Maandag in Lemgo

Voor mij ligt het servetje waarop ik wat aantekeningen heb gemaakt op de eerste dag van mijn nieuwe culturele zwerftocht door het noorden van Duitsland. Ik ben neergestreken in het slaperige, maar fraaie Hanzestadje Lemgo, gelegen in de vlakte tussen het Teutoburger Woud en het Weserbergland. Opgebloeid door de handel in laken, linnen en garen kwam na de Dertigjarige oorlog en de heksenvervolgingen de neergang en werd het stadje totaal vergeten. Ondanks de miezerige maandagochtendsfeer staan de middeleeuwse en renaissancepanden schouder aan schouder te wachten op een blik omhoog van een culturele zwerver zoals ik. Sommige staan licht voorovergebogen om nog imposanter over te komen. Het regent in Lemgo en dat is een tegenvaller. Bovendien is de Mittelstrasze, de belangrijkse winkelstraat met de mooiste panden opengebroken. De schreeuwerige roodwitte afzettingen vloeken met het zachtgrijs van de vakwerkhuizen met overwegend rode daken. Er zijn weinig mensen op straat, de meeste winkels zijn nog gesloten. In doorzichtig plastic verpakte wandelwagens worden voortgeduwd door moeders, haastig op weg naar God weet waar naartoe. Een blinde man zoekt zijn weg door met zijn stok over de keien te ratelen. Hij weet wel waar hij heen gaat, naar zijn ochtend koffie, met zijn vrienden, zoals elke maandagmorgen. In de Konditorei wordt omstandig plaats voor hem gemaakt en al snel neemt hij fanatiek deel aan de discussie die zonder twijfel gaat over de recente verkiezingen. Er wordt veel met het hoofd geschud, de uitslag is duidelijk niet wat de mannen ervan verwacht hadden. "Angela fuck you" zag ik onderweg geklad over een groot portret van Angela Merkel. "Ach mens, hou er toch mee op" denk ik. "Ga iets leuks doen, cultureel zwerven in eigen land of zo! Regeren is helemaal niet nodig, kijk maar naar de buren. Die doen het zonder en het loopt op rolletjes!" En zo meng ik mij op gepaste afstand vanachter mijn Milchkaffee mit Kaesetorte toch in de discussie. Koffie die smaakt naar de maandagmorgen en Kaesetorte die zo zwaar is als de loodgrijze wolken die tegen de heuvels hangen.
Na de middag, wanneer ik de Spiegelberg opga, breekt de zon door. De uitkijktoren op het hoogste punt is helaas gesloten, maar tussen de bomen door kan ik toch genieten van het prachtige uitzicht over de stad en reikt mijn blik tot aan de golvende lijnen van het Teutoburger Woud. Overal wordt het gewas van het veld gehaald en wordt het landschap eindelijk weer opener. Eindelijk ruimte voor het namiddaglicht om lange schaduwen te kunnen trekken. Langzaam begint het bos te kleuren en laten de bomen hun vruchten vallen. Krakende eikels onder de schoenen, geplette kastanjes op de keien. Op weg naar Hildesheim toont het heuvelland haar ware gedaante. Dan weer lieflijk in het zachte strijklicht met de prachtigste schilderijwolken erboven, maar ook grimmig wanneer zij een gordijn van slagregens loslaat op alles wat zich beneden kronkelig voortbeweegt of een goed heenkomen zoekt. De verzoening is daar wanneer de zon zich weer kan spiegelen in al die regendruppels en mijn ogen doet toeknijpen tegen het natte asfalt.
Tegen half vijf rij ik Hildesheim binnen, mijn reisdoel voor de komende dagen. Een trendy hotel met een vriendelijke eigenaar, dicht tegen het centrum aan, vlakbij het Hauptbahnhof. Ik richt mijn werkplek in: Tablet met toetsenbord, speaker voor mijn favoriete muziek ter inspiratie, een beker koude koffiedrank voor later op de avond. Ik kijk op het oranje verlichte kruispunt onder mij. De straten zijn nat, weerspiegelen gedaantes die haastig op weg zijn naar het station. Of naar huis gaan met het bungelende plastic tasje van een of andere afhaalgelegenheid. Ik sluit de gordijnen, en sluit de dag. En daarvoor snuit ik eens flink mijn neus. Met het enige aanwezige servetje. Dag aantekeningen!