Mooi blauw is niet lelijk!
Door: Cees Sleven
Blijf op de hoogte en volg Cees
11 April 2017 | Duitsland, Erfurt
De dinsdag begint veelbelovend. Helder blauw met witte wattenwolken en ochtendlicht dat villa Rossek met zijn lichte pleister en bruin vakwerk nog meer doet opvallen tussen de andere stadsvilla's in de straat. Ik ontbijt in het tuinhuis en maak kennis met mevrouw. Vriendelijk en behulpzaam verzorgt zij het perfecte ontbijt dat tot in detail is aangepast aan de tijd van het jaar. Verse voorjaarsbloemen op de tafeltjes, originele paasversieringen in de vensterbanken en zelfs de muziek, op sociale sterkte, heeft iets verwachtingsvol. Omdat ik vandaag een bezoek wil brengen aan Erfurt, de hoofdstad van Thueringen, voorziet zij mij van een stadsplan en tips over zaken die ik beslist niet mag missen.
De kortste weg naar Erfurt voert over de Rennsteig, dwars door het Thueringer Wald naar de noordelijke vlakte waarin Erfurt ligt. De gevaarlijke rit met voortdurend draaien en wenden, klimmen en dalen, is van een onbeschrijfelijke schoonheid. De voorjaarsochtend strooit stralen licht over de bomen in duizend kleuren groen in een adembenemend spel van licht en donker. Later, in de vlakte, herinneren blauwe heuvellijnen aan de horizon aan deze prachtige doorsteek.
In Erfurt kies ik voor een langzame opbouw van mijn zwerftocht die begint bij Karstadt in het winkelgebied en voert naar wat het hoogtepunt moet worden, een bezoek aan de Maria Dom op de Domplatz. Zo uit de parkeergarage, sta ik op de herenafdeling van warenhuis Karstadt. Slecht begin, en ik besluit buiten op het plein eerst te gaan voor een Milchkaffee in een trendy koffiebar. Daar ontmoet ik Svetlana, een vrouw van middelbare leeftijd, die in de kelderruimte de toiletten beheert. Als er even geen klanten zijn neemt zij plaats boven in de koffiebar op het eerste stoeltje bij de kelderdeur en laat haar schoteltje beneden onbeheerd achter. Zij vraagt waar ik vandaan kom. "Ah, aus Holland!", dat kent ze en er volgt een onduidelijk verhaal over Geleen, randaarde stopcontacten en een waterkoker die zij de eerstvolgende keer mee wil nemen naar Holland. Eenmaal boven achter mijn Milchkaffee, wordt Svetlana door de eigenaresse terecht gewezen en verbannen naar haar plek beneden achter het schoteltje. Op dat moment trekt een wolk voor de zon alle gezelligheid uit de koffiebar. In het voorbijgaan complimenteer ik Svetlana nog met haar mooie, schone toiletten.
In de kapel van het Ursulinenklooster zitten opvallend veel nonnen in de gebedsbanken. Een authentieke foto van het interieur met nonnen op de voorgrond speelt door mijn hoofd. Kan ik dit maken? Mijn hand kent geen twijfel en gaat op zoek naar mijn camera. En net op het moment dat het glinsterend ding tevoorschijn komt gaat er een bel en komt de priester het altaar op voor de gebedsdienst. Terwijl de nonnen een gezang aanheffen knijp ik er tussenuit, want ik heb vandaag een druk programma. Voor het zingen de kerk uit, die tip heb ik niet meegekregen...
De Kraemerbruecke is een hooggenoteerde tip van mijn gastvrouw en niet te missen door de drommen toeristen die langzaam aan de 32 vakwerkhuizen voobijtrekken die op de brug gebouwd zijn. Zeven bogen overspannen hier het riviertje de Gera en de brughuizen en huisjes zijn toebedeeld aan kunstenaars en antiekhandelaren. En ik mag zeggen: weinig "Made in China" spul. Nee, echt mooie en originele zaken, vaak uit de streek en ter plekke gemaakt. In een van de ateliers kom ik in gesprek over "Wede", Waid, een klein onopvallend plantje dat Erfurt meer dan 500 jaar geleden grote rijkdom bracht en nu terecht een comeback maakt. Er wordt weer gekleurd in Erfurt! Met de beroemde blauwe kleurstof die alleen aanwezig is in de frisse bladeren van het eerste jaar. Het atelier ligt vol met kleurpigmenten en natuurlijk een kleine, maar exclusieve verzameling waidblauwe produkten, ambachtelijk gekleurd met dit magische natuurblauw. Impulsaankoop nummer 1: een ansichtkaart in Erfurter Blau. Zal vanaf deze week ons toilet sieren.
Ik slenter verder langs de ateliers en stap een theaterwinkeltje binnen. Hier worden met veel liefde allerlei theaterfiguren en -poppen gemaakt. Pierots, harlekijnen, sprookjesfiguren, kortom alles en iedereen om de mensheid te vermaken. Ik doe mijn 2e impulsaankoop: een kartonnen harlekijn die door middel van een trektouwtje viool speelt. Want ik speel geen viool, en ook al wens ik er een te hebben, het zou mij niet lukken. Aan een touwtje trekken dat gaat nog wel...
Ik nader de Domplatz, de zware kerkklokken laten een imposant welkom klinken. Maar de eerste aanblik op de Dom en de nabij gelegen Severikirche is zwaar teleurstellend: de voorjaarskermis belemmert bijna het hele uitzicht op dit ensemble op de heuvel. Ik eet mij moed in met een Thueringer Bradwurst alvorens de 70 treden te beklimmen richting Maria Dom. Het indrukwekkende interieur kent vele kunstschatten, bewonderd door honderden nietige mensjes die in de immense ruimte verloren lijken te gaan. Een groep Japanse toeristen vraagt zich af wat ze eigenlijk fotografeert: relieken, martelaren, kruisigingen, een vrouw met een kind op de arm en de mensheid onder haar mantel. Een schoolklas van de Walking Dead generatie staart in een openstaande kist met daarin een levensechte Jesusfiguur, zojuist van het kruis gehaald en in de kist gelegd. Angstige kinderogen en veel zenuwachtig gegiechel, terwijl een bord op het altaar tot stilte maant. Buiten is de kermis losgebarsten en het angstige geschreeuw van kinderen vanuit de topattracties dringt door tot in het Godshuis. Hemelhoog gaan de gondels, het reuzenrad wedijvert met de Domtorens wie het verste in de hemel prikt. Een hemel die gaten laat vallen en Erfurts blauw laat zien. Erfurt, een stad om verliefd op te worden, juist vanwege de tegenstellingen. De stad is zeker geen monument, eerder een levende en in ieder geval een levendige stad. Waar trams door nauwe straatjes schuiven en Luther in menige etalage vertegenwoordigd is. Van hout, van steen, van chocola en zelfs van PlayMobiel. En in levende lijve, wanneer hij op de Fischmarkt onderricht geeft en zijn stellingen verdedigt...
Moe maar voldaan begin ik aan de terugweg, mijn blauwe Thueringer heuvels tegemoet voor opnieuw die spectaculaire doorsteek door het Thueringer Wald. De schaduwen van het late licht doven langzaam en de wolkentoppen boven de roerloze heuvels kleuren rose. Ik klim en ik daal in opperste concentratie. Ik weet mij onder Maria's mantel. Van de langzaam aangroeiende file achter mij weet ik dat nog niet zo zeker...
De kortste weg naar Erfurt voert over de Rennsteig, dwars door het Thueringer Wald naar de noordelijke vlakte waarin Erfurt ligt. De gevaarlijke rit met voortdurend draaien en wenden, klimmen en dalen, is van een onbeschrijfelijke schoonheid. De voorjaarsochtend strooit stralen licht over de bomen in duizend kleuren groen in een adembenemend spel van licht en donker. Later, in de vlakte, herinneren blauwe heuvellijnen aan de horizon aan deze prachtige doorsteek.
In Erfurt kies ik voor een langzame opbouw van mijn zwerftocht die begint bij Karstadt in het winkelgebied en voert naar wat het hoogtepunt moet worden, een bezoek aan de Maria Dom op de Domplatz. Zo uit de parkeergarage, sta ik op de herenafdeling van warenhuis Karstadt. Slecht begin, en ik besluit buiten op het plein eerst te gaan voor een Milchkaffee in een trendy koffiebar. Daar ontmoet ik Svetlana, een vrouw van middelbare leeftijd, die in de kelderruimte de toiletten beheert. Als er even geen klanten zijn neemt zij plaats boven in de koffiebar op het eerste stoeltje bij de kelderdeur en laat haar schoteltje beneden onbeheerd achter. Zij vraagt waar ik vandaan kom. "Ah, aus Holland!", dat kent ze en er volgt een onduidelijk verhaal over Geleen, randaarde stopcontacten en een waterkoker die zij de eerstvolgende keer mee wil nemen naar Holland. Eenmaal boven achter mijn Milchkaffee, wordt Svetlana door de eigenaresse terecht gewezen en verbannen naar haar plek beneden achter het schoteltje. Op dat moment trekt een wolk voor de zon alle gezelligheid uit de koffiebar. In het voorbijgaan complimenteer ik Svetlana nog met haar mooie, schone toiletten.
In de kapel van het Ursulinenklooster zitten opvallend veel nonnen in de gebedsbanken. Een authentieke foto van het interieur met nonnen op de voorgrond speelt door mijn hoofd. Kan ik dit maken? Mijn hand kent geen twijfel en gaat op zoek naar mijn camera. En net op het moment dat het glinsterend ding tevoorschijn komt gaat er een bel en komt de priester het altaar op voor de gebedsdienst. Terwijl de nonnen een gezang aanheffen knijp ik er tussenuit, want ik heb vandaag een druk programma. Voor het zingen de kerk uit, die tip heb ik niet meegekregen...
De Kraemerbruecke is een hooggenoteerde tip van mijn gastvrouw en niet te missen door de drommen toeristen die langzaam aan de 32 vakwerkhuizen voobijtrekken die op de brug gebouwd zijn. Zeven bogen overspannen hier het riviertje de Gera en de brughuizen en huisjes zijn toebedeeld aan kunstenaars en antiekhandelaren. En ik mag zeggen: weinig "Made in China" spul. Nee, echt mooie en originele zaken, vaak uit de streek en ter plekke gemaakt. In een van de ateliers kom ik in gesprek over "Wede", Waid, een klein onopvallend plantje dat Erfurt meer dan 500 jaar geleden grote rijkdom bracht en nu terecht een comeback maakt. Er wordt weer gekleurd in Erfurt! Met de beroemde blauwe kleurstof die alleen aanwezig is in de frisse bladeren van het eerste jaar. Het atelier ligt vol met kleurpigmenten en natuurlijk een kleine, maar exclusieve verzameling waidblauwe produkten, ambachtelijk gekleurd met dit magische natuurblauw. Impulsaankoop nummer 1: een ansichtkaart in Erfurter Blau. Zal vanaf deze week ons toilet sieren.
Ik slenter verder langs de ateliers en stap een theaterwinkeltje binnen. Hier worden met veel liefde allerlei theaterfiguren en -poppen gemaakt. Pierots, harlekijnen, sprookjesfiguren, kortom alles en iedereen om de mensheid te vermaken. Ik doe mijn 2e impulsaankoop: een kartonnen harlekijn die door middel van een trektouwtje viool speelt. Want ik speel geen viool, en ook al wens ik er een te hebben, het zou mij niet lukken. Aan een touwtje trekken dat gaat nog wel...
Ik nader de Domplatz, de zware kerkklokken laten een imposant welkom klinken. Maar de eerste aanblik op de Dom en de nabij gelegen Severikirche is zwaar teleurstellend: de voorjaarskermis belemmert bijna het hele uitzicht op dit ensemble op de heuvel. Ik eet mij moed in met een Thueringer Bradwurst alvorens de 70 treden te beklimmen richting Maria Dom. Het indrukwekkende interieur kent vele kunstschatten, bewonderd door honderden nietige mensjes die in de immense ruimte verloren lijken te gaan. Een groep Japanse toeristen vraagt zich af wat ze eigenlijk fotografeert: relieken, martelaren, kruisigingen, een vrouw met een kind op de arm en de mensheid onder haar mantel. Een schoolklas van de Walking Dead generatie staart in een openstaande kist met daarin een levensechte Jesusfiguur, zojuist van het kruis gehaald en in de kist gelegd. Angstige kinderogen en veel zenuwachtig gegiechel, terwijl een bord op het altaar tot stilte maant. Buiten is de kermis losgebarsten en het angstige geschreeuw van kinderen vanuit de topattracties dringt door tot in het Godshuis. Hemelhoog gaan de gondels, het reuzenrad wedijvert met de Domtorens wie het verste in de hemel prikt. Een hemel die gaten laat vallen en Erfurts blauw laat zien. Erfurt, een stad om verliefd op te worden, juist vanwege de tegenstellingen. De stad is zeker geen monument, eerder een levende en in ieder geval een levendige stad. Waar trams door nauwe straatjes schuiven en Luther in menige etalage vertegenwoordigd is. Van hout, van steen, van chocola en zelfs van PlayMobiel. En in levende lijve, wanneer hij op de Fischmarkt onderricht geeft en zijn stellingen verdedigt...
Moe maar voldaan begin ik aan de terugweg, mijn blauwe Thueringer heuvels tegemoet voor opnieuw die spectaculaire doorsteek door het Thueringer Wald. De schaduwen van het late licht doven langzaam en de wolkentoppen boven de roerloze heuvels kleuren rose. Ik klim en ik daal in opperste concentratie. Ik weet mij onder Maria's mantel. Van de langzaam aangroeiende file achter mij weet ik dat nog niet zo zeker...
-
11 April 2017 - 23:09
Job Cieraad:
Beste Cees!
Je hebt zeker geen 'blauwtje gelopen' vandaag. Ik ken de steden en het gebied waarin jij je begeeft dezer dagen! Jouw beschrijvingen van het landschap, en de steden roepen ineens een hevig gevoel van heimwee in mij op. Prachtig beschreven, alsof ik in je kielzog meeloop... Als het om een reisboek zou gaan, zou er op de cover staan '...het zoveelste meeslepende verhaal met sfeerbeschrijvingen die zelfs de realiteit van het prachtige immense landschap geweld aan doen. Cees Sleeven is een ontdekkingsreiziger die niet verdrinkt in clichématig geklets over een streek. Als geen ander weet hij boven zijn kunnen uit te steigen om op al zittend op de knie van desnoods Maria de wereld onder hem te beschouwen... Met groot verlangen kijk ik uit naar morgen... Dank je wel Cees! -
12 April 2017 - 07:16
Paul Lans:
Cees,
Onder een ontluikend zonnetje, het is inmiddels woensdagochtend, met de slaap nog in mijn ogen reis ik weer even met je mee. De slaap in mijn ogen hindert de focus nog wel wat, maar niet genoeg om je regels te lezen. Meer zicht heb ik ook niet nodig, voor mijn geestesoog trekt Erfurt langs me heen. Snel nog even een plasje gedaan, het schoteltje is onbeheerd, ik rommel wat met het kleingeld dat er al ligt en ga zonder te betalen weer mijn weegs (ja, ons bent zunig). Enigszins beschaamd volg ik je weer verder. Zonder te kijken zien ik ineens alles. Wat genot zo vroeg op de ochtend, dit leest prettiger dan de krant vol narigheid, van mij mag je altijd op reis zijn. Fijne dag vandaag, dan hebben we straks weer een mooi verslag. Kijk er nu al naar uit.
Groetjes,
Paulus -
12 April 2017 - 11:14
Marije:
Ik en Erfurt niet. Maar heb het idee dat dat na dit stuk anders is geworden. Of toch op zijn minst een beetje. Door jouw beschrijving voel ik eigenlijk voor de neiging er NIET heen te gaan, anders dan @Job. Ik proef teveel teleurstelling, al dan niet door te hoge verwachtingen. De kleuren vrolijken op, maar voor mij nog niet genoeg. De Walking Dead generatie vind ik een fantastische, alleszeggende beschrijving.
En eeeh, Paulus, ga eens gauw terug naar het grijze gebied van je geestesoog en leg wat geld op dat schaaltje!
Dank Cees voor je gedeelde genot. Ben benieuwd naar vandaag. -
12 April 2017 - 11:57
Peter Geitenbeek:
Cees, inderdaad Erfurt is een boeiende stad, ook in historische betekenis. De blikvanger in het centrum wordt gevormd door de twee kerken op een heuvel. Maar ook de beroemde Kraemerbrücke is de moeite waard. Die doet me altijd denken aan de Ponte Vechio, de oude brug over de Arno in Florence. Nog meer interessante zaken heb je ontdekt
Erfurt heeft in 1891 het congres van de toenmalige zeer linkse SPD in de keizerzaal gehuisvest. Dat congres besloot terug te keren naar de marxistische beginselen en de "andersdenkenden", de reformisten, deur te wijzen. Een besluit dat ingrijpende gevolgen heeft gehad voor de linkse beweging in Duitsland.
Dat Erfurt nog steeds een mooie stad is, heeft het te danken aan het DDR-regime. Dat had geen geld om na de oorlog de stad te herbouwen en heeft de zaak gelaten, zoals ze was. Gelukkig maar, het enige voordeel van een gebrek aan centen!
Ga rustig door met het Thüringer land te verkennen. Het is er, zoals je ook schreef, mooi en heel intiem. Veel plezier in de natuur en de cultuur van het oude Saksische land. -
12 April 2017 - 18:26
Greet:
Super weer,vooral de beschrijvingen waarin je ons meeneemt in het kleuren palet van het jaar getijde.
Wat die viool betreft ,komt ook vast wel goed.
Liefs en Geniet verder.
-
12 April 2017 - 20:00
Petra:
Wat een belevenis en wat een mooi verhaal, je schrijft zo mooi dat ik helemaal mee in het verhaal word gezogen! Op naar morgen kijk uit wat we dan beleven.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
