Lyme Regis, een zondag aan zee

Lyme Regis, een zondag aan zee

Zondag, 13 oktober 2019

De zondagmorgen brengt nog altijd regen. Een fijne, alles doordringende motregen die alle contouren doet vervagen. Een hele kustlijn in waternevels gehuld. We zijn aan de Jurassic Coast, een waar paradijs voor de fossielenzoeker. Langzaam maar zeker schuift hier het land langs de tijdlijn van haar ontstaansgeschiedenis terug in zee. Die geschiedenis laat zich lezen in miljoenen jaren oude afdrukken van schelp- en schaaldieren die hier voor het oprapen liggen. Fossil hunting is hier dan ook de favoriete sport en overal klinkt het getik van de hamertjes die amonieten en belemnieten moeten blootleggen. Mijn aandacht gaat vooral uit naar de afbrekende stukken rots die met de modderstromen mee naar beneden komen. In de wanorde onder aan de voet van de rotsen heeft alles zich verzameld wat het land schatplichtig terug moet geven aan de zee. Boomstronken, bakstenen, roestige blikken liggen her en der verspreid tussen grote en kleine keien in allerlei kleuren en stadia van verwering. De afkalving van de kust heeft een mogelijke Victoriaande afvalplaats bereikt die nu haar inhoud heeft uitgekotst over de rand. De plek heeft dan ook de bijzondere aandacht van een professional die in hoge lieslaarzen en met modder tot in het gezicht de omgeving inspecteert. Ik stel mij een begraafplaats voor die langzaam in zee zal zakken. Grafstenen, beenderen, de zee neemt als een brullend, nietsontziend monster. Het houdt zich rustig nu, maar zal snel terugkomen bij opkomend tij. Als het water hoog staat, is het gevaarlijk bij de rotsen. Voor je het weet kun je niet meer wegkomen en word je opgeslokt.
Er hangen zware buien boven zee, maar er komt voorzichtig tekening in de lucht. De kustlijn tekent zich nu bijna zwart maar wel scherp af tegen het donkergrijs van de regenlucht. In een voorzichtig zonnetje lopen we terug naar Lyme Regis aan Zee. De zuurstokkleurige huisjes tonen zowaar wat van hun vrolijkheid en met het opklaren van de lucht staan wij snel midden in een ansichtkaart. Het wordt druk met wandelaars, de sfeer is geanimeerd. Op het strand bij de waterlijn groepen mensen samen. Met dichtgeknepen ogen zie ik een schaatstafereel van Hendrick Avercamp voor mij, inclusief koek en zopie tentje. Er zijn wel opvallend veel honden, Pugwel, oftewel mopshondjes. Ze zijn er in allerlei kleuren en uitdossingen: met jasjes aan, zondagse pakjes, en hier en daar een hoedje. Het deert de hondjes allemaal niet, zonder enige wanklank of opgetrokken lippen wordt er gerend en gespeeld, terwijl de eigenaren zich verzamelen rondom het wervingstentje. Ongetwijfeld om lid te worden van de betreffende hondenvereniging of om een nieuw soort hondenvoer uit te kunnen proberen.
Ik bekijk dit alles vanuit havenrestaurant "Swim" waar ik nip aan mijn lauwe sweet cider en mee-eet van een bord nacho's overgoten met veelkleurige sausjes. Het leven is goed. Ik heb zicht op het drooggevallen haventje, zie de wandelaars op het havenhoofd, genietend van de najaarszon. De lucht is helemaal open getrokken, de temperatuur is meer dan aangenaam. Zondagmiddag aan zee. Het gezelschap met de hondjes wordt kleiner en kleiner, het tentje wordt opgebroken. Spoedig zal de zee die plek weer opeisen en alle voetsporen, van mens en dier, uitwissen. De zee geeft en neemt in het eeuwige ritme van eb en vloed. In de verte gloeit de Golden Cap, het hoogste punt aan Engeland's zuidkust, in het namiddaglicht en doet zijn naam méér dan eer aan...