Bericht van de Hoge Kempen

Dag 3, zondag 20 oktober

Bericht vanaf de Hoge Kempen

Op de vroege zondagmorgen, op weg naar de bakker, zie ik de zon opkomen, ’n ochtendzon die het herfstbos in vuur en vlam zet en oranje de alles overheersende kleur maakt. Herfstlicht dat over de nog glimmende, natte daken valt. Huizen van baksteen, pleister, vakwerk en vuursteen rijgen zich aaneen in rood, wit, grijs en bruin. Belgisch ongeregeld, waar welstands- en verfraaiingscommissies het hoofd wegdraaien. De binnendoor weg naar de bakker is nauwelijks geplaveid te noemen,. Scheuren en gaten, afgewisseld met slecht reparatiewerk, geven deze weg je de ervaring alsof je reist in een slecht geveerd rijtuig. En dat is niet op de enige plek in België!

De zondagochtend is HET moment voor de gepassioneerde wielrenner. Mountainbikers die onverwacht uit alle hoeken en gaten te voorschijn schieten. Fanatieke eenlingen en groepen ‘jonge honden’ die de bospaden voor zich opeisen.

Ik zie de wielrenners terug wanneer ik koffie drink bij ‘Aspermans’. Zij zitten dampend in de serre, ik ontvlucht hun zure zweetlucht door binnen een plaatsje te zoeken aan een tafeltje tegenover de bar. Ver van het geluid van schuivende stoelen en klakkende wielrenschoentjes. Ik bestel een cappuccino en vraag naar iets lekkers erbij. Het wordt appeltaart, sterker nog, het zal de lekkerste appeltaart EVER worden: vers, warm uit de oven, ik zie het meisje van de bediening bezig er een feest van te maken. Bestrooien met poedersuiker, besprenkelen met vanillesaus, een dot slagroom er tegenaan spuiten, plus een kommetje met een forse bol vanille-ijs. Ze kijkt mijn richting op en glimlacht alsof zij de goedkeuring van mijn gezicht kan lezen. Ik maak haar een complimentje dat zij beantwoordt met een twinkeling in haar ogen en een ‘dat is erg lief van u!’

In de middag fiets ik naar het stationnetje van Asch dat ooit een belangrijke rol speelde in de steenkolenwinning in deze streek. Vandaaruit vertrokken de vele mijn werkers en kolenwagens naar de nabijgelegen mijnen in Eisden, Waterschei en Winterslag. Het voormalige stationnetje is nu een gezellig café-restaurant met een perron dat dienst doet als terras. Het is er druk, maar alles ademt nog de sfeer van weleer. Maar ook van nostalgie, getuige de sterk verwaarloosde rijtuigen die nu dienen als object voor graffitikunstenaars.

Later op de middag zet warm najaarslicht bos en heide in een geelrode gloed, ten afscheid van deze fraaie herfstdag. Langzaam zal de zon achter de horizon verdwijnen en zullen zachte nevelflarden tevoorschijn kruipen. De adem van de avond zal de bomen nauwelijks beroeren, bang om door een ritseling het herfstbos te doen ontwaken. Een avond met dauw op de velden en af en toe een lichte bries die afgevallen bladeren in kleine cirkels op en neer laat draaien. Een natuurlijk schouwspel, waaraan de mens zich onttrekt en binnen de veilige muren van zijn tijdelijk onderkomen vermaak zoekt en waarover uiteindelijk een weldadige rust zal neerdalen. De nacht trekt dan over de plek die niet ons thuis is, maar waar wij ons toch thuis voelen. Tot de volgende ochtend zich hopelijk weer met een oranjerode zal aankondigen…