Naar Lyme Regis, de heenreis
Door: Cees Sleven
Blijf op de hoogte en volg Cees
12 Oktober 2019 | Verenigd Koninkrijk, Lyme Regis
Zaterdag, 12 oktober 2019.
Het wil maar niet licht worden, op weg naar de triestigheid van het noord franse Duinkerken. Ook hier passeren wij meer dan manshoog prikkeldraad, de strenge scheidslijn tussen vlucht en een gedroomd beter leven aan de overkant van Het Kanaal. Engeland zo dichtbij, maar voor menigeen tevens zo onbereikbaar, omdat hier voor hen de lange reis naar de vrijheid zal eindigen in een overvol opvangkamp. Ik ben in gezelschap van het gezin van onze jongste dochter op weg naar Lyme Regis, een plaatsje aan de zuidkust van Engeland. Na wat vluchtige douanecontroles zijn we beland in de sfeerloze wachtruimte van de ferrymaatschappij, samen met opvallend veel Duitse vakantiegangers die ook de overtocht gaan wagen in deze pre-Brexitdagen. De enige kleurtjes in deze ongezelligheid komen van een flipperkast waarop de kleindochters zich, zonder ook maar een cent te hoeven betalen, kunnen uitleven. Bijna onzichtbaar komt de veerboot aanschuiven en al snel kan het boarden beginnen. Met ruim een half uur vertraging verlaten wij de haven en trekt de ferry witte strepen in het grijs, richting Engeland. Net op het moment dat de overtocht eindeloos lijkt te gaan duren doemen zij plotseling op uit de regen: de White Cliffs of Dover. We zijn aan de overkant. Een zware rit in de regen volgt, links rijden in deze omstandigheden is geen pretje. De verantwoordelijkheid voor mijn medepassagiers drukt zwaar op mij, als ik invoeg in het opstuivend regengordijn van de motorway. We "nemen" Stonehenge al rijdend vanuit auto, wanneer de afremmende file langs het mytische monument trekt. Fotoserie vanuit het neergedraaide raampje. Het mysterie vastgelegd op een mobieltje. Na het verlaten van de motorway wordt het landschap heuvelachtiger en begint het draaien en keren. De wielen snijden door diepe plassen, regenslierten vallen van de hellingen omlaag en belemmeren ons bijna het zicht. Dan voelen wij dat wij klimmen en klimmen en plotseling valt het landschap open: een eerste blik op de zee met een van regen zwangere lucht erboven. Lyme Regis, bestemming bereikt. Wij nestelen ons in Stones Throw, een Edwardiaans rood-bakstenen huis uit 1908. De straat waaraan het ligt is steil en daalt af naar het centrum. Het riviertje de Lym zal ons verder de weg wijzen naar zee...
Het was een lange dag, we gaan allemaal vroeg slapen. Ik lig aan de stille achterkant. Het geluid van de gestaag vallende regen wiegt mij snel in slaap...
Het wil maar niet licht worden, op weg naar de triestigheid van het noord franse Duinkerken. Ook hier passeren wij meer dan manshoog prikkeldraad, de strenge scheidslijn tussen vlucht en een gedroomd beter leven aan de overkant van Het Kanaal. Engeland zo dichtbij, maar voor menigeen tevens zo onbereikbaar, omdat hier voor hen de lange reis naar de vrijheid zal eindigen in een overvol opvangkamp. Ik ben in gezelschap van het gezin van onze jongste dochter op weg naar Lyme Regis, een plaatsje aan de zuidkust van Engeland. Na wat vluchtige douanecontroles zijn we beland in de sfeerloze wachtruimte van de ferrymaatschappij, samen met opvallend veel Duitse vakantiegangers die ook de overtocht gaan wagen in deze pre-Brexitdagen. De enige kleurtjes in deze ongezelligheid komen van een flipperkast waarop de kleindochters zich, zonder ook maar een cent te hoeven betalen, kunnen uitleven. Bijna onzichtbaar komt de veerboot aanschuiven en al snel kan het boarden beginnen. Met ruim een half uur vertraging verlaten wij de haven en trekt de ferry witte strepen in het grijs, richting Engeland. Net op het moment dat de overtocht eindeloos lijkt te gaan duren doemen zij plotseling op uit de regen: de White Cliffs of Dover. We zijn aan de overkant. Een zware rit in de regen volgt, links rijden in deze omstandigheden is geen pretje. De verantwoordelijkheid voor mijn medepassagiers drukt zwaar op mij, als ik invoeg in het opstuivend regengordijn van de motorway. We "nemen" Stonehenge al rijdend vanuit auto, wanneer de afremmende file langs het mytische monument trekt. Fotoserie vanuit het neergedraaide raampje. Het mysterie vastgelegd op een mobieltje. Na het verlaten van de motorway wordt het landschap heuvelachtiger en begint het draaien en keren. De wielen snijden door diepe plassen, regenslierten vallen van de hellingen omlaag en belemmeren ons bijna het zicht. Dan voelen wij dat wij klimmen en klimmen en plotseling valt het landschap open: een eerste blik op de zee met een van regen zwangere lucht erboven. Lyme Regis, bestemming bereikt. Wij nestelen ons in Stones Throw, een Edwardiaans rood-bakstenen huis uit 1908. De straat waaraan het ligt is steil en daalt af naar het centrum. Het riviertje de Lym zal ons verder de weg wijzen naar zee...
Het was een lange dag, we gaan allemaal vroeg slapen. Ik lig aan de stille achterkant. Het geluid van de gestaag vallende regen wiegt mij snel in slaap...
-
15 Oktober 2019 - 17:43
Marjo:
wauw Cees wat leuk dat je me meeneemt in jouw nieuwe verhalen. ik kan de sfeer en het weer proeven... mooi , ben benieuwd naar het vervolg! ps een hele drukke appeltjesmiddag gehad☺ groet Marjo -
15 Oktober 2019 - 18:38
Job Cieraad:
Ha Cees, alsof ik weer de eerste regels lees van je nieuwe boek... Veel sfeer, waaruit enige troosteloosheid spreekt, alsof de Brexit al heeft toegeslagen. Maar dat deert jou niet, want het is Herfst dus geniet jij meer dan volop. Heel veel plezier en ik verheug mij op jouw (mooie) verhalen van deze trip! Hartelijke groet!
-
15 Oktober 2019 - 19:53
Paul Lans:
Een sfeerbeeld als vanouds. Wat fijn dat we via jouw toetsenbord weer mee mogen reizen. Ik ga er alvast voor zitten.
Gr. Paulus -
15 Oktober 2019 - 20:11
Petra Lans:
Het regent, maar dat maakt je verhaal nog spannender, zeker het links rijden.
Wat een mooi verhaal ik reis lekker mee en kijk uit naar jullie belevenissen!
Geniet v elkaar
Liefs Petra -
15 Oktober 2019 - 20:23
Wim:
Lang geleden.
Dat ik wat van je hebt gelezen.
Mooi hoor ,die reis verhalen.
Zie het in gedachten voor me.
En voel de koude wind.
Mooi hoor .
Gr je vriend Wim Hemker..
-
15 Oktober 2019 - 20:58
Greet:
Dank je wel voor dit extra kadootje vandaag.
Zoals altijd geniet ik met je mee.
Liefs van je zus -
15 Oktober 2019 - 21:03
Jimmy:
Heb het goed Cees. -
16 Oktober 2019 - 18:25
Els:
Lieve Cees, wat beschrijf je het allemaal mooi . Ik kan helemaal meeleven, triest weer en een desolaat grensgebied. Ben benieuwd naar het vervolg. Els -
02 November 2019 - 16:55
Marion:
wat troosteloos , regen in engeland en ook al geen brexit besluit.
jammer,
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
