Dag 1 - Bericht uit Maasmechelen

Dag 1, vrijdag 18 oktober 2024

Bericht uit Maasmechelen

Halverwege Limburg, aan de Belgische kant van de grens, ligt in de Maasvallei de plaats Maasmechelen waar wij onze herfstvakantie gaan doorbrengen. Gelegen aan de voormalige Romeinse heerweg van Tongeren en Maastricht naar Nijmegen ontwikkelde Maasmechelen zich in de moderne tijd tot een centrum van grind- en witzandwinning, tot ook deze industrie langzaamaan verdween en de gemeente omwille van haar bewoners op zoek moest naar nieuwe bedrijvigheid en woonvormen. Naar het westen ligt het Nationale Park Hoge Kempen, een uitgestrekt gebied van bossen, heide en vennen. Langzaam maar zeker hult het Kempens plateau zich in een veelkleurig herfstkleed, nu nog druipend van de lichte maar gestaag vallende regen, maar straks zal zij zich in haar volle glorie tonen, want er is beter weer op komst. Er zal veel te genieten zijn vanuit deze uitvalsbasis voor Maastricht, Aken, Tongeren en andere karakteristieke plaatsen in Vlaams Limburg. Maar eerst ons onderkomen verkennen, dan uitpakken en installeren. Een beetje als thuis, maar veel zal aangenaam anders zijn.

‘Huize Clement’, genoemd naar de teckel van eigenaresse Brigitte, is een ruime, moderne vakantievilla, alles gelijkvloers, type bungalow. Het geheel is onderkelderd en dat prikkelt mijn fantasie. Met een mengeling van nieuwsgierigheid en angst staar ik in het donkere gat en terwijl ik langzaam de betonnen trap afdaal die naar de kelder leidt, wordt de lucht koeler en een vage muffe geur prikkelt mijn neusgaten. De nauwelijks verlichte ruimte beneden bestaat uit diverse compartimenten en biedt talloze mogelijkheden en mijn gedachten tuimelen over elkaar van wat ik zou kunnen ontdekken. Ik ga naarstig op zoek naar iets van een lichtknopje om mij beter te kunnen oriënteren. Hier speelt mijn onervarenheid met kelders mij parten. Het idee om via een slecht verlichte trap de diepten van een huis in te gaan heeft mij altijd met een gevoel van schroom vervuld. Misschien is het de associatie van kelders uit horrorfilms of het onbekende dat mij op afstand heeft gehouden. Natuurlijk weet ik in zijn algemeenheid iets over de gemeenschappelijke kenmerken en functies van kelders, maar ik zit nu in dit vreemde labyrint, het is er donker en koud en ik wil terug, een paar treden terug omhoog, de deur open en dan weer in het volle licht! In de achterste, grootste ruimte omlijnen lichtstrepen een kanteldeur die niet op slot blijkt en die toegang geeft tot de achtertuin. Wanneer ik weer controle krijg over mijn ademhaling realiseer ik mij dat ik hier gelukkig niet alleen ben, dus ik hoef mij geen zorgen te maken. Het was mijn eigen keuze in de donkerte af te dalen, ik kan altijd weer terugkeren naar het licht. Terug naar de gezelligheid van samen eten en de avond doorbrengen in elkaars gezelschap. En voorbereidingen treffen voor onze eerste nacht, onder een bloedmaan die schuilgaat achter een gesloten wolkendek. Ik kan de slaap moeilijk vatten. Heb ik de kanteldeur wel op slot gedaan?