Alleen de stilte leidt tot zaligheid

Alleen de stilte leidt tot zaligheid

Of deze wijsheid ook deel uit maakt van de 'Regel van Benedictus' weet ik niet, maar in de Benedictijner abdij van Maria Laach, in het oosten van de Eifel, ervaar ik de stilte die er heerst als een pure weldaad. Het voorjaar is er nog pril, de omliggende heuvels kleuren voorzichtig groen, maar in de plantenkwekerij van de monniken schreeuwen gele forsythia en roze tulpenbomen om aandacht van de weinige bezoekers. Prima tijd eigenlijk om eropuit te trekken, het is overal nog heerlijk stil en de natuur is nog vol beloften. Het kloosterforum is nieuw, een tentoonstellingsruimte waar ik een aantal moderne kruisweg staties van Moni Stein bewonder, aandoenlijke plastieken die voor mij het begin van de Paastijd inluiden. In de filmzaal krijg ik een inkijkje in het kloosterleven van de Benedictijner monniken hier aan de Laacher See. En hoewel het hele complex en entourage is ingesteld op de ontvangst van vele tienduizenden bezoekers per jaar, betreed ik op deze druilige middag in april helemaal in mijn eentje de romaanse basiliek met z'n zes torens. Wanneer ik het voorportaal, het Paradisum, binnenga noteert het gebeeldhouwde duiveltje boven de ingang al mijn zonden op een lijst. Ik vind dat hij er wel heel lang voor nodig heeft. En hoewel ik hier op alle werkdagen zou kunnen biechten besluit ik, uit vrees dat mijn lijst in het schemer van de biechtstoel tevoorschijn zal worden gehaald, dit niet te doen. Het interieur van de basiliek is mooi van soberheid, donker ook, en als ik even later weer buiten sta knipper ik met de ogen tegen een waterig zonnetje. Het bos is tot leven gekomen, waar de vogels elkaar met hun gezang proberen te overstemmen. Wat een heerlijke plek is dit, aan de oever van het grootste kratermeer van Duitsland, 12.000 jaar geleden gevormd als gevolg van een geweldige vulkaanuitbarsting. Vier oude vulkaanbergen, met bossen bedekt, omringen het meer als stille getuigen van deze gebeurtenis.
Ik trek verder, om het meer heen, op zoek naar de Lydiaturm in het dal van de Brohlbach met zijn grillige hellingen en dichte begroeiing. Maar ook hier spruit het voorjaar uit het vulkanisch gesteente. Langzaam maar zeker klimt de weg uit het dal omhoog en waar het landschap opener wordt vind ik de uitkijktoren die een prachtig uitzicht biedt op de omgeving, eens gevormd door gloeiende lavastromen uit tientallen vulkanen. Nu heerst er de stilte en bepalen tinten grijs de contouren. Het miezert en ik huiver. Niet eens zo'n slecht gevoel.
Later op de middag ben ik in Niedermendig op zoek naar de St. Cyriakuskerk die ik gelijk zou moeten vinden want ik ben er eerder geweest. Het plaatsje en omgeving ziet er gehavend uit. Grauwe terreinen te midden van een door basaltwinning gehavende natuur. En overal grijze brokken steen. Als bergen achteloos neergelegd of als gapende gaten achtergelaten in het landschap. Ik doorkruis het stadje meerdere malen, moet zelfs de hulp van een voorbijganger inroepen, maar uiteindelijk sta ik oog in oog met de wonderschone, middeleeuwse wandschilderingen in deze romaanse kerk uit de 12e eeuw. Geen tijdslot, vastgelegd via internet, geen ellenlange wachttijden, nee, helemaal alleen sta ik daar, terwijl de testamenten aan mij voorbij trekken, weergegeven in de mooiste, kleurigste details. Ik zie de lijdenswerktuigen van Jezus, maar ook een ridder ter herinnering aan de kruistochten. Een 6 meter hoge Christoffel, beschermheilige van de reizigers, ik voel mij aangesproken. Het Jongste Gericht toont de zaligen die met gevouwen handen een heuvel oplopen naar de hand van God. De veroordeelden daarentegen worden naar de hel gedreven waar de duivel hen opwacht. Misschien was het toch beter geweest even te biechten vanmiddag... Ook de heilige Nicolaas is aanwezig met een sterk staaltje: hij wekt een vermoorde en vervolgens in een zoutvat gepekelde leerling weer tot leven...
Met een hoofd vol indrukken verlaat ik Niedermendig en voeg ik in een opstuivend regengordijn in op de Autobahn naar mijn eindbestemming van vandaag, Bad Münster am Stein-Ebernburg, schilderachtig gelegen aan het riviertje de Nahe. Een kuuroord, hoge rode rotsen en een burcht op een verheven positie boven het stadje. Voor ik de gordijnen sluit stap ik nog even op het terras. Prachtig uitgelicht staat hij daar, de 11e eeuwse Ebernburg. Ook die zal over mij waken wanneer ik weg zal zinken in een diepe slaap. En nu maar hopen dat de zwarte kat niet op zijn staart getrapt zal worden...