Quedlinburg

Om vier uur geef ik er de brui aan. De spons neemt niets meer op, begint kennis te lekken. Teveel kerken, teveel vakwerkhuizen, te veel straatjes met keien. En de dag begon toch zo veelbelovend: Mijn batterijen helemaal opgeladen na een goede nachtrust en een heerlijk ontbijt met de persoonlijke touch van mijn gastheer. Zoals een goede gastheer hoort te zijn: Afgewogen aandacht voor zijn gasten, vooral luisteren en niet te hard praten als hij dan toch een persoonlijk woord tot je richt. Bovendien enthousiast en altijd vriendelijk, hoe praatziek sommige gasten ook zijn. Mijn gastheer heeft dit allemaal wanneer hij informeert naar hoe ik denk mijn dag te besteden. "Naar de bergburcht en de naastgelegen Stiftskirche St. Servatius in Quedlinburg" laat ik hem weten, waarna hij mij -geheel vrijblijvend- een plekje wijst vanwaar je het mooiste uitzicht op de oude stad hebt. "Als een modelbaan met modelhuisjes. Zeg me morgenochtend maar of ik gelijk had!" voegt hij er nog aan toe. Een schot in de roos, dit herken ik! En hij zet zijn enthousiasme kracht bij door mij een kortingskaartje mee te geven voor de toegang van de burcht en kerk.
Het is nog ruim een uur rijden naar Quedlinburg, dwars door de Harz, maar dat heb ik mijzelf aangedaan. Ik duik de nevelflarden in voor een rit van onbeschrijfelijke schoonheid. Hoger en hoger klim en draai ik. Door donkere mastbossen en langs natte granietwanden waarop brutaal fel-oranje struiken wortelen. Dan weer wordt mij het zicht ontnomen door slierten mist die hardnekkig in de dalen blijven hangen tot plotseling het alom aanwezige grijs verandert in melkwit en vervolgens het knalgeel de zon aankondigt. Ik verlaat de heuvels en rij de open vlakte in naar de middeleeuwe stad Quedlinburg, parel aan het snoer van de Duitse Werelderfgoederen.
In de basilica St. Servatius krijg ik een les geschiedenis die zijn weerga niet kent en die tot diep in de middag zal duren. Ik onderga de meer dan 1000-jarige historie van dit romaanse bouwwerk en de personages die daarin een belangrijke rol hebben gespeeld met grote aandacht, als een reis door de tijd waar geen ontsnappen aan is. Van Ottonen en Kanonissen, van Heinrich I, de eerste Saksenkoning en zijn vrouw Mathilde tot aan Heinrich Himmler die in 1936 de kerk onteerde omdat deze in de Middeleeuwen een periode zag van germaans-duitse cultuur zonder beinvloeding van buitenaf, met Heinrich I als exponent van het "Eerste Duitse Rijk". Een venster met een adelaar in de crypte is nog een stille getuige van dit waanbeeld. Het wordt mij vertelt door een enthousiaste en goedlachse suppoost ter compensatie van het feit dat ik niet mag fotograferen. Hij legt mij de schilderingen op de gewelven uit en dat we daar te maken hebben met niemand anders dan de mooie Susanna uit het boek Daniel. Ik vergaap mij aan de Domschatten van zuiver goud en edelstenen, kistjes waarin de relikwieen van heiligen bewaard worden. Door de eeuwen heen werden zo de pelgrims naar de kerk gelokt en de middelen vergaard voor de zoveelste uitbreiding of verfraaing van het Godshuis.
Ik zet mijn tijdreis voort in het burchtmuseum, gehuisvest in de voormalige burcht, maar na een duidelijke uiteenzetting van de vroegste geschiedenis van de bergburcht en zijn Stiftskirche en de propagandamachine van de nazi's rondom koning Heinrich I begint de aandacht te verslappen en besluit ik de berg te verlaten en op te trekken naar de Markt. Onderweg verlies in mij nog in een grote antiekwinkel op zoek naar familieleden van Michaela om te kijken wat ze waard is. Maar vrouwen vraag je niet naar de leeftijd en zeker niet naar wat ze waard zijn. Als ik oogcontact maak met de verkoopster, voel ik dat ik bloos van schaamte. Ik vlucht naar het trein- en speelgoedmuseum, maar daar bekijk ik alleen de etalage. De St. Blasiuskerk raffel ik af en aangekomen op de Markt is het over en uit. Ik moet snel aan de lader, want morgen wacht er een nieuw reisdoel. In de Stube van Gästehaus "Tannenhof" bestel ik opnieuw een schnitzel, een Wiener. Maar een kleintje dit keer...