Naar Lyme Regis, de heenreis

Zaterdag, 12 oktober 2019.

Het wil maar niet licht worden, op weg naar de triestigheid van het noord franse Duinkerken. Ook hier passeren wij meer dan manshoog prikkeldraad, de strenge scheidslijn tussen vlucht en een gedroomd beter leven aan de overkant van Het Kanaal. Engeland zo dichtbij, maar voor menigeen tevens zo onbereikbaar, omdat hier voor hen de lange reis naar de vrijheid zal eindigen in een overvol opvangkamp. Ik ben in gezelschap van het gezin van onze jongste dochter op weg naar Lyme Regis, een plaatsje aan de zuidkust van Engeland. Na wat vluchtige douanecontroles zijn we beland in de sfeerloze wachtruimte van de ferrymaatschappij, samen met opvallend veel Duitse vakantiegangers die ook de overtocht gaan wagen in deze pre-Brexitdagen. De enige kleurtjes in deze ongezelligheid komen van een flipperkast waarop de kleindochters zich, zonder ook maar een cent te hoeven betalen, kunnen uitleven. Bijna onzichtbaar komt de veerboot aanschuiven en al snel kan het boarden beginnen. Met ruim een half uur vertraging verlaten wij de haven en trekt de ferry witte strepen in het grijs, richting Engeland. Net op het moment dat de overtocht eindeloos lijkt te gaan duren doemen zij plotseling op uit de regen: de White Cliffs of Dover. We zijn aan de overkant. Een zware rit in de regen volgt, links rijden in deze omstandigheden is geen pretje. De verantwoordelijkheid voor mijn medepassagiers drukt zwaar op mij, als ik invoeg in het opstuivend regengordijn van de motorway. We "nemen" Stonehenge al rijdend vanuit auto, wanneer de afremmende file langs het mytische monument trekt. Fotoserie vanuit het neergedraaide raampje. Het mysterie vastgelegd op een mobieltje. Na het verlaten van de motorway wordt het landschap heuvelachtiger en begint het draaien en keren. De wielen snijden door diepe plassen, regenslierten vallen van de hellingen omlaag en belemmeren ons bijna het zicht. Dan voelen wij dat wij klimmen en klimmen en plotseling valt het landschap open: een eerste blik op de zee met een van regen zwangere lucht erboven. Lyme Regis, bestemming bereikt. Wij nestelen ons in Stones Throw, een Edwardiaans rood-bakstenen huis uit 1908. De straat waaraan het ligt is steil en daalt af naar het centrum. Het riviertje de Lym zal ons verder de weg wijzen naar zee...
Het was een lange dag, we gaan allemaal vroeg slapen. Ik lig aan de stille achterkant. Het geluid van de gestaag vallende regen wiegt mij snel in slaap...