De 2e etappe

Dat een aantal mooie, warme dagen meestal eindigt met onweer is welhaast een zekerheid.
Dat der Mannschaft het goed gaat doen op het WK is ook zo'n zekerheid.
Dat er, na geflitst te zijn in de bebouwde kom, binnen een paar weken een bekeuring op de deurmat ligt is ook een waarheid als een koe. Alleen het bedrag dat vermeld zal staan in de keurig in het Nederlands gestelde brief is nog onzeker.
Ik heb duidelijk even de pest in toen het vanochtend weer zo laat was, want ik genoot echt van de adembenemende natuur waarin langs het riviertje de Tauber de vele schilderachtige, historische stadjes en dorpen liggen uitgestrooid. Gatver..., let dan toch op, laat je niet zo meeslepen!
Vanuit Haibach zocht ik mijn weg door de beboste heuvels van de Spessart naar de noordelijke Romantische Strasse om deze tot Rothenburg ob der Tauber te volgen. Inderdaad een spectaculair landschap langs het dal van de Tauber met links en rechts heuvels in duizend kleuren groen met daarin felle accenten rood en paars van de vele bermbloeiers. Het was wenden en keren en en talloze malen werd de rivier overgestoken. De plaatsjes waar ik doorheen kwam waren uitgestorven, maar mooi door hun eenvoud. Faller-gebouwtjes in grijs, bruin en oker. Ook telde ik de stationetjes, want al snel werd de weg vergezeld door een spoorlijntje. Even had ik weer het gevoel op mijn eigen modelspoorbaan te rijden: al dit moois op een blad van 1 x 2 meter. Alleen de hemelboog die vandaag veren trek in het blauw ontbrak er nog aan.
Rond het middaguur parkeerde ik mijn auto aan de rand van Rothenburg net buiten de stadsmuur die het hele middeleeuwse stadje omringt. Door één van de vijf stadspoorten betrad ik de historische stadskern en inderdaad: het is een juweeltje. Zonder enige structuur begon ik in het wilde weg te fotograferen en in no-time was ik deel van dit reservaat voor 65-plussers. Het juweel wordt opgepoetst en vertroeteld door het massatoerisme en zelfs nu al, in de vroege maand van mei, heb je het stadje niet voor jezelf. Ik was op zoek naar details, plaatjes zonder mensen erop, alsof ik zojuist was uitgestapt uit een tijdscapsule. Karakteristieke huizen die scherpe schaduwen trekken over de keien, gildenspreuken op de gevels, toevallige planten die bloeien aan de stadsmuur. Toen ik, met zeker 10 anderen, in de Schmiedgasse een charmante splitsing van straatjes wilde vastleggen, gaf ik er de brui aan en vluchtte ik naar achteraf. Op het koele terras, achter mijn glas Johannesbeeresap, observeerde ik in alle rust mijn mede-terrasgenoten en hun bestellingen. Een wat oudere serveerster met een veel te blote dirndl-jurk was de vriendelijkheid zelve toen zij mij uitnodigde ook wat te eten. "Nein danke", antwoordde ik, "Ik moet snel weg van hier", dacht ik er gelijk achteraan. Nog ruim 200 asfalt-kilometers had ik voor de wielen. Langzaam zag ik het landschap afvlakken op weg naar mijn plekje op de Zuidduitse hoogvlakte. 'n Laatste kronkelweg, het bos in, het bos uit en dan plotseling een dorpsstraat. En daar was het, met uitzicht op de velden waarboven zwaar onweer dreigde. Het welkom was hartverwarmend, hier ga ik mij thuisvoelen. Wanneer ik dit schrijf is de avond reeds gevallen, al het daglicht uitgedoofd. Morgen weer een nieuwe dag met hopelijk dat fascinerende schilderslicht in het Dachauer Moos, niet ver van hier. Ik laat het raam vannacht maar open, zodat dat vroege licht naar binnen kan...