Het Pad der Stilte

Het Pad der Stilte

Ik loop vanochtend het Pad der Stilte, het laatste stukje van de pelgrimsroute bergop naar de kloosterruïne Disibodenberg waar in 1112 de toen 14-jarige Hildegard (von Bingen) een kluizenarij betrok naast het daar gestichte Benediktijner mannenklooster. De weg omhoog deze Disibodenberg op, gelegen op het punt waar Nahe en Glan samenstromen, is steil en glad. Alles om mij heen is doordrenkt van regen. Natte nevels hangen aan de beboste heuvels, er is geen tekening te bespeuren in de grijze lucht. De nog kale takken dragen naast hun gezwollen knoppen ook nog het gewicht van ontelbare zilveren regendruppels. Alleen de prunus staat onbeschaamd te bloeien tussen het voorzichtige groen. Ook hier ben ik helemaal alleen, alleen in het landschap, alleen met de ruïne waarvan de contouren opdoemen wanneer het pad eindelijk afvlakt. De stilte wordt nog maar eens benadrukt door schreeuwende Vlaamse gaaien die hun territorium bedreigd zien door deze eenzame wandelaar. Wanneer zij zwijgen is het getik van de regen op mijn paraplu het enige geluid dat overblijft. Ik betreed het ruïne-complex en probeer me voor te stellen hoe het leven hier geweest zou kunnen zijn met Hildegard die langzaam maar zeker uit de schaduw trad van het kleuzenaars bestaan, haar visioenen ging optekenen en brieven uitwisselde met hooggeplaatste personen. Hildegard was slim, Hildegard was veelzijdig. Zij hield zich bezig met religie en filosofie, was actief op het gebied van de wetenschappen en muziekbeoefening en werd de eerste bij naam genoemde componiste van de klassieke muziek. Zo verklankte zij haar visioenen en schreef meer dan 70 gezangen. Deze vind ik snel op Spotify en met oortjes in glibber ik door de ruïne. Als een gehavend gebit staan daar de overblijfselen van het eens zo glorievolle kloostercomplex. Op 17 september 1179 overlijdt Hildegard op 81-jarige leeftijd. Een lichtstraal uit de hemel valt op haar doodsbed, een lichtstraal die ik verder vandaag bij leven moet ontberen...
In Meisenheim ontmoet ik Hans. Hans studeerde als 20-jarige af in de landbouwtechniek toen ik nog in de luiers liep. We komen aan de praat in Gasthaus "Zur Stadtmauer", een werkelijk gastvrije gelegenheid waar de locals tussen de middag samenkomen voor een stevige lunch. Ik neem plaats aan de leestafel voor mijn traditionele Goulashsuppe en even ben ik bang dat ik op Hans' vaste plaats ben gaan zitten, maar hij gebaart dat het goed is en dat hij reeds op zijn eigen stek zit. Hans is kras, neemt het ervan met zijn 88 jaar. Soep van de dag die hij slurpend naar binnen lepelt met daarnaast een groot glas bier. Met een glaasje melk bij mijn goulashsoep voel ik mij opgelaten, zeker wanneer de vraag op tafel komt wat gezonder is voor de mens, melk of bier? 'Melk is om groot te worden, bier is om groot te blijven' antwoordt Hans vol overtuiging. Hans is aardig op weg om gelijk te krijgen. Bovendien woont Hans, vindt hij, in het paradijs. Die Pfalz, de fraaie streek die ik vandaag doorkruis, is zijn paradijs. Hij is er geboren en getogen, maar ook kent hij de wereld. Zeker het oosten van Duitsland waar hij als landbouw ingenieur Hollandse boeren hielp grote bedrijven op te zetten, wel tot 1000 ha. groot. Maar zijn hart ligt hier, aan de Nahe en de Glan, in het ommuurde stadje Meisenheim. Het wordt al maar drukker in het Gasthaus, die Susi rent de benen uit haar lijf als hele families op het dagmenu afkomen: een halve haan met frites en sla voor slechts 7 Euro. Ook ik moet inschikken en zie dat er in korte tijd een heel kippenhok doorheen gaat. En kluiven met de handen is hierbij de standaard. Echter niet voor Hans, die houdt het bij frietjes en een braadworst, die niet alleen zijn ogen, maar ook zijn hele mond doet glimmen. Na mijn laatste slok melk vertrek ik en geef Hans een hand ter afscheid en als dank voor het aangenaam verpozen. Hij legt zijn hand op mijn arm en wenst mij een goed verblijf in zijn paradijs en een behouden reis terug naar huis. Even, heel even maar, voel ik mij een figurant in de TV-serie "Heimat". De mensen, het landschap in zwart-wit en in alle tinten grijs daar tussenin, ik maakte er heel even deel van uit. Was dat niet waarvoor ik naar hier gekomen ben? Nog 3 dagen te gaan...