Mooi blauw is niet lelijk!

De dinsdag begint veelbelovend. Helder blauw met witte wattenwolken en ochtendlicht dat villa Rossek met zijn lichte pleister en bruin vakwerk nog meer doet opvallen tussen de andere stadsvilla's in de straat. Ik ontbijt in het tuinhuis en maak kennis met mevrouw. Vriendelijk en behulpzaam verzorgt zij het perfecte ontbijt dat tot in detail is aangepast aan de tijd van het jaar. Verse voorjaarsbloemen op de tafeltjes, originele paasversieringen in de vensterbanken en zelfs de muziek, op sociale sterkte, heeft iets verwachtingsvol. Omdat ik vandaag een bezoek wil brengen aan Erfurt, de hoofdstad van Thueringen, voorziet zij mij van een stadsplan en tips over zaken die ik beslist niet mag missen.
De kortste weg naar Erfurt voert over de Rennsteig, dwars door het Thueringer Wald naar de noordelijke vlakte waarin Erfurt ligt. De gevaarlijke rit met voortdurend draaien en wenden, klimmen en dalen, is van een onbeschrijfelijke schoonheid. De voorjaarsochtend strooit stralen licht over de bomen in duizend kleuren groen in een adembenemend spel van licht en donker. Later, in de vlakte, herinneren blauwe heuvellijnen aan de horizon aan deze prachtige doorsteek.
In Erfurt kies ik voor een langzame opbouw van mijn zwerftocht die begint bij Karstadt in het winkelgebied en voert naar wat het hoogtepunt moet worden, een bezoek aan de Maria Dom op de Domplatz. Zo uit de parkeergarage, sta ik op de herenafdeling van warenhuis Karstadt. Slecht begin, en ik besluit buiten op het plein eerst te gaan voor een Milchkaffee in een trendy koffiebar. Daar ontmoet ik Svetlana, een vrouw van middelbare leeftijd, die in de kelderruimte de toiletten beheert. Als er even geen klanten zijn neemt zij plaats boven in de koffiebar op het eerste stoeltje bij de kelderdeur en laat haar schoteltje beneden onbeheerd achter. Zij vraagt waar ik vandaan kom. "Ah, aus Holland!", dat kent ze en er volgt een onduidelijk verhaal over Geleen, randaarde stopcontacten en een waterkoker die zij de eerstvolgende keer mee wil nemen naar Holland. Eenmaal boven achter mijn Milchkaffee, wordt Svetlana door de eigenaresse terecht gewezen en verbannen naar haar plek beneden achter het schoteltje. Op dat moment trekt een wolk voor de zon alle gezelligheid uit de koffiebar. In het voorbijgaan complimenteer ik Svetlana nog met haar mooie, schone toiletten.
In de kapel van het Ursulinenklooster zitten opvallend veel nonnen in de gebedsbanken. Een authentieke foto van het interieur met nonnen op de voorgrond speelt door mijn hoofd. Kan ik dit maken? Mijn hand kent geen twijfel en gaat op zoek naar mijn camera. En net op het moment dat het glinsterend ding tevoorschijn komt gaat er een bel en komt de priester het altaar op voor de gebedsdienst. Terwijl de nonnen een gezang aanheffen knijp ik er tussenuit, want ik heb vandaag een druk programma. Voor het zingen de kerk uit, die tip heb ik niet meegekregen...
De Kraemerbruecke is een hooggenoteerde tip van mijn gastvrouw en niet te missen door de drommen toeristen die langzaam aan de 32 vakwerkhuizen voobijtrekken die op de brug gebouwd zijn. Zeven bogen overspannen hier het riviertje de Gera en de brughuizen en huisjes zijn toebedeeld aan kunstenaars en antiekhandelaren. En ik mag zeggen: weinig "Made in China" spul. Nee, echt mooie en originele zaken, vaak uit de streek en ter plekke gemaakt. In een van de ateliers kom ik in gesprek over "Wede", Waid, een klein onopvallend plantje dat Erfurt meer dan 500 jaar geleden grote rijkdom bracht en nu terecht een comeback maakt. Er wordt weer gekleurd in Erfurt! Met de beroemde blauwe kleurstof die alleen aanwezig is in de frisse bladeren van het eerste jaar. Het atelier ligt vol met kleurpigmenten en natuurlijk een kleine, maar exclusieve verzameling waidblauwe produkten, ambachtelijk gekleurd met dit magische natuurblauw. Impulsaankoop nummer 1: een ansichtkaart in Erfurter Blau. Zal vanaf deze week ons toilet sieren.
Ik slenter verder langs de ateliers en stap een theaterwinkeltje binnen. Hier worden met veel liefde allerlei theaterfiguren en -poppen gemaakt. Pierots, harlekijnen, sprookjesfiguren, kortom alles en iedereen om de mensheid te vermaken. Ik doe mijn 2e impulsaankoop: een kartonnen harlekijn die door middel van een trektouwtje viool speelt. Want ik speel geen viool, en ook al wens ik er een te hebben, het zou mij niet lukken. Aan een touwtje trekken dat gaat nog wel...
Ik nader de Domplatz, de zware kerkklokken laten een imposant welkom klinken. Maar de eerste aanblik op de Dom en de nabij gelegen Severikirche is zwaar teleurstellend: de voorjaarskermis belemmert bijna het hele uitzicht op dit ensemble op de heuvel. Ik eet mij moed in met een Thueringer Bradwurst alvorens de 70 treden te beklimmen richting Maria Dom. Het indrukwekkende interieur kent vele kunstschatten, bewonderd door honderden nietige mensjes die in de immense ruimte verloren lijken te gaan. Een groep Japanse toeristen vraagt zich af wat ze eigenlijk fotografeert: relieken, martelaren, kruisigingen, een vrouw met een kind op de arm en de mensheid onder haar mantel. Een schoolklas van de Walking Dead generatie staart in een openstaande kist met daarin een levensechte Jesusfiguur, zojuist van het kruis gehaald en in de kist gelegd. Angstige kinderogen en veel zenuwachtig gegiechel, terwijl een bord op het altaar tot stilte maant. Buiten is de kermis losgebarsten en het angstige geschreeuw van kinderen vanuit de topattracties dringt door tot in het Godshuis. Hemelhoog gaan de gondels, het reuzenrad wedijvert met de Domtorens wie het verste in de hemel prikt. Een hemel die gaten laat vallen en Erfurts blauw laat zien. Erfurt, een stad om verliefd op te worden, juist vanwege de tegenstellingen. De stad is zeker geen monument, eerder een levende en in ieder geval een levendige stad. Waar trams door nauwe straatjes schuiven en Luther in menige etalage vertegenwoordigd is. Van hout, van steen, van chocola en zelfs van PlayMobiel. En in levende lijve, wanneer hij op de Fischmarkt onderricht geeft en zijn stellingen verdedigt...
Moe maar voldaan begin ik aan de terugweg, mijn blauwe Thueringer heuvels tegemoet voor opnieuw die spectaculaire doorsteek door het Thueringer Wald. De schaduwen van het late licht doven langzaam en de wolkentoppen boven de roerloze heuvels kleuren rose. Ik klim en ik daal in opperste concentratie. Ik weet mij onder Maria's mantel. Van de langzaam aangroeiende file achter mij weet ik dat nog niet zo zeker...