed en naar mijn stellige overtuiging weet men hier hoe dat moet.

De machtige toren van de kathedraal steekt geelwit af tegen de strakblauwe lucht, aan haar voet loopt de weekmarkt luidruchtig ten einde. Wij laten ons imponeren door het interieur van de Onze-Lieve-Vrouwenbasiliek en er is weinig moeite voor nodig om het vermaarde, wonderdadige, houten beeld van Maria met Kind uit 1476 te ontdekken. Omgeven door een krans van offerslichtjes en witte bolchrysanten kijkt zij neer op ons devote bezoekers, met een uitdrukking op haar gezicht of zij zojuist iets stouts heeft gedaan. Misschien heeft zij het Kind iets ondeugends ingefluisterd? Over mijn te lange haren, omdat ik mijn bezoek aan de kapper toch weer iets te lang heb uitgesteld? Of iets over mijn kleindochter, die starend in haar mobieltje de wereld om haar heen aan zich voorbij laat gaan? Biddend met Tik-Tok als gebed voor een idealer wereld, zit zij in een lege bank naast een massieve pilaar die tot in haar hemel reikt…

Laat in de middag laten we Tongeren achter ons, met de toren van de kathedraal zich stoer verheffend boven het silhouet van de stad. Nog even dan zal ook langs haar de avond omhoog kruipen naar een maanverlichte nacht, onze laatste nacht aan de rand van de Hoge Kempen.

Epiloog

Heerlijke dagen waren het, vol met belevenissen en bijzondere ontmoetingen. Met Flor die ons liet kennismaken met het leven van de Limburgse mijnwerkers. En met Jan die dat deed met de geschiedenis van de psychiatrie in Rekem, soms wat langdradig, maar met veel passie. Onvermeld bleef mijn stadswandeling door Oud-Rekem, het mooiste dorp van Vlaanderen, waar een oud vrouwtje al vegend de strijd aanbond tegen de vallende bladeren, de luieriken van de overkant beschuldigend nooit hun gedeelte van de straat schoon te houden. En dat ik daar ‘In de oude God’ een hemels  lekkerste abrikozenvlaai heb gegeten…

En dan mijn ritje door de Voerstreek: ook dat is Limburg, Belgisch weliswaar, maar toch zo anders.

Bovengrondse elektriciteitsleidingen begeleidde mij door het goudkleurige herfstlandschap, sturend van hoog naar laag, met naar alle kanten fraaie uitzichten. Morgen weer terug naar het vlakke van de Liemers. Het was mooi, maar ik moet weer verder. Een nieuwe horizon roept. Onweerstaanbaar…

Cees Sleven :copyright: oktober 2024