Trier, vrijdag 1 november 2024 (Allerheiligen)

Trier, vrijdag 1 november 2024 (Allerheiligen)

Na een ietwat gehaast ontbijt sta ik tegen 09.30 uur op het stationnetje van Schoden-Ockfen. De kwalificatie ‘stationnetje’ is teveel eer voor deze halteplaats met 2 met gras overgroeide perronnetjes. Ik kan nauwelijks een pas achteruit maken wanneer een militaire transporttrein met hoge snelheid de vrede van deze Allerheiligenmorgen komt splijten. Tanks, geschut en ander wapentuig misschien wel op weg naar een of ander slagveld. Door de zuigkracht van de voorbijsnellende trein wordt mijn Tilley-hat mij van het hoofd getrokken en slechts door een snelle, ferme actie van mijn voet wordt voorkomen dat mijn reisgezel tussen de sporen verdwijnt.

Vanuit de trein gezien toont Trier wat mistroostig: sporen met treinstellen onder de graffiti, net als de stad, wanneer ik traag over emplacementen schuif, die overwoekerd zijn door bomen en struiken. Ik staar naar dit woekergroen en de voorbijglijdende spoorstaven, glimmend in het aarzelende zonnetje. Mijn bezoek aan Trier is een hernieuwde kennismaking met deze stad, ik was hier eerder. Ik loop de toeristenroute, maar de straten ogen doods op dit vroege uur. Winkels zijn gesloten, want het is Allerheiligen, een nationale feestdag in Duitsland. Het is de dag dat men de Heiligen extra in de lichtjes zet, de martelaren van de kerk herdenkt en –dichter bij huis- de nagedachtenis eert van overleden familie en vrienden. Tegen het middaguur mogen zeker de religieuze bouwwerken zich verheugen in een grote belangstelling en er worden opvallend veel kaarsjes opgestoken. Zelfs Judas Iskariot deelt in de algemene vergevingsgezindheid, ook hij krijgt een kaarsje. In de Dom en de Onze-Lieve-Vrouwekerk wemelt het van de bezoekers, ieder met een eigen verhaal of gedachten, hoe met verdriet of verlies om te gaan…

“…Er waren eens drie wijnstruiken die alle drie in een hevige hagelbui een wijnrank waren kwijtgeraakt, platgeslagen, afgerukt. De drie struiken waren elk op een andere manier met dit verlies omgegaan. De wijnboer heeft ze onlangs opgezocht, teruggevonden, ja zelfs met hen gesproken!

De eerste struik rouwde nog steeds om het verlies van de rank en zei ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te groeien: ‘nee, dat kan ik niet want ik mis een belangrijke rank’. De wijnboer zag dat hij klein was gebleven en in de schaduw stond van de andere struiken. De zon drong niet meer tot hem door. De wonde was duidelijk zichtbaar en hij zag er kaal uit. Het was het hoogste punt van de struik. Hij was niet meer verder gegroeid.

De tweede struik was zo geschrokken van de pijn dat hij snel had besloten om het verlies te vergeten. Deze struik was moeilijk te vinden, want hij lag op de grond. De hagelstorm had hem omgewaaid. Hij had zijn greep op de aarde verloren. De plek van de wonde waar de rank was afgescheurd was moeilijk terug te vinden. Deze zat verstopt achter een heleboel vochtige bladeren en lag daar te weg te rotten.

De derde struik was ook erg geschrokken van de pijn en de leegte van zijn lijf, en hij rouwde om zijn verlies. Het eerste voorjaar toen de zon hem uitnodigde om te groeien, had hij gezegd: ‘dit jaar nog niet’. Toen de zon het tweede voorjaar weer terugkwam met de uitnodiging, had hij gezegd: ‘ja, zon, verwarm mij zodat ik mijn wonde kan verwarmen. Mijn wonde heeft warmte nodig, opdat ze weet dat ze erbij hoort’. Toen de zon het derde jaar weer terugkwam, sprak de struik: ‘ja zon, laat mij groeien. Ik weet dat er nog zoveel te groeien is.’ De derde struik was voor de wijnboer moeilijk te herkennen, want hij had niet verwacht dat de wijnstruik zo groot en sterk zou worden. Gelukkig herkende hij hem aan de dichtgegroeide wonde, die vol trots in het zonlicht werd gehouden…”

Epiloog

Ik bewerkte dit Allerheiligenverhaal van de Belgische Pater Penne een beetje naar plaats en actualiteit, want ook mijn herfstreis naar het Saarland heeft iets van verlies in zich, zeker als die weer ten einde loopt. Geeft het vallend blad dat lichte gevoel van weemoed? Zijn het de nevelflarden aan de heuvels en op de velden die definitief de voorbije zomer afdekken? Niet alles is stilte: de wind zal pak-me-dan spelen met de opwaaiende bladeren, om ze dan al snel en zonder enig mededogen op een hoop te smijten. Gekleurde slierten zullen over de straten trekken en eindigen daar waar de luwte enige bescherming biedt, terzijde geschoven door de novemberwind. Spoedig zal het tere blad rijpen door kille winterhand. Maar ook dan zal de zon weer langskomen voor een nieuw avontuur…

Cees Sleven :copyright: oktober/november 2024

Met dank aan iedereen die een reactie stuurde op dit reisverhaal!

De bijbehorende foto’s, gemaakt met een iPhone 11 en Canon Powershot SX280 HS digitale camera, zijn binnenkort HIER te bekijken.

Een Baseck* Inc./Marco Polo Productie

*O ja, en dan nog dit: "Baseck Inc”, vanwaar die naam? Meneer Baseck was een stripheld uit mijn jeugd, filmregisseur van beroep. Hij was voor mij het symbool voor al het moois dat zich afspeelde op het witte doek, iets wat mij altijd bovenmatig geïnteresseerd heeft. Dat gebrilde mannetje met zijn eigen filmmaatschappij Baseck Inc. Ik kruip graag in zijn huid en wens je veel kijk- en leesplezier!