Een wolkje natuur en een snuifje cultuur

Zoals beloofd aan mijzelf laat ik vandaag de stad de stad en stel ik mijn hele doen en laten in dienst van de natuur en cultuur. Ik besluit deze ochtend een flinke wandeling te maken en daarvoor trek ik opnieuw een stuk het Thüringer Wald in naar Schloss und Park Altenstein. Dit slot met landschapspark ligt even ten noorden van hier. Het park werd eind 18e eeuw aangelegd en een aantal malen uitgebreid. Eind 19e eeuw liet Hertog Georg II von Sachsen-Meiningen (onthoud de naam, we komen hem later nog tegen) het slot bouwen in de stijl van de Engelse landhuizen. Tuin en natuur vloeien hier moeiteloos samen tot een prachtig parklandschap. Bossen worden afgewisseld door open weidegebieden die gestofferd zijn met bomen en boomgroepen. Uitgekiende zichtlijnen laten de blik dwalen in het dal van de Werra en op de bergen van de Rhoen.Nog maar net op weg neem ik een gewaagde beslissing: de beklimming van de Bonifatiusrots, een van de vele kunstmatig aangelegde parkelementen. Het zou de eerste plek geweest zijn waar de heilige Bonifatius in 724 voet op Duitse bodem heeft gezet en zodoende het middelpunt werd van de christianisering van deze streek. Op zo'n belangrijke rots moet ik gestaan hebben, maar waar ik geen rekening mee heb gehouden is mijn met de jaren toegenomen hoogtevrees. Ik maak een inschatting: Het aantal treden, een stevige leuning (weliswaar hier en daar onderbroken) en ongetwijfeld een uitzicht dat de moeite van het beklimmen waard zal zijn. Wat Bonifatius kon moet mij toch ook lukken. Een misrekening dus. Erop ging nog wel, maar terug sloeg de hoogtevrees ongenadig toe. Daar waar de leuning even afwezig was schoof ik op de billen, trede voor trede naar beneden tot ik weer de vaste grond onder mijn voeten voelde. En dan te bedenken dat deze rotsklomp nog geen 5 meter hoog is en waarschijnlijk door mensenhand is neergelegd. Als ik boos ben op mezelf en twijfel aan Bonifatius waait een windvlaag mijn Tilleyhat van mijn hoofd. Als een oorvijg van de heilige zelf...
Gedwee vervolg ik mijn weg over het landgoed. Het is prachtig hier en ik geniet van de stilte. In het bos huldigen de vogels het voorjaar en tonen de beukenbomen hun eerste, tere groen. Bemoste rotsen springen naar voren en het bijzondere licht lokt mij verder en verder het bos in. Tot ik aan een waterval kom en het bos wijkt voor een schitterend uitzicht op het Werradal. Om mij heen vermengt zich het geluid van het vallende water zich met dat van de wind in de boomtoppen. Hoe verder ik dwaal, hoe groter groeit de oorverdovende stilte. Noem het eenzaamheid. Ik zou hier zomaar Goethe's junge Werther tegen kunnen komen of een doelloos zwervende Ernest Christophor Dowson. Zij wisten wat lijden aan de eenzaamheid betekende. Ik ontwaak uit mijn mijmeringen wanneer de zon alles in het volle licht zet en een prachtig relief aan de omgeving schenkt. Een gevoel van dankbaarheid overvalt mij, dankbaar om hier te mogen zijn. En dat gevoel met jullie te kunnen delen.
Ik kom aan de Duivelsbrug, weer zo'n romantisch landschapselement uit het eind van de 18e eeuw. Twee overhangende rotspartijen verbonden met een hangbrug. En weer maak ik een inschatting: Minder treden, een solide leuning en het schommelen van de brug valt erg mee. Ik waag het erop. De beloning is de moeite waard: het uitzicht op Schloss Altenstein in vogelperspectief. Mijn camera fotografeert deze climax in 3D en panorama. Ik hou met een hand stevig de leuning vast, het koordje van mijn Tilleyhat stevig onder mijn kin. In de grot onderaan de voet van de rots neem ik afscheid van deze bijzondere plek op dit bijzondere landgoed. Geheel in stijl, dat wel, in de filosofie van aflopende 18e eeuw, terwijl ik met de ogen naar het licht knipper: "Uit het duister verleden in een heldere toekomst".
De middag is voor de cultuur, de cultuur van de stad Meiningen. In Meiningen, de theaterstad en de stad van Brahms, bezoek ik het hoogbarokke Schloss Elisabethenburg dat een museum herbergt waarin een rijke kunstcollectie is te zien, bijeengebracht door opeenvolgende adellijke lieden, met als belangrijkste figuren Hertog Anton Ulrich (18 kinderen bij 2 vrouwen, het verzamelen zat hem in het bloed wist de vrouwelijk suppoost mij in vertrouwen te vertellen) en -ja daar is hij weer- Hertog Georg II van Sachsen-Meiningen. Eerstgenoemde heeft mijn speciale belangstelling vanwege de grote verzameling romantische landschappen uit de 18e en 19e eeuw. Georg II was de "theater- en muziekman" en onderhield zich met beroemde componisten, musici en dirigenten en was nauw betrokken bij de oprichting van de beroemde Meininger Hofkapelle. Een prachtige verzameling muziekinstrumenten getuigt van zijn grote liefde voor de muziek.
Maar ik start mijn gang door het museum in de barokke zalen en vertrekken van de 1e verdieping, die vol hangen met romantische landschappen. Zalen met glimmende mozaikparketvloeren waarop mijn schoenen piepend de stilte verbreken. Met kostbare Belgische wandtapijten en veel barok pleisterwerk. Ik zie de Duivelsbrug op een schilderij van Carl Wagner (1796-1867), 3x zo hoog als in werkelijkheid, maar wat heerlijk romantisch! Veel bekende namen kom ik tegen: Bachen, Wagners, Oranjes, een immens groot schilderij van onze Ferdinand Bol waarop een uitdagend naakte Semele een ontmoeting heeft met Zeus. Zaal na zaal loop ik af, als ongeveer enige bezoeker in dit hele grote gebouw. Alleen wanneer ik langs wandhoge spiegels loop zijn we even met z'n tweeen. Ontroerd raak ik bij een maanlandschap van Aerd van der Neer dat ergens, enigzins bescheiden een plekje gekregen heeft op de dure houten lambrizering.
Op de 2e verdieping gaat alle aandacht uit naar de muziek, de grote passie van Hertog Georg II van Sachsen-Meiningen.Veel is er te zien over zijn connecties in het Meininger muziekleven, onder andere over de componist en latere dirigent van de Meininger Hofkapelle, Max Reger. Er is ook veel te luisteren en omdat het morgen Witte Donderdag is kies ik voor Max Reger's "Requiem - opus 83" voor mannenkoor. Terwijl de koptelefoon mij afsluit van de omgeving richt mijn blik zich op de naastgelegen zaal waarin zich de verzameling Middeleeuwse en Renaissance kunst bevindt. Aandoenlijke Madonna's met kind, heiligenbeelden en crucifixen. Mijn oog wordt gevangen door een kruisafname, waarna dit beeld zich verbindt met het requiem op mijn oren. Met een dikke keel tot gevolg. De tweede vandaag. Het is een goede week voor diepe gevoelsmomenten...