Golden Cap, vrijdag 18 oktober 2019

Ik maak een sprong naar de vrijdag waarop gepoogd zal worden de Golden Cap te beklimmen, met zijn 191 meter het hoogste punt aan de Engelse zuidkust. Het voltallige expeditieteam gaat proberen de top te bereiken, want gezien de tijd en de weersomstandigheden is dit de laatste mogelijkheid voordat najaarsstormen en de invallende winter een beklimming onmogelijk maken. Maar eerst wat gegevens over deze heuvel/rotsklif die al tientallen kilometers langs de kustlijn zichtbaar is.

Geografie:
Hoogte 191 meter boven zeeniveau, gelegen tussen Bridport en Charmouth aan de Jurassic Coast. Kijkt uit van het Engelse kanaal.

Geologie:
Gevormd in de Jura- en Krijtperiode. Top van goudgekleurd zandsteen, genaamd 'Upper Greensand'.

Weersomstandigheden:
Onstabiel met buien. 13 graden. Vlagerige wind uit het zuidwesten, windkracht 5 - 7.

Basiskamp:
Langdon Hill Carpark

Bij het basiskamp het gebruikelijke gedoe met de parkeerautomaat. Bij gebrek aan voldoende muntgeld is de tijd om de top te bereiken en ook nog veilig terug te keren beperkt, maar vol goede moed gaan wij op weg. Het eerste stuk is redelijk vlak en voert ons door zeiknat herfstbos tot aan de boomgrens. Onze paraplu's doen hierbij goede dienst, maar krijgen het bij de eerste traverse, van schapenhek tot schapenhek, op de open klim heel erg moeilijk. In een zware regenbui die als een watergordijn over ons heen trekt, bereiken wij het tussenkamp. De regen ontneemt ons het zicht op de omgeving en schuilend onder een appelboom die van armoe al haar vruchten heeft laten vallen wordt overlegd, en hoor ik de eerste geluiden van teruggaan en opgeven. Met de jongste uit het team ontloop ik de discussie en begin ik aan een steil gedeelte wanneer de regen iets minder wordt. Om de bocht waait de wind mij volop in het gezicht en kan ik voor het eerst de kale top zien. Op dit punt keert mijn klimgenote om en daalt af naar de betrekkelijke veiligheid van het appelbomenbosje. Nu sta ik er alleen voor. Terwijl mijn paraplu klappert in de wind en ik mij nauwelijks staande kan houden, overleg ik een moment met mijzelf: wachten op mijn teamgenoten of gaan voor een egoïstische toppoging? Ik kies voor het laatste en vecht mij tegen de wind en regen in naar boven. Het laatste stuk naar de top is met touwen gezekerd en plotseling vlakt de helling af en sta ik op de top! Als eerste tik ik daar de steen aan die het hoogste punt markeert. Na een overwinningroes van 5 minuten komen ook de anderen naar boven en genieten wij gezamenlijk van het uitzicht naar alle kanten. Overal om ons heen hangen loodgrijze regenbuien, slecht hier en daar een streepje licht van de zon dat door het wolkendek probeert te prikken. In het westen ligt Lyme Regis in de zon en spant zich achter mij een prachtige regenboog. Een kwartier blijven wij op de top voor wij aan de afdaling beginnen. En die, zo weten wij, is minstens zo gevaarlijk als de beklimming...