Bericht uit Maastricht

Dag 2, zaterdag 19 oktober 2024

Bericht uit Maastricht

De rij voor de friteskraam op de markt blijft gestaag groeien. Achter het uitgifte loket wordt gewerkt onder hoogspanning. De schalen met vers gebakken frites zijn niet aan te slepen of worden met hoge snelheid leeggeschept. Puntzakken vullen, papier eromheen vouwen, bijvullen, mayo of andere gewenste saus eroverheen spuiten en afwerken met een servetje en houten prikkertje. En dat alles in een moordend tempo. Ondanks dat blijft de rij van geduldig wachtenden steeds maar aangroeien. Eenmaal met de puntzak in de hand zoekt de hongerige naar een spaarzame zit plek bij de bushalte of op een lege krat op de markt. Zaterdagmiddag in Maastricht. Het is er gezellig druk, de temperatuur aangenaam. Na de lunch splitst ons gezelschap zich in de shoppers, de op de bonnefooi ontdekkers en een enkele pelgrim op weg naar het graf van St.-Servatius, beschermheilige van de stad Maastricht.

Ik zoek de rust op van de St.-Servaasbasiliek waar de heilige alom aanwezig voelt, getuige de vele relieken, verwijzingen en legenden rondom deze Servaas. Ik stap 1000 jaar terug in de tijd: ik sta in een in Romaanse stijl gebouwde basiliek met een dwarsschip, waardoor de kerk een typische kruisvorm heeft. Ik wordt geïmponeerd door dit enorme gebouw en laat me verblinden door de talloze relieken en schatten in dit Godshuis: van het graf en de schedel van de heilige tot enkele fragmenten van het kruis waaraan Jezus Christus werd gekruisigd. Er gaat een magische kracht vanuit, die nog wordt versterkt door de dure, zijden doeken of de kostbare reliekhouders waarin zij worden bewaard. Aanraken zou heilzaam zijn, maar van aanraking door mij zal geen sprake zijn. Geen garantie dus voor mijn zielenheil. Wel zal ik de verhalen over de St.-Servaaskerk en Maastricht mee naar huis nemen.

Uit alle streken kwamen zij, de pelgrims, om het graf van de heilige St.-Servatius te bezoeken. De duivel werd jaloers op zoveel devotie, en besloot de voltooiing van de nieuw te bouwen kerk tegen te gaan. Hij riep de woeste noordenwind te hulp. Zwarte, onheilspellende wolken verzamelden zich boven het nog onvoltooide gebouw en een noodweer barstte los. Onstuimige windstormen woeien en sloegen huilend tegen de kerkmuren. Verschrikkelijke hagelbuien vielen met verpletterende kracht. De zon verduisterde en het leek wel midden in de nacht. Grote angst vervulde de harten van de inwoners van Maastricht bij het gevaar dat hun kerk bedreigde. Afgezien van het dak weerstond door de bescherming Gods echter het gebouw die felle aanvallen van de duivel. Al het satansgeweld kon verder geen steen van zijn plaats rukken. Satan lachte, en het grijnzend geluid van die helse lach weergalmde door de hele stad. Allen schrokken, geestelijken en leken stortten neer in gebed voor de redding van hun dierbare kerk, waarvan zij dachten dat deze nu gedoemd was volledig vernield te worden. Toen geschiedde het wonder: terwijl rondom de kerk hagel en regen met ongelofelijke kracht neerkletterden, bleef het binnenste van de kerk, hoewel door geen dak meer beveiligd, geheel gespaard. Niet één hagelkorrel, niet één regendruppel van de helse storm bezoedelde de rustplaats van de heilige patroon. En toen, te midden van de woeste orkaan, de duivel de hagel- en regenbuien door verblindende sneeuwvlagen afwisselde, scheen in de kerk en op het graf de zon met verwarmende stralen, zonder dat ook maar één sneeuwvlokje op de gewijde bodem viel…

Boven het Frijthof is de lucht opengetrokken en puilen de terrassen uit. Hoogste tijd terug te keren naar ons plekje aan de Hoge Kempen waar de wegen zich verliezen in het goud, geel en groen van het buitengebied. Waar het geluid van de wind heerst in de bomen, wind die het afgevallen blad op hopen blaast, in een eindeloze cyclus van vallen en weer opstaan…