Winterklaar

Winterklaar

Mijn laatste dag in de Voerstreek nodigt uit tot stilte. Stilte die ik zoek aan de noordzijde van de Voer, een pittige wandeling die mij brengt tot aan het Hoogbos en voert langs holle wegen, hoogstamfruitbomen en kale akkers en die gemarkeerd worden door talrijke veldkruisen en kapelletjes. En dat alles onder grijze, jagende wolken waaruit het ieder moment kan gaan regenen. De natuur is nu echt bezig zich winterklaar te maken en dat wordt tijd, want er is een grote achterstand in te halen. De zomer duurde en duurde, en was lang de beste maatjes met de herfst. Maar nu eist het najaar zijn eigen plek op, laat de wind over het land blazen en de takken eerbiedig voor zich buigen. Voor de bladeren is er geen houden meer aan. Nauwelijks tijd om te kleuren worden zij in een oneindige dans op grote hopen geblazen, rusteloos, onstuitbaar... Ikzelf deel graag in dit gevoel van losmaken en opruimen. Het maakt een beetje weemoedig, maar zeker niet triest, omdat het de belofte van iets nieuws in zich draagt. Daar op wachten vergt geduld en dat op zich is weer een deugd. Al mijmerend kom ik aan het Hoogbos waar de holle weg sterk afdaalt naar de bosrand. Glibberen en glijden en voortdurend waakzaam voor losliggende stenen. Een verstuikte enkel is zo opgelopen en ik ben hier helemaal alleen. Hoog boven mij ruist de wind in de bomen. Het enige geluid hier. Hoe verder ik het bos in trek, hoe groter de eenzaamheid en klemmender de stilte. Mijn voeten branden in mijn schoenen die af en toe diep wegzakken in de modder. Ik schuifel naar een boomstronk om mijn voeten uit hun beklemming te kunnen bevrijden en net op het moment van mijn grootste hulpeloosheid is hij er, de zon! Het beukenblad licht op en een prachtig reliëf wordt zichtbaar in het bos. Het wordt mijn sprookjesbos waar het plots ruist van legenden en mysterieuze verhalen, meegebracht door reizigers met de postkoets op weg naar Luik of Aken. Hier aan de bosrand, in afspanning "De Swaen", gaan in de gelagkamer nog altijd de verhalen rond boven de pullen bier en de dampende trip met appelschijven. Al meer dan 4 eeuwen gaat het zo op deze wisselplaats voor ruiter en postzak, rustplaats voor mens en paard.
Als de bomen gaan wijken, kom ik in het volle licht. Helder blauwe lucht met dreigend opbollende wolken. Ik hou de paraplu onder handbereik, want de herfst is boos. Op een bankje maak ik een selfi en hervind de stilte ondanks de onrust in de lucht. Ik kijk gebiologeerd naar een roofvogel die cirkels draait boven een bosje en het durft op te nemen tegen de wind...
Morgen moet ik weer afscheid nemen van dit bijzonder stukje Vlaanderen en op doorreis gaan naar Tervuren om nader de kennis te maken met de groep landschapsschilders die zich aldaar rond 1870 rond Hippolyte Boulenger vormde. Net als in Oosterbeek aan de Veluwezoom hadden deze schilders de wil gemeen zich te bevrijden van het academische keurslijf en in de vrije natuur te gaan schilderen in navolging van de School van Barbizon. Ik verruil dus mijn Tilleyhat voor een strooien hoed, pak mijn schilderskistje en trek naar Tervuren! Maar niet zonder mij eerst verzekerd te hebben van de Voerse specialiteiten appelstroop en Voerdrupke. In voldoende mate om de winter mee door te komen!