Epiloog

Om aan de grote vraag naar scones van het thuisfront te voldoen ben ik neergestreken bij Morrisons, een grote superstore in het havengebied van Harwich. Omdat ik 3 jaar geleden een welhaast traumatische ervaring heb opgedaan met het rijden in het donker, bij nacht en ontij vanuit Norwich naar de boot in Harwich, heb ik besloten voor het vallen van de avond in de nabijheid van de haven te arriveren. Een grote truck van Morrisons voor mij wees mij automatisch de juiste weg naar de superstore, waar ik onder de laatste zonnestralen het inmense parkeerterrein opdraaide.
Ik heb een plaatsje gevonden in het cafe, 'n HEMA-achtige gelegenheid met tafeltjes met middenpoot en een allegaartje aan houten stoeltjes erom heen. Met een flesje bessensap en een zakje cider/azijn-chips onder handbereik begin ik aan mijn laatste verslag van deze reis. Gewoon even de tijd volmaken tot een uur of negen, of eerder wanneer de accu van mijn tablet het begeeft. Ik heb eerst nog een rondje langs de schappen gemaakt voor de nagekomen bestellingen en met het laatste Engelse geld mijn tank volgegooid. De relatieve rust in het cafe wordt al gauw verstoord door een groot Aziatisch gezin dat luid schuivend met de stoelen aller aandacht op zich weet te vestigen. Ik vrees een kinderverjaardig, getuige de uitgelatenheid van de kinderen en de hoeveelheid limonade en chips waarmee de begeleidende, in trainingsbroeken gestoken moeders komen aanzetten.
Hoe anders begon deze dag met de mistige stilte in Shipton Moyne en het onvermijdelijke afscheid van Rebecca's 'Rose Cottage'. De rij lage Cotswold huisjes geeft een gelige gloed aan de mist die zwaar in de tuinen hangt. Ik heb het er goed gehad en de omgeving was meer dan inspirerend voor mij. Langzaam zoom ik uit van dit herfstig heuvelland naar de strakke snelweg M4 richting huis. In Malmesbury bezoek ik nog de abdij waar twee vriendelijk dames mij, via twee ansichtkaarten, van mijn kleine geld afhelpen. Mijn hartvormige muntendoosje met het opschrift 'I love you' doet hierbij wonderen. Overmoedig geworden door dit succes stap ik de plaatselijke bank binnen om te proberen mijn oude ponden in te wisselen voor nieuw geld, en zowaar blijkt ook hier mijn doosje, gepaard aan mijn onbeholpenheid te werken: 19 nieuwe ponden rijker stap ik de deur uit, vriendelijk nageknikt door de dame achter het loket.
Het Aziatische gezin wekt inmiddels wrevel op bij de andere gasten in het cafe. Het constante geschuif met de stoelen doet gezichten fronsen en mensen geirriteerd omdraaien. Fluisterend naar elkaar spreken zij hun afkeer over de situatie uit. Ik wissel blikken uit, blikken van begrip en mededogen. Dat ontlokt een glimlach rond de mond van de man tegenover mij. Hij zit gekluisterd aan zijn rolstoel en uit zijn hele houding maak ik op dat hij maar al te graag, en met alle kracht die nog in hem is, op de Aziaten zou willen inrijden. Ik kijk weg, naar de klok en tel af, nog 59% batterijspanning...
Ik zal straks als een van de eerste in het opstelvak bij de boot staan. Het zal langzaam afkoelen in de auto en ik zal zitten vechten tegen de slaap. Maar het was het allemaal meer dan waard: een paar dagen terug in Engeland, in de eerste week van november, wanneer de herfst op z'n mooist is. Op Crickley Hill is inmiddels de avond gevallen, ver beneden twinkelen de lichtjes van de kathedraalstad Gloucester. Het pak bladeren op het graf van Ivor Gurney te Twigworth is vandaag weer dikker geworden. Rebecca schenkt zich een glas wijn in en borduurt verder aan haar Rosetti. Het leven herneemt weer zijn normale gang. En dat op zich is al paradijselijk...