'Ship of the Fens' - Een epiloog
Door: Cees Sleven
Blijf op de hoogte en volg Cees
01 November 2013 | Verenigd Koninkrijk, Cambridge
“Your day breaks, your mind aches”
Deze woorden uit de Beatles-song “For no one” spelen op de dag van vertrek door mijn hoofd en hoewel deze laatste vakantiedag tot diep in de avond zal duren, wordt het er een van afscheid nemen. Afscheid nemen van mijn herfstig Stebbing, dorp zonder stroom, maar met voldoende warmte om met weemoed in het hart aan terug te kunnen denken. Afscheid nemen ook van mijn eiland dat mij toch weer een aantal verrassingen wist te bereiden die mij diep in het hart wisten te raken. Ik laad mijn hele leven weer in de auto, zeg mijn gastvrouw vaarwel (wat zal ik haar ontbijt, waar ik de hele dag op kon leven, missen!) en rij het dorp uit. Ik werp nog een laatste blik op het kerkje van St. Mary the Virgin waarvan ik helaas het bijzondere koorscherm heb moeten missen (“Closed till the next action”(?)) en kies Ely met zijn kathedraal als bestemming. Ely ligt in ‘The Fen Country’, het vlakke, waterrijke landschap dat zich uitstrekt van Cambridgeshire tot aan The Wash in het noorden. Een bijna Hollands landschap van drooggelegde landbouwgronden, doorsneden met afwateringskanalen. Vruchtbaar laagland onder de zeespiegel…
Wanneer het silhouet van de kathedraal, ‘The Ship of the Fens’, al van verre zichtbaar wordt aan de horizon, draai ik het volume van de cd met Vaughan Williams’ ‘In the Fen Country’ nog wat harder om dit magische moment extra aan te zetten. De hoge bewolking boven de lage horizon breekt, lage wolken zitten elkaar als spelende kinderen achterna, de zon werpt lichte plekken over de verkavelde landbouwgronden. Een dambord in keurige vlakken groen en zwart…
De kathedraal is een machtig bouwwerk uit de 11e eeuw in Romaanse bouwstijl, later uitgebouwd en verfraaid in Gotische stijl. Hoewel de kerk gewijd is aan de Heilige Drie-eenheid is dit nog steeds een pelgrimsoord voor de Heilige Etheldreda, een koningsdochter uit East Anglia. Ondanks dat zij de gelofte van eeuwige maagdelijkheid had afgelegd trouwde zij om politieke redenen tweemaal. Toen haar 2e echtgenoot haar toch avances begon te maken kwam er door goddelijke tussenkomst een vloed opzetten die zeven dagen duurde en de echtelieden van elkaar scheidden. Hun huwelijk werd ontbonden en Etheldreda nam de sluier aan. In Ely stichtte zij een abdij waar zij een streng bestaan leefde. In 679 overleed zij aan een grote tumor in haar nek, een kenmerk van de zwarte dood, de pest. Tijdens een van de verplaatsingen van haar schrijn in verband met bouwwerkzaamheden werd deze geopend en bevatte deze het gave en ongeschonden lichaam van Etheldreda. Een wonder en een pelgrimsoord waren geboren…
Op die plek verrees de huidige kathedraal, die zelfs na de ontbinding van de kloosterorden onder Hendrik de VIII weinig schade opliep. Maar het schrijn van Etheldreda werd vernietigd, en ook de vele beelden in de Lady Chapel. Heel tastbaar is daar te zien hoe waarschijnlijk een soldaat in opdracht met een kei of staaf in de hand het ene na het andere hoofd van de romp scheidde… Mijn rondleider wordt steeds enthousiaster en toont de ‘chap form Holland’ kleine versieringen die de vernielingsdans ontsprongen: een zeemeermin, een konijn, een haan… We verplaatsen ons naar het Victoriaanse labyrint bij de ingang. Wanneer men dit helemaal afloop, legt men precies de afstand af tot het hoogste punt van de toren, namelijk 66 meter. Met zijn keren en draaien wordt men herinnerd aan het feit dat het leven nimmer in een rechte lijn zal verlopen. Het labyrint symboliseert zo de levensweg die men dient te gaan vanuit het donker naar het licht van het Kruis. Ik kies er voor de 66 meter, oftewel de 288 treden te beklimmen van de westtoren. Met gids, dat wel, want na een uitleg over de bouwkundige staat van de toren –scheef, scheuren, verwrongen gietijzeren ramen- zou niemand de klim naar boven nog in zijn eentje te durven ondernemen. Na een half uur sta ik –minder hijgend dan verwacht- op het dak van de toren met een iets te lage balustrade naar mijn zin.
Ik kijk neer op de unieke achthoekige vieringtoren, ‘The Octagon’, die werd geconstrueerd in de 13e eeuw en de ingestorte, oude Romaanse toren verving. “De vieringtoren bestaat uit een lichte, eikenhouten constructie, maar ziet er even massief uit als de rest van de kathedraal” legt de gids uit en daarna komt hij met de getallen: “De lantaarn is 23 meter breed en 52 meter hoog. Het centrale dak gewelf bevindt zich 43 meter boven de vloer”. Ik sta op 66 meter en dat is mij hoog genoeg. Onzeker maak ik wat foto’s tegen de ondergaande zon in. Mijn jas fladdert in de wind, de Union Jack boven mij staat strak aan de mast. Ik zie het schaakbord in de verte, waaruit de kleur al langzaam begint te verdwijnen… Een mooi tijdstip en een mooie plek om afscheid te nemen. Een gevoel van dankbaarheid en lichte weemoed maken zich van mij meester voor ik als laatste aan de afdaling begin. Terug naar de lichtjes van Ely beneden mij, terug naar waar ik thuishoor… Na een sterke koffie bij Costa’s duik ik de nacht in, op weg naar huis…
Als ik in de nieuwe dag wakker word op de veerboot naar Hoek van Holland getuigd de spierpijn in mijn kuiten en dijen nog van dit bijzondere stukje ‘Way of Live’ dat ik ook deze keer weer mocht gaan…
Met dank aan al jullie inspirerende reacties…
Deze woorden uit de Beatles-song “For no one” spelen op de dag van vertrek door mijn hoofd en hoewel deze laatste vakantiedag tot diep in de avond zal duren, wordt het er een van afscheid nemen. Afscheid nemen van mijn herfstig Stebbing, dorp zonder stroom, maar met voldoende warmte om met weemoed in het hart aan terug te kunnen denken. Afscheid nemen ook van mijn eiland dat mij toch weer een aantal verrassingen wist te bereiden die mij diep in het hart wisten te raken. Ik laad mijn hele leven weer in de auto, zeg mijn gastvrouw vaarwel (wat zal ik haar ontbijt, waar ik de hele dag op kon leven, missen!) en rij het dorp uit. Ik werp nog een laatste blik op het kerkje van St. Mary the Virgin waarvan ik helaas het bijzondere koorscherm heb moeten missen (“Closed till the next action”(?)) en kies Ely met zijn kathedraal als bestemming. Ely ligt in ‘The Fen Country’, het vlakke, waterrijke landschap dat zich uitstrekt van Cambridgeshire tot aan The Wash in het noorden. Een bijna Hollands landschap van drooggelegde landbouwgronden, doorsneden met afwateringskanalen. Vruchtbaar laagland onder de zeespiegel…
Wanneer het silhouet van de kathedraal, ‘The Ship of the Fens’, al van verre zichtbaar wordt aan de horizon, draai ik het volume van de cd met Vaughan Williams’ ‘In the Fen Country’ nog wat harder om dit magische moment extra aan te zetten. De hoge bewolking boven de lage horizon breekt, lage wolken zitten elkaar als spelende kinderen achterna, de zon werpt lichte plekken over de verkavelde landbouwgronden. Een dambord in keurige vlakken groen en zwart…
De kathedraal is een machtig bouwwerk uit de 11e eeuw in Romaanse bouwstijl, later uitgebouwd en verfraaid in Gotische stijl. Hoewel de kerk gewijd is aan de Heilige Drie-eenheid is dit nog steeds een pelgrimsoord voor de Heilige Etheldreda, een koningsdochter uit East Anglia. Ondanks dat zij de gelofte van eeuwige maagdelijkheid had afgelegd trouwde zij om politieke redenen tweemaal. Toen haar 2e echtgenoot haar toch avances begon te maken kwam er door goddelijke tussenkomst een vloed opzetten die zeven dagen duurde en de echtelieden van elkaar scheidden. Hun huwelijk werd ontbonden en Etheldreda nam de sluier aan. In Ely stichtte zij een abdij waar zij een streng bestaan leefde. In 679 overleed zij aan een grote tumor in haar nek, een kenmerk van de zwarte dood, de pest. Tijdens een van de verplaatsingen van haar schrijn in verband met bouwwerkzaamheden werd deze geopend en bevatte deze het gave en ongeschonden lichaam van Etheldreda. Een wonder en een pelgrimsoord waren geboren…
Op die plek verrees de huidige kathedraal, die zelfs na de ontbinding van de kloosterorden onder Hendrik de VIII weinig schade opliep. Maar het schrijn van Etheldreda werd vernietigd, en ook de vele beelden in de Lady Chapel. Heel tastbaar is daar te zien hoe waarschijnlijk een soldaat in opdracht met een kei of staaf in de hand het ene na het andere hoofd van de romp scheidde… Mijn rondleider wordt steeds enthousiaster en toont de ‘chap form Holland’ kleine versieringen die de vernielingsdans ontsprongen: een zeemeermin, een konijn, een haan… We verplaatsen ons naar het Victoriaanse labyrint bij de ingang. Wanneer men dit helemaal afloop, legt men precies de afstand af tot het hoogste punt van de toren, namelijk 66 meter. Met zijn keren en draaien wordt men herinnerd aan het feit dat het leven nimmer in een rechte lijn zal verlopen. Het labyrint symboliseert zo de levensweg die men dient te gaan vanuit het donker naar het licht van het Kruis. Ik kies er voor de 66 meter, oftewel de 288 treden te beklimmen van de westtoren. Met gids, dat wel, want na een uitleg over de bouwkundige staat van de toren –scheef, scheuren, verwrongen gietijzeren ramen- zou niemand de klim naar boven nog in zijn eentje te durven ondernemen. Na een half uur sta ik –minder hijgend dan verwacht- op het dak van de toren met een iets te lage balustrade naar mijn zin.
Ik kijk neer op de unieke achthoekige vieringtoren, ‘The Octagon’, die werd geconstrueerd in de 13e eeuw en de ingestorte, oude Romaanse toren verving. “De vieringtoren bestaat uit een lichte, eikenhouten constructie, maar ziet er even massief uit als de rest van de kathedraal” legt de gids uit en daarna komt hij met de getallen: “De lantaarn is 23 meter breed en 52 meter hoog. Het centrale dak gewelf bevindt zich 43 meter boven de vloer”. Ik sta op 66 meter en dat is mij hoog genoeg. Onzeker maak ik wat foto’s tegen de ondergaande zon in. Mijn jas fladdert in de wind, de Union Jack boven mij staat strak aan de mast. Ik zie het schaakbord in de verte, waaruit de kleur al langzaam begint te verdwijnen… Een mooi tijdstip en een mooie plek om afscheid te nemen. Een gevoel van dankbaarheid en lichte weemoed maken zich van mij meester voor ik als laatste aan de afdaling begin. Terug naar de lichtjes van Ely beneden mij, terug naar waar ik thuishoor… Na een sterke koffie bij Costa’s duik ik de nacht in, op weg naar huis…
Als ik in de nieuwe dag wakker word op de veerboot naar Hoek van Holland getuigd de spierpijn in mijn kuiten en dijen nog van dit bijzondere stukje ‘Way of Live’ dat ik ook deze keer weer mocht gaan…
Met dank aan al jullie inspirerende reacties…
-
03 November 2013 - 17:20
Ria Lagerman:
Cees, dankjewel voor je prachtige reisverhalen. Ik heb weer genoten. Engeland is en blijft een boeiend land, prachtige natuur, monumenten en bewoners. Tot een volgende reis maar weer........... Groetjes Ria -
03 November 2013 - 17:54
Paul Lans:
Cees,
Bedankt voor weer een mooie reis.
Groetjes,
Paul -
03 November 2013 - 18:32
Hans:
Ook voor jou als onverzadigbare reiziger, is het nu weer "Home Sweet Home" ondanks het engels ontbijt dat je zo mist....
Vriendelijke groet en het was weer een belevenis, bedankt! -
03 November 2013 - 19:21
Joke:
met veel genoegen jou belevenissen gevolgd dankjewel hiervoor. -
03 November 2013 - 22:02
Theo Elizen:
Hoi Cees,
Het noordelijke gedeelte van "jouw" eiland staat al een tijdje op ons verlanglijstje van nog te ontdekken landen. Door jouw mooie verhalen krijgt Schotland, wat dan onze bestemming gaat worden, een stip notering.
Bedankt!!
Truus en Theo -
03 November 2013 - 22:25
Peter Geitenbeek:
Cees, Engeland is mooi, boeiend en plezierig, maar wees welkom in een winderig Nederland, back home
-
04 November 2013 - 09:22
Greet :
Wat een prachtige beschrijving wederom, jammer dat je al weer naar huis moest.
Volgende keer wil ik wel graag mijn plaats op de achterbank verwisselen voor de stoel naast je.
En dan verder door de streek waar je nu bent geweest. Heerlijk zo`n gids die je meeneemt in het verleden.
Dank jewel voor deze reis.
Liefs je Zus. -
05 November 2013 - 10:20
Wim Hemker:
Alles goed Cees? Mooie verhalen man. Snel afspreken, wil alles horen!
hg wim -
10 November 2013 - 16:54
Hout:
Zojuist bij het geluid van een een knus brandende openhaard je reisverslag gelezen. Met veel plezier, al was het alleen maar omdat ik eigenlijk altijd wel een beetje heimwee heb naar Engeland, Des te treuriger is het dan ook, dat ik er in geen jaren ben geweest. Zo'n simpele mededeling over de slechte wegen daar maakt me meteen een beetje droevig.
Eigenlijk erg mooi dat je juist in Engeland was na de Grote Storm, inclusief het ontbreken van elektriciteit, wat je dwingt te lezen bij kaarslicht; hoever wil je teruggegaan in de tijd anno 2013!
Mooie waarneming trouwens bij de wandeling langs de wegen van en paden van Constable, om uiteindelijk te zien hoe mensen met schetsboeken zich ook helemaal concentreren op diezelfde Constable.
En waar je schrijft over je innerlijke gevoelens tijdens de onverwachte eucharistieviering proef ik toch een soort heimwee naar de katholieke geloofsbeleving, die je sowieso natuurlijk van je jeugd kent.
En laat ik je eerlijk vertellen, dat ik nog nooit gehoord had van de Royal College of Music in Londen. Dus dank voor de kennismaking.
--------
Waarbij ik de aantekening moet maken, dat ik niet zeker weet wat ik plezieriger vind: het schrijven ( in mijn geval in de vroege ochtend rond 07.15 en vaak op prachtige plekken met fraaie vergezichten) of het uiteindelijke resultaat dat in aangenaam taalgebruik het verhaal vertelt.
Cees, het was plezierig om even met je mee te reizen en ik hoop dat ik op je volgende uitstapje weer van de partij mag zijn.
Met hartelijke groet, ook van Hollander, en tot ziens,
Hout
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
