Lyme Regis, de epiloog

Zondagavond, alweer bij 24 uur terug van mijn bezoek aan de zuidkust van Engeland, buig ik mij over de epiloog van dit reisverhaal. Dat het verre van compleet is, besef ik mij terdege. Het verhaal laat genoeg open om die vergeten beelden en situaties, elders en op een ander tijdstip op te halen en nader te beschrijven. Vluchtig waren zij soms en moeilijk in woorden te vangen. Zoals toen ik mij liet overvallen door de avondzon die na een regenachtige dag roze-oranje op het dak van 'Stones Throw', onze Edwardiaanse vakantiewoning, scheen. Een huivering van onbestemdheid die lekker aanvoelde, maar ook een beetje schuurde. Dat toch te kunnen benoemen, ook al is dat later, zal troost geven als het gevangen wordt in woorden.
Of het even zonder woorden kunnen genieten van de ruige, kale rotsen die uitkijken naar oneindige horizonten, terwijl de golven tegen hun voeten beuken. En bespot worden door krijsende meeuwen om hun onbeweeglijkheid.
Eind oktober in een Engels havenplaatsje, winderig, regenachtig, waar de zomergasten al lang zijn vertrokken, en alleen de ijssalon nog open is. Een verblijf van hooguit een paar dagen, ingeklemd tussen dingen die moeten. Waar het het lawaai van de aanrollende golven oorverdovend is en mij aangeeft dat ik hier niet thuis hoor. Het land dat mij niet wil hebben, maar mij telkens weer lokt met het mooiste licht over de mooiste landschappen. Waar mijn paraplu de strijd met de wind verliest en in de haven wordt geblazen...
Vaarwel mijn Engeland, met of zonder Brexit, ik vergeef je jouw lichtloze, kille dagen, jouw klapperende vlaggen in de natte stormwind. Je hebt bewezen je te kunnen harnassen als je door de buitenwereld wordt beoordeeld. Ik ben de buitenstaander. Ik verleg mijn blik, herschik mijn kaarten en schuif een stukje op. Maar toch stap ik vanavond met een onbestemd verlangen in bed...