Falling in love

Falling in love

"...Soms heel even stilstaan
bij het moment van nu
een kleine adempauze
pas dan weer verder gaan..."

Vriendelijke welkomswoorden van mijn gastvrouw Veerle van Bed & Breakfast "Hof van Vervoering" te 's-Gravenvoeren, één van de 6 Voerdorpen in de Belgische Voerstreek, waar ik de komende dagen mijn domicilie heb gevonden. Ver genoeg weg van de toeristische drukte van Maastricht en Valkenburg, maar toch dichtbij genoeg om er binnen 2 uurtjes naar toe te rijden. Een smal strookje Vlaams Limburg waar de Franse slag al duidelijk merkbaar is, maar waar men tegen alle verdrukking in Nederlands is blijven praten. Na aankomst rond het middaguur besluit ik dit wonderschone gebiedje met zijn vele glinsterende waterloopjes te voet te verkennen, waarbij ik mij laat leiden door kaart en beschrijving van de "Bronnenroute", door "Vlaanderen Vakantieland" uitgeroepen tot één van de mooiste wandelroutes van Vlaanderen. En alles zit mee vandaag: de hemel is strakblauw en herfstkleuren worden meer en meer zichtbaar. Het licht is warm en ik laat het vol in mijn gezicht schijnen. Alsof ik de zomer achterna wil lopen en nog niet wil denken aan de novemberstorm die straks kat en muis zal spelen met de hulpeloze bladeren. Statig valt het blad nu, bijna loodrecht in de windstilte, als gouden druppels op het zachte groen. Bospartijen op de oostelijke, steile hellingen wisselen af met weilanden op de vlakkere westelijke hellingen. Maar het zijn de dalen, die prachtige dalen, die het landschap van de Voerstreek vormgeven, uitgesleten door de vele riviertjes die veelal hun oorsprong vinden in plaatselijke bronnen. Overal sijpelt er water. De diepe holle wegen zijn modderpoelen, maar het deert mij niet, want steeds wordt mijn geglibber weer beloond met een een prachtig panorama wanneer ik het hoogste punt heb bereikt. Merkwaardige bomen met maretakken in hun kroon bewaken als sprookjesfiguren de slingerende paadjes die omzoomd worden door geknotte haagbeuken, meidoornhagen en hulststruiken. En hoewel er een overvloed aan bessen is, getuigen late bramen dat de zomer pas sinds kort vertrokken is. Ik ben op slag verliefd op dit landschap, pure liefde op het eerste gezicht. Is het het weelderige najaarslicht dat hier elke onvolkomenheid verbergt? Of is het de immense stilte die telkens terugkeert nadat weer een goederentrein de 23 meter hoge spoorbrug heeft gepasseerd van de lijn Tongeren - Aken, een aanvoerlijn die tijdens de Eerste Wereldoorlog door de Duitsers werd aangelegd. Wanneer de trein na de brug de langste spoorwegtunnel van Vlaanderen induikt, ruim 2 kilometer, dan keert plotseling de stilte terug, slechts onderbroken door het ingehouden getjilp van de heggemus en het omzichtig geritsel van een schuwe eekhoorn.
Vanuit Sint-Martens-Voeren klim ik door het bos de steile oosthelling op, wegglibberend in de modder, daar waar spontane bronnen de aarde doorweekt hebben. Ook de losse stenen vragen om voortdurende waakzaamheid. Maar eenmaal boven wordt mijn inspanning beloond met één van de mooiste vergezichten van de Voerstreek: aan mijn zere voeten, diep in het dal, ligt Sint-Martens-Voeren met zijn dorpskerk St.-Martinus en het majestueuze spoorwegviaduct. Daarboven spant zich de hemelboog met goudomrande wolken die reeds het einde van deze bijzondere dag aankondigen. Spoedig zal de avond vallen en alle kleur aan de natuur worden onttrokken. Een bleke maan zal over mij waken wanneer ik in een vreemd bed de slaap probeer te vatten. Hoor, het is de stilte die mij wenkt! Heel in de verte hoor ik een lange goederentrein het spoorviaduct passeren. Antwerpen - Ruhrgebied, levensader... Morgen gezond weer op!