Sidmouth, van oude chique en levensgenieters

Sidmouth, woensdag 16 oktober 2019.

Het verhaal van Sidmouth, aan de westelijke punt van de Jurassic Coast is dat van oude mensen en de zee. Je proeft hier nog de oude glorie van weleer, net niet helemaar verdwenen, gezien het nog altijd bloeiende hotelleven dat ten dienste staat van de senioren, die nu op deze fraaie herfstdag de vele bankjes aan de boulevard bevolken. Ook wij genieten van de ochtendzon wanneer wij met eerbied tussen de oudere echtparen door laveren, terwijl wij onze blikken nauwelijks af kunnen houden van de constant aanrollende golven, die zich in schuimende cirkels verliezen in de onmetelijke hoeveel kiezels aan het strand. Dit geliefde kustplaatsje, ingeklemd tussen roodbruine rotsen, heeft nog veel van wat het leven veraangenaamd. Maar niet alles, getuige de altijd aanwezige file bij de parkeerautomaat. Het apparaat belooft veel, maar geeft weinig: papiergeld wordt niet geaccepteerd, contactloos betalen werkt niet, sowieso het betalen met een kaart kan men vergeten, zodat het uiteindelijk aankomt op muntgeld, dat op zijn beurt weer onvoldoende in de portemonnee aanwezig is. Het gevolg: een levendige wisselhandel bij de automaat, waarbij de overzeese bezoeker zelfs geheel vrijgehouden wordt. 'Wie goed doet, wie goed ontmoet' is hierbij het motto en overstijgt alle negatieve Brexit-gevoelens. Met een handjevol ingezamelde muntjes is het ons uiteindelijk toch gelukt de auto kwijt te raken.
De waaghalzen verblijven buitengaats. Surfers met hun techniek om op een aanrollende golf te klimmen en dat steeds maar weer blijven proberen omdat de golf sterker blijkt. Zwemmers die zo laat in het seizoen het koude water trotseren en jongelui die rennend van strandopgang naar strandafgang de zee uitdagen, terwijl de golven zich gevaarlijk uitrollen over het laatste stukje strand voor de boulevard.
De sfeer in de winkelstraatjes is van een geheel andere orde. Op het pleintje waarop alle straatjes uitkomen is de sfeer gemoedelijk. Veel schuifelende senioren, keurig in de kleren op weg naar hun afternoon tea. Geduldig wachtende mannen in het middagzonnetje bevolken de bankjes tot vrouwlief uiteindelijk klaar is met winkelen. Ik neem plaats naast een heer die mij ruimte gunt op zijn bankje. Ik raak aan de praat met hem, ook zijn vrouw is shoppen, maar hij ondergaat zijn lot gelaten. Ziet bovendien de zonnige kant van het leven, zijn verblijf aan zee, de mooie herfstkleuren en het feit dat hij daar samen met zijn vrouw nog van mag genieten. Het moeten wachten op het bankje neemt hij dan ook maar op de koop toe.
Wij slenteren door het stadje, bezoeken de oude kerk van St. Giles en St. Nicholas met zijn prachtige glas-in-lood ramen om de eindigen in de tearoom 'Someday - Something' waar wij de verleiding van echte scones op dit tijdstip van de dag niet kunnen weerstaan. De jam en cream zijn overvloedig, de scones verser dan vers en overheerlijk. De tearoom zit vol ouderen die meegenieten met het plezier dat wij aan deze lekkernij beleven. Minzaam knikkend achter hun kopje soep en gezonde salade. Het vasthouden van de mooie theekopjes met de pink omhoog door de kinderen veroorzaakt dan ook enige hilariteit. De jonge meiden van de bediening zijn misschien iets te bloot voor de gelegenheid en het aanwezige publiek in de tearoom, maar iedereen is uiterst voorkomend en vriendelijk. Met het schuldige gevoel toch weer in de fout te zijn gegaan staan wij even later weer buiten op de stoep en verlaten wij het aardige Sidmouth, dat traditie hoog in het vaandel heeft staan. Op weg naar de ezel-opvang, over de relatie tussen mens en dier. Ook daar weten de Engelsen alles van, dus doe ik er maar het zwijgen toe...
Sidmouth, woensdag 16 oktober 2019.

Het verhaal van Sidmouth, aan de westelijke punt van de Jurassic Coast is dat van oude mensen en de zee. Je proeft hier nog de oude glorie van weleer, net niet helemaar verdwenen, gezien het nog altijd bloeiende hotelleven dat ten dienste staat van de senioren, die nu op deze fraaie herfstdag de vele bankjes aan de boulevard bevolken. Ook wij genieten van de ochtendzon wanneer wij met eerbied tussen de oudere echtparen door laveren, terwijl wij onze blikken nauwelijks af kunnen houden van de constant aanrollende golven, die zich in schuimende cirkels verliezen in de onmetelijke hoeveel kiezels aan het strand. Dit geliefde kustplaatsje, ingeklemd tussen roodbruine rotsen, heeft nog veel van wat het leven veraangenaamd. Maar niet alles, getuige de altijd aanwezige file bij de parkeerautomaat. Het apparaat belooft veel, maar geeft weinig: papiergeld wordt niet geaccepteerd, contactloos betalen werkt niet, sowieso het betalen met een kaart kan men vergeten, zodat het uiteindelijk aankomt op muntgeld, dat op zijn beurt weer onvoldoende in de portemonnee aanwezig is. Het gevolg: een levendige wisselhandel bij de automaat, waarbij de overzeese bezoeker zelfs geheel vrijgehouden wordt. 'Wie goed doet, wie goed ontmoet' is hierbij het motto en overstijgt alle negatieve Brexit-gevoelens. Met een handjevol ingezamelde muntjes is het ons uiteindelijk toch gelukt de auto kwijt te raken.
De waaghalzen verblijven buitengaats. Surfers met hun techniek om op een aanrollende golf te klimmen en dat steeds maar weer blijven proberen omdat de golf sterker blijkt. Zwemmers die zo laat in het seizoen het koude water trotseren en jongelui die rennend van strandopgang naar strandafgang de zee uitdagen, terwijl de golven zich gevaarlijk uitrollen over het laatste stukje strand voor de boulevard.
De sfeer in de winkelstraatjes is van een geheel andere orde. Op het pleintje waarop alle straatjes uitkomen is de sfeer gemoedelijk. Veel schuifelende senioren, keurig in de kleren op weg naar hun afternoon tea. Geduldig wachtende mannen in het middagzonnetje bevolken de bankjes tot vrouwlief uiteindelijk klaar is met winkelen. Ik neem plaats naast een heer die mij ruimte gunt op zijn bankje. Ik raak aan de praat met hem, ook zijn vrouw is shoppen, maar hij ondergaat zijn lot gelaten. Ziet bovendien de zonnige kant van het leven, zijn verblijf aan zee, de mooie herfstkleuren en het feit dat hij daar samen met zijn vrouw nog van mag genieten. Het moeten wachten op het bankje neemt hij dan ook maar op de koop toe.
Wij slenteren door het stadje, bezoeken de oude kerk van St. Giles en St. Nicholas met zijn prachtige glas-in-lood ramen om de eindigen in de tearoom 'Someday - Something' waar wij de verleiding van echte scones op dit tijdstip van de dag niet kunnen weerstaan. De jam en cream zijn overvloedig, de scones verser dan vers en overheerlijk. De tearoom zit vol ouderen die meegenieten met het plezier dat wij aan deze lekkernij beleven. Minzaam knikkend achter hun kopje soep en gezonde salade. Het vasthouden van de mooie theekopjes met de pink omhoog door de kinderen veroorzaakt dan ook enige hilariteit. De jonge meiden van de bediening zijn misschien iets te bloot voor de gelegenheid en het aanwezige publiek in de tearoom, maar iedereen is uiterst voorkomend en vriendelijk. Met het schuldige gevoel toch weer in de fout te zijn gegaan staan wij even later weer buiten op de stoep en verlaten wij het aardige Sidmouth, dat traditie hoog in het vaandel heeft staan. Op weg naar de ezel-opvang, over de relatie tussen mens en dier. Ook daar weten de Engelsen alles van, dus doe ik er maar het zwijgen toe...
Sidmouth, woensdag 16 oktober 2019.

Het verhaal van Sidmouth, aan de westelijke punt van de Jurassic Coast is dat van oude mensen en de zee. Je proeft hier nog de oude glorie van weleer, net niet helemaar verdwenen, gezien het nog altijd bloeiende hotelleven dat ten dienste staat van de senioren, die nu op deze fraaie herfstdag de vele bankjes aan de boulevard bevolken. Ook wij genieten van de ochtendzon wanneer wij met eerbied tussen de oudere echtparen door laveren, terwijl wij onze blikken nauwelijks af kunnen houden van de constant aanrollende golven, die zich in schuimende cirkels verliezen in de onmetelijke hoeveel kiezels aan het strand. Dit geliefde kustplaatsje, ingeklemd tussen roodbruine rotsen, heeft nog veel van wat het leven veraangenaamd. Maar niet alles, getuige de altijd aanwezige file bij de parkeerautomaat. Het apparaat belooft veel, maar geeft weinig: papiergeld wordt niet geaccepteerd, contactloos betalen werkt niet, sowieso het betalen met een kaart kan men vergeten, zodat het uiteindelijk aankomt op muntgeld, dat op zijn beurt weer onvoldoende in de portemonnee aanwezig is. Het gevolg: een levendige wisselhandel bij de automaat, waarbij de overzeese bezoeker zelfs geheel vrijgehouden wordt. 'Wie goed doet, wie goed ontmoet' is hierbij het motto en overstijgt alle negatieve Brexit-gevoelens. Met een handjevol ingezamelde muntjes is het ons uiteindelijk toch gelukt de auto kwijt te raken.
De waaghalzen verblijven buitengaats. Surfers met hun techniek om op een aanrollende golf te klimmen en dat steeds maar weer blijven proberen omdat de golf sterker blijkt. Zwemmers die zo laat in het seizoen het koude water trotseren en jongelui die rennend van strandopgang naar strandafgang de zee uitdagen, terwijl de golven zich gevaarlijk uitrollen over het laatste stukje strand voor de boulevard.
De sfeer in de winkelstraatjes is van een geheel andere orde. Op het pleintje waarop alle straatjes uitkomen is de sfeer gemoedelijk. Veel schuifelende senioren, keurig in de kleren op weg naar hun afternoon tea. Geduldig wachtende mannen in het middagzonnetje bevolken de bankjes tot vrouwlief uiteindelijk klaar is met winkelen. Ik neem plaats naast een heer die mij ruimte gunt op zijn bankje. Ik raak aan de praat met hem, ook zijn vrouw is shoppen, maar hij ondergaat zijn lot gelaten. Ziet bovendien de zonnige kant van het leven, zijn verblijf aan zee, de mooie herfstkleuren en het feit dat hij daar samen met zijn vrouw nog van mag genieten. Het moeten wachten op het bankje neemt hij dan ook maar op de koop toe.
Wij slenteren door het stadje, bezoeken de oude kerk van St. Giles en St. Nicholas met zijn prachtige glas-in-lood ramen om de eindigen in de tearoom 'Someday - Something' waar wij de verleiding van echte scones op dit tijdstip van de dag niet kunnen weerstaan. De jam en cream zijn overvloedig, de scones verser dan vers en overheerlijk. De tearoom zit vol ouderen die meegenieten met het plezier dat wij aan deze lekkernij beleven. Minzaam knikkend achter hun kopje soep en gezonde salade. Het vasthouden van de mooie theekopjes met de pink omhoog door de kinderen veroorzaakt dan ook enige hilariteit. De jonge meiden van de bediening zijn misschien iets te bloot voor de gelegenheid en het aanwezige publiek in de tearoom, maar iedereen is uiterst voorkomend en vriendelijk. Met het schuldige gevoel toch weer in de fout te zijn gegaan staan wij even later weer buiten op de stoep en verlaten wij het aardige Sidmouth, dat traditie hoog in het vaandel heeft staan. Op weg naar de ezel-opvang, over de relatie tussen mens en dier. Ook daar weten de Engelsen alles van, dus doe ik er maar het zwijgen toe...